“แหม ฮาร์ดคอซะด้วย เดย์ช๊อบบบ”
“ออกไป...” ผมข่มอารมณ์แล้วมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง ไอ้เดย์ยิ้มหวานทำตาปิ๊งๆ แค่เห็นหน้ามันส้นเท้าผมก็กระดิกยิกๆ อยากจะนาบแก้มแม่งแล้ว
“ไม่ออก มีปัญหาปะ?”
“ได้ มึงไม่ไปใช่ไหม?” ผมกัดกรามแน่นแล้วกำหมัดเตรียมเปิดสงคราม หากแต่สายตาแพรไหมทอดมาทำให้ผมต้องละทิ้งความคิดบ้าๆ นี่
จะเถื่อนต่อหน้าคนที่ชอบก็ไม่ได้ แล้วไอ้นาวานี่มันยังไง มายืนทำไมตรงนี้! ผมเจ็บนะ เสร็จตุ๊ดแล้วแพรไหมมาเจอผมก็แทบจะแบกหน้ามามหาลัยไม่ไหว นี่อะไร... คนที่ชอบแม่งเสือกมีแฟนแล้วอีก!
“ถ้ามึงไม่ไป... งั้นกูไปเอง ไอ้เวร!” ผมตัดบทแล้วสะบัดก้นมาอย่างฮึดฮัด จบกันที เรื่องบ้าๆ นี่ ผมไม่อยากรับรู้แล้ว เคยรู้สึกแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มไหม? นั่นแหละ ความรู้สึกผมตอนเห็นหน้าไอ้นาวา
มึงจะหล่อไปไหน นี่มึงแดกคอลลาเจนพลัสตั้งแต่เด็กเลยใช่ไหม? ผู้ชายอะไรหน้าเด้งได้ขนาดนั้น!
“เดี๋ยวสิ ผัวร้อยยยยย” เสียงแหววๆ
