NIGHT SAYS…
ผมหยุดปลายเท้าเมื่อเริ่มย่างเข้าเขตคณะรัฐศาสตร์ ไม่ต้องถามหาเหตุผล เรารู้กันดี แถวนี้มันถิ่นอีนางฟ้าที่ผมตั้งใจจะหลบน่ะสิ! ตอนนี้ผมยังหลอนเสียงมันได้อยู่เลย ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมไปพูดความลับอะไรเอาไว้
ผมนึกตลกไอ้เต็มร้อยที่มันวิ่งกระเจิดกระเจิง เห็นมันแล้วนึกถึงตัวเองตอนหนีอีจุดบอดกาแล็กซี่นั่นชอบกล ความจริงถ้ายัยนั่นไม่มาจุ้นจ้านกับชีวิตและทำเรื่องเลยเถิดผมก็คงไม่หงุดหงิดและรังเกียจหรอก...
แต่พอมาเป็นไอ้เดย์ผมเจอคนที่น่าขยะแขยงกว่าว่ะ เป็นพวกชะนีสปีชีส์ที่ผมเกลียดเอามากๆ พวกหน้าไหว้หลังหลอก คนดีที่พูดเรื่องเหี้ยๆ ของคนอื่น... มันใช่เหรอวะ?
ยอมรับนะว่าเห็นหน้าครั้งแรกผมก็แอบเคลิ้มไปกับสันดั้งยาวๆ ปลายเชิดนั่นเหมือนกัน แต่พอได้ยินสิ่งที่เธอกำลังพูดกับเต็มร้อย ผมก็รู้สึกทะแม่งๆ ย้ำแล้วย้ำอีกว่าไอ้เดย์ผิด...
หมายหัวไว้เลยละกัน สัญชาตญาณของผมมันบอก
ผมเดินกลับไปที่คณะก่อน
