คำถามของมันทำให้ผมสตั๊น เพราะผมเองก็ไม่รู้กำหนดเวลา ไม่รู้ด้วยว่าควรจะกลับไปตอนไหน ผมมองตามันก่อนจะยักไหล่
“ไม่รู้ว่ะ ค่อยว่ากันดีไหม?” ผมเสนอความคิดเห็น มันพยักหน้าเบาๆ เหมือนไม่มั่นใจในการสลับตัวกันของเราครั้งนี้ ให้ตาย ทำไมชอบทำหน้าอมทุกข์ตลอดเลยวะ... “หรือไม่งั้นก็ ถ้าระหว่างพวกเรา ไม่มึงก็กูอยากกลับ เราก็สลับตัวกลับกันตอนนั้น”
“...”
“ตกลงตามนี้” ผมสรุปรวบรัดไม่รอความเห็นอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวมันก็ลังเลอีก ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เตลิดเพราะอีนางฟ้าตั้งแต่วันแรก เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมก็จะแกล้งไม่รับโทรศัพท์มันแล้วเล่นบทเป็นไอ้เดย์ต่อไป... ง่ายจะตาย ไม่เห็นยาก ☺
“ถ้ามีอะไรก็โทรเข้าเบอร์ตัวเองนะ” ผมบอกมันแบบนั้น เพราะโทรศัพท์มันอยู่กับผม มันพยักหน้ารับก่อนที่เราจะแปะมือไฮไฟว์กันครั้งสุดท้ายและอวยพรให้โชคดี...
โชคดีกับอีนางฟ้านะเดย์... ผมก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่มันจำเป็นน่ะ เอาเป็นว่าถ
