“...”
ผมกะพริบตาปริบๆ หูกระดิกพึ่บพั่บ อุ๊ย ฟังดูน่าสนใจ มอมเหล้าอะไร ไนท์อยากรู้จุง ‘3’ ผมกลอกนัยน์ตาไปมา ไม่รู้ว่าปกติไอ้เดย์คุยกับคนอื่นยังไง ถ้าจำได้ไม่ผิดตอนที่เจอกันแรกๆ มันก็สุภาพกับผมนะ...
“เค้ามอมเหล้าตัวเองเหรอจ๊ะ? ตอนไหนอ่ะ จำไม่เห็นได้เลย แย่จัง” ผมพูดเสียงอ่อนเสียงหวานอย่างกวนประสาท ทำหน้าตาใสซื่อเพิ่มระดับความน่าถีบเต็มสตรีม
“ไอ้เหี้ยนี่!” ไอ้เต็มร้อยทำท่าจะถลาเข้ามาถีบผมอีกรอบ แต่ไอ้รามห้ามทัพไว้ก่อน มันดึงแขนแรงๆ ก่อนจะจิกนัยน์ตาใส่ผมเป็นสัญญาณให้หยุดและหนีไป ผมรีบลุกพรวดก่อนจะเอียงคอมองหน้ามันอย่างฉงน
ไอ้เวรนี่เหรอที่ทำให้ไอ้เดย์ร้องไห้... พอเห็นมันหน้าเหมือนไอ้สิบผมยิ่งอยากรู้สึกแกล้งแปลกๆ
“หยาบคาย ทำร้ายเค้าได้ยังไงกัน เค้าก็เจ็บเป็นน้า” ผมสะดีดสะดิ้ง
“มึง!”
“อุ๊ย ดูขู่เข้าสิ เดย์กลั๊วกลัว กลัวจนไข่สั่นเลย”
อืม... เวลาไอ้เดย์กลัวก็น่าจะเป็นคนประมาณนี้นะ เอ๊ะ หร
