EFSER
Bahar’ın mesajını gördüğümde Afran’ın koşarak yanına gittim. Aşağıda kahvaltı hazırlanıyordu. Öyle hızlı inmiştim ki merdivenlerden neredeyse düşüyordum:
“Hayır! Sakın! Bir kez daha hastaneye kadar gidip sonrasında bir hasta daha kaldıramam. Lütfen, düşme!”
Afran benimle alay edince gözlerimi devirdim ve kimsenin henüz avluya çıkmamasından istifade ederek onun koluna bir tokat attım.
“Acıdı, elin de amma ağırmış be!”
Hiçbir şey demeden telefonun ekranını suratının tam önüne uzattım. Boyu benden oldukça uzun olduğu için neredeyse kolumu tamamen kaldırmıştım. Mesajı okuduktan sonra kaşlarını tamamen kaldırdı ve yüzünü görebilmem için telefonun arkasında olan kafasını yana doğru eğdi:
“Bırakalım birbirlerini dövsünler. Ne dersin? Bence Fırat, Sami’yi iyi pataklar. Bırakalım öfkes
