“หนูจะออกไปข้างนอก”
หทัยบอกมารดา เมื่อลูกสาวบอกเช่นนั้น พรรณวดีพยักหน้า
เขามาหาหล่อน คือ สิทธานี่เอง และหล่อนเคยบอกเขาว่าอย่ามาที่นี่ นี่เขากล้ามาเคาะประตูห้องคอนโดของหล่อน
“คิดถึง” คำนั้นคำเดียว
“ไม่ได้บอกให้มานี่คะ”
จิรากานต์ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งพร้อมกับท่าที
“ก็ทนคิดถึงไม่ไหว ไม่ได้ไปบ้านโน้น”
พอบอกว่าบ้านโน้น ใจหล่อนยอกแสยงทุกครั้ง ก็เริ่มต้นคบหากันผู้ชายคนนี้ไม่เคยบอกว่ามีครอบครัวมาก่อน หล่อนหลงถลำ เพราะไม่ตรวจตรารอบคอบ เลยตกสภาพน้ำใต้ศอก หล่อนไม่ชอบและไม่ต้องการ ถ้าเป็นไปได้ เพราะสมองความคิดของหล่อนมี อวัยวะของหล่อนที่มีอยู่ในตัวสามารถทำมาหากินได้ โดยไม่ต้องงอมืองอเท้า และนายสิทธา ที่ทำให้หล่อนจมอยู่กับเขาอย่างเปล่าประโยชน์
ชาชืดและเย็นชา เพราะหล่อนไม่สนใจแล้ว นายสิทธาเดินเข้ามารวบกอดหล่อนด้านหลัง
“กำลังจะอาบน้ำ”
หล่อนบอกด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด ซึ่งเขาฟังออก
“
