หล่อนออกแรงบังคับแม้จะเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของเขาก็ตาม “นานแค่ไหน” เขาถาม
“ก็อาจจะตลอดไป”
“มากไปแล้วมั้ง”
หล่อนร้องขอเขาเหมือนเด็กๆ เด็กที่ไม่รู้จักโต เด็กที่ยังเล่นของเล่น อยากได้อะไรต้องได้
“ทำไม” หล่อนไม่พอใจ
“ผมไม่ใช่เด็กไม่ต้องการอยู่ใต้อาณัติของใคร” เสียงเขาแข็งขึ้นบ้าง
“แต่ฉันไม่มีใคร”
จนหล่อนต้องอ้อนเหมือนกับอ้อนวอนเขา
“ไม่ คุณมี บ้านคุณออกใหญ่ แต่คุณอยากจะใช้ชีวิตร่อนเร่เหมือนนกขมิ้น”
เขาแทงกลางใจดำของหล่อน ซึ่งรวิวาลย์ไม่ปฏิเสธ หล่อนอ่อนแอเหลือเกินกับบาดแผลชีวิต ไม่มีใครเข้าใจหล่อน แม้แต่พ่อ พอได้คบหาเขา เขาจะเมินอีกคน
เขากำลังใช้เหตุผลดีพูดกับหล่อน
“คุณต้องเดินเข้าหาพ่อคุณท่านยังต้องการคุณเสมอ” เขาเชื่อว่าไม่มีพ่อคนไหนที่ไม่รักลูกแต่ที่ไม่แสดงออกมาเพราะหล่อนไม่เคยเห็น แล้วก็ซ่อนเหตุผล
“พ่อหรือพ่อมีแต่นังนั่นลมหายใจเข้าออกมีแต่คนอื่น” ยอม
