♥ 쌍둥이 Secret Twin's โทษที เป็นสามีกูแป๊ป [Yaoi]

“ไนท์ มึงไปเอาตุ๊กตาหน้าตอแหลนั่นมาจากไหนวะ?” เสียงไอ้เต็มสิบถามขึ้นมาในวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังกอดตุ๊กตาหมีตาโปนสีน้ำตาลหน้าตาบ้องแบ้วไม่เข้ากับเบ้าหน้าคนถือสักเท่าไหร่ ผมยักไหล่เป็นการบอกว่า ‘ก็กูฮอต’ ความจริงผมก็ไม่รู้ว่าใคร อยู่ดีๆ ก็มีคนส่งมาให้พร้อมกับแท็กป้ายชื่อติดตุ๊กตาไว้ว่า ‘นางฟ้าในหมู่มาร’ ไม่รู้ประสงค์ดีหรือร้ายแต่ให้เดาผมคิดว่าคนส่งคงหลงใหลในใบหน้าหวานๆ เรือนผมสีน้ำตาลปานเทพบุตรมาจุติของผมเข้าแล้ว “โอ้โห เดี๋ยวนี้มีหญิงไม่บอกเพื่อนเหรอวะ” ไอ้เต็มสิบแซวก่อนจะพาดแขนวางไว้บนไหล่ของผมด้วยความที่มันสูงกว่าผมราวๆ ห้าเซนติเมตร ไม่นับรวมเสริมส้นที่ผมใส่น่ะนะ -_- เอาเป็นว่าผมก็สูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ ได้ล่ะน่า “เป็นพ่อกูเหรอ กูถึงต้องรายงานมึง?” ผมกวนตีนกลับก่อนจะสะบัดไหล่ออก เฮอะ สูงกว่าทำเป็นข่ม ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจเมื่อเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทกลั้วหัวเราะในลำคอ “หรือจริงๆ มึงซื้อมาเองแล้วติ๊ต่างว่ามีคนให้?” “กูจะทำเพื่อ -_-” ผมเบ้ปาก หน้าตาผมดูเหมือนคนเรียนรัฐศาสตร์เอกมโนศาสตร์หรือไงครับ ตอบ! “เอ้า ใครจะไปรู้ กูเห็นบ่นเหงาๆ” “เหงาหงอยน้อยใจในความหล่อพอดีพ่อให้มามากเกินไป ทำไงได้ ความฮอตมันพุ่งออกมาจากรูขุมขนบนหนังหน้ากู” “พูดจาโกหกตัวเองแล้วมึงระคายคอบ้างปะวะ ไนท์” มันแกล้งแซวทำให้ผมนึกหงุดหงิดหยิบตุ๊กตาหมีหน้าตอแหลที่มันว่าฟาดหัวแม่งหนึ่งทีเป็นการลงโทษทว่ากลับมีอะไรประหลาดๆ เกิดขึ้นหลังจากนั้น... ‘นางฟ้ารักพี่ไนท์นะคะ’ หือ -____-? ผมชะงักเมื่อมีเสียงแหลมๆ ลอดออกมาจากอีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่นั่นก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้เต็มสิบหนึ่งที มองไอ้หมีอีกหนึ่งที กะพริบตางงๆ อีกหนึ่งที “เฮ้ย ตุ๊กตาตัวนี้แม่งอัดเสียงได้ด้วยว่ะ” “ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่อัดเสียงได้ ไอ้ไนท์! มันอยู่ที่ใครเป็นคนอัด! มึงลำดับความสำคัญให้ถูกหน่อย” ไอ้เต็มสิบส่ายหัวก่อนจะกระชากไอ้ตุ๊กตานั่นไปไว้ในมือแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยและเอาตุ๊กตาเวรนั่นฟาดหัวผม!! ป๊าป! ‘นางฟ้ารักพี่ไนท์นะคะ’ แล้วเสียงนั่นก็ดังขึ้นมาอีก... “ไอ้เหี้ย มึงตีหัวกูทำไมเนี่ย!” ผมโวย “อ้าว ก็กูไม่รู้มันต้องกดตรงไหนนี่หว่า สรุปคนที่ส่งให้มึงชื่อนางฟ้า?” ไอ้เต็มสิบทำหน้าเจื่อนๆ เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มซึมผุดที่หน้าผากทำเอาผมใจเสียไปด้วย... “ทำไม มึงรู้จักเหรอ?” “ไนท์... เค้าส่งของให้มึงกี่อย่างละ” “ก็หลายอยู่ ทำไมวะ?” “กูแนะนำให้มึงเอาไปเผาทิ้ง วันนี้ เดี๋ยวนี้เลย!!!” ไอ้เต็มสิบว่าก่อนจะหันมามองผมด้วยใบหน้าซีเรียส ในขณะที่ผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันจะสื่อ คืออะไร ทำไมต้องเผา เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย! “ทำไมวะ? นางฟ้า... ชื่อก็น่ารักดีนี่มึง” ผมว่า บางทีไอ้เหี้ยนี่คงจะอิจฉาที่ผมมีสาวมาติดน่ะสิ! แหม ทำเป็นเด็กไปได้ เพลียชะมัด “น่ารักแต่ชื่ออ่ะดิ แม่แม่งตั้งชื่อได้ทรยศเบ้าหน้ามาก มึงไม่รู้จักนางฟ้าในหมู่มารตำนานของมหาลัยนี้เหรอ!” “...” ผมทำหน้างง “โอ๊ย ไอ้โง่ มึงไปมุดหัวอยู่ในรูงูอนาคอนด้าที่ไหนมาถึงได้ไม่รู้เนี่ย” ไอ้เต็มสิบสบถก่อนจะถอนหายใจยาว เอ้า ก็คนมันไม่รู้ให้ทำไงได้ ผมเคยสนใจใครซะที่ไหน “กูไม่ได้โง่ กูแค่งง มึงพูดใหม่นะ! มึงพูดถึงอะไร นางฟ้าแล้วยังไง? ทำไม? อะไร? อธิบายสิครับ!” “ใครที่โดนนางตามตื้อจะต้องสาป มึงไม่รู้เหรอ?” “สรุปแม่งเป็นผี?” “คนเนี่ยแหละ” “เอ้า ไอ้เหี้ยแล้วมีอะไรผิดปกติ กูไม่เข้าใจ” ผมเถียงมันก่อนจะใช้อีกมือนึงหยิบชานมเย็นขึ้นมาดูด “มึงไปว่าเค้า มึงรู้จักเขาเหรอ เคยคุยกับเค้ายัง? ไอ้สิบ! มึงจะใส่ร้ายใครโดยไร้หลักฐานไม่ได้นะโว้ย” “มึงไปถามไอ้พันเอกดิ ไอ้เหี้ยนั่นโดนมาก่อน แม่งเล่นของด้วยนะโว้ย โรคจิตชัดๆ” “มึงก็ไปว่าเค้า มึงแน่ใจแล้วเหรอ?” แล้วผมก็ดูดน้ำอีกที “เออดิ แม่งเอาตุ๊กตามาผูกด้ายห่าไรไม่รู้แล้วส่งไปบ้านไอ้พันเอก แถมยังมีรากราคะลงอาคมอีก น่ากลัวชิบหาย” “มันโดนหมั่นไส้รึเปล่า รึอาจจะโดนคนอื่นแกล้ง?” ผมเฉไฉและยังคงตั้งหน้าตั้งตากินชานมไข่มุกต่อไป แหม ผมไม่ใช่คนที่จะฟังคำคนอื่นแล้วเก็บมาคิดนี่หว่า บางคนเค้าอาจจะดีกับเราแต่แย่กับคนอื่นก็ได้ การที่มีคนชอบมันก็ไม่ได้เสียหายนี่... หือ อะไรติดฟันกู -_-? “แล้วแม่งยังเคยเอาเหี้ยอะไรใส่ให้ไอ้พันเอกแดกด้วยนะ มันถือเคล็ดอะไรเนี่ยแหละ กว่าไอ้พันเอกจะหนีออกมาได้ นรกชัดๆ” เอาอะไรใส่ให้ไอ้พันเอกแดก.... หือ เดี๋ยวนะ... ผมชะงักก่อนจะเงียบและหันไปมองหน้าไอ้เต็มสิบพลางดึงเส้นอะไรสักอย่างออกจากฟันกระต่ายสองซี่หน้าของผมและมองตามันปริบๆ เส้นขนสีดำสนิทหยิกหยอยเหมือนฝอยขัดหม้อยาวขนาดหนึ่งข้อนิ้วมันออกมาจากชาไข่มุกที่ผมกำลังกระเดือกอยู่ประจวบเหมาะกับบทสนทนาก่อนหน้าทำให้หัวใจผมตกลงไปยังตาตุ่ม “ไนท์.... มึงเอาชานมมาจากไหน” “มีคนฝากมาให้กูพร้อมตุ๊กตา -_-;;;” เมื่อตะกี้ผมยังคงมองโลกในแง่ดีอยู่ว่านางฟ้าที่ไอ้เต็มสิบด่าว่า เธอน่าจะมีส่วนที่ดีอยู่บ้างจนกระทั่งเห็นเส้นขนไม่พึงประสงค์ที่มาพร้อมกับชานมหวานกรุ่นที่ผมจัดการไปเกือบครึ่งแก้ว ความรู้สึกกระอักกระอ่วนมวนท้องก็เริ่มเข้ามาเล่นงานผมทันที “มันใช่ใช่มั้ย?” “...” ไอ้เต็มสิบเงียบ “เส้นเหี้ยไรวะ... ผมมั้งเนาะ” เหงื่อผมเริ่มผุดซึมกลางหน้าผากลามไล้ไปยังกรอบหน้า “ไนท์ มึง... ตั้งสติแล้วฟังกูนะ” “ผมคันของแม่ค้ามั้งเนาะ -__-;;;” “ไนท์ ฟังกู…” “หรืออาจจะเป็นเส้นผมข้าวโพด” ผมพยายามเปลี่ยนประเด็นแต่ไอ้เวรเต็มสิบมันกระชากชานมไข่มุกของผมออกจากมือและปาลงถังขยะพลางถอนหายใจยาวราวกับโลกสูญสลาย ใบหน้าผมชาวาบเหมือนถูกตบสามล้านทีแบบไม่มีหยุดเบรกเมื่อมันดัน... “เส้นผมข้าวโพดพ่อมึงอยู่ในชานมไข่มุก ฟังกู เส้นขนหยิกหยอยมันไม่ใช่ผมคันแม่ค้าหรอก” “ไม่นะ... ซาร่า อย่าบอกกู อย่า!” “มันคือ...” “ไอ้เหี้ย เงียบ!” ผมปิดหู “มันคือฮะ- มอยหรือขนเพชรที่ผุดบนดอกเห็ดของอีนางฟ้าโว้ยยยยยยย!”