จื้อซิ่งเหมี่ยน สตรีเปื้อนชาด

เปิดตัว 1

เสียงฟ้าคำรามดัง พร้อมแสงอัสนีบาตรแลบลงมาถึงผืนพสุธา ท้องฟ้าแดงไร้แสงดวงดาวและแสงจันทรา ทำให้ผู้ที่แหงนหน้ามองถึงกับหวาดหวั่น พอๆ กับสตรีร่างเล็กที่ตื่นตระหนกหวาดกลัวชายร่างกำยำที่ยืนเบื้องหน้าราวกับมัจจุราชที่จะกระชากวิญญาณเร่รอน

นางพยายามกรีดเสียงร้องให้คนช่วยหากเสียงที่เปล่งมาไม่ได้เล็ดลอดออกมาแม้แต่นิดแต่มันก้องสะท้อนในใจที่กำลังอับแสง ความสิ้นหวังนี้ยิ่งทำให้ชายกักขฬะลำพองใจกับลูกแกะอันโอชะ

ชายกักขฬะใบหน้ามีรอยแผลเป็นยาวพาดอยู่กลางใบหน้า นัยน์ตาขาวข้างหนึ่งจับจ้องเหยื่อที่สมุนคู่ใจนำมามอบให้พร้อมๆ กับสตรีอื่นถึงห้องเพื่อหาความสุขสำราญจากเรือนร่างของสตรี โดยไม่สนใจว่าเด็กผู้นี้จะมีใบหน้าอัปลักษณ์มากกว่าตนหรือยังไม่ถึงวัยออกเรือน เพราะเขาพินิจจากดวงหน้าแล้ว รอยแผลเป็นนี้คงไม่ได้มาตั้งแต่กำเนิด ทั้งเรื่องสมควรกดเด็กนี้ใต้ร่างหรือไม่นั่นไม่ใช่สิ่งที่สมควรนำมาใส่ใจ เพราะถึงอย่างไรภายภาคหน้านางก็ต้องเจอเรื่องนั้นสักวัน

ยิ่งเห็นว่าสตรีพยายามจะกรีดร้องมากเท่าไหร่ ในใจก็บังเกิดความสุขยิ่งเพราะอากัปกิริยาเช่นนั้นทำให้เขาสามารถลงคิดได้ว่าเขาคือพญามัจจุราช และยิ่งนางมิสามารถเปล่งเสียงให้เล็ดลอดมาสร้างความรำคาญหูของเขาได้ ความรู้สึกนี้ช่างแตกต่างจากสตรีคนอื่นที่เอาแต่กรีดร้องทั้งที่รู้ว่าจะต้องโดนอะไร ‘มันช่างตื่นเต้นเสียจริง’ ความรู้สึกตื่นตัวเบื้องล่างก็พองโตขึ้นมากหลังจากที่มีความคิดวิตถารที่จะได้ร่วมรักกับเด็ก

“ดูจากใบหน้าเจ้าคงงามไม่น้อย เจ้าคงทำให้สตรีนางอื่นไม่พอใจเข้าล่ะสิ แต่ก็ช่างเถอะ ข้าหรือจะสนใจ แค่ทำให้ข้าคลายเหงาก็เพียงพอ” กลิ่นสุราคละคลุ้งออกมาจากร่างชายน่ารังเกียจ เมื่อกล่าวจบหัวห้าโจรภูเขาก็เดินตรงไปกระชากนางโดยไม่สนใจสตรีอีกคน ที่ใบหน้าช้ำเขียวโอบกอดบุตรน้อยไว้แนบกายหรือสตรีนางอื่นที่เสื้อผ้าขาดวิ่นมองด้วยสายตาหวาดกลัว

สาวน้อยพยายามดิ้นเพราะสันดานโจรไม่ชอบให้มีสิ่งใดขัดใจ มือหยาบจิกผมนางได้ แต่ยากที่จะดึงตัว จึงจับนางพาดบ่า นางทั้งดิ้นทั้งทุบเพื่อให้พ้นพันธนาการ ยิ่งนางทำเช่นนี้ยิ่งสร้างความพออกพอใจให้เขายิ่งนัก เขาไม่ชื่นชอบสตรีที่ทำตนราวกับขอนไม้

“ดี! ทุบอีก ดิ้นมากๆ ข้าชอบ” เขากล่าวพร้อมเสียงหัวเราะด้วยความครื้นเครงและปล่อยนางลงหลังจากเดินมาถึงเตียงขนาดคนนอน เขาไม่ได้ปล่อยนางด้วยความทะนุถนอมหากแต่ปล่อยตามแรงมือจนนางเจ็บไปทั่วสรรพางค์ เขาแสยะยิ้มเมื่อมองเหยื่อที่จะกลายเป็นเพื่อนยามเหงาในยามที่ฝนฟ้าคะนองในไม่ช้า

ดวงตาของสุนัขป่าที่ห่มหนังราชสีห์ยังจับจ้องไปยังกระต่ายน้อยที่แสนอัปลักษณ์ แต่มือยังคงเปลื้องผ้าด้านบนให้เห็นรอยสักรูปพยัคฆ์และรอยแผลเป็นเต็มเรือนร่าง เหลือไว้เพียงกางเกงที่ยังคงปกปิดช่วงล่างที่เขาตั้งใจจะปลดเปลื้องในภายหลัง

สองขาก้าวขึ้นบนเตียงเพื่อจัดการกับสิ่งที่ปรารถนาให้แล้วเสร็จ นางยังคงขัดขืนสุดกำลังที่มีทั้งกัด ทั้งถีบและเป็นจังหวะที่ปลายเท้าเกือบโดนจุดสำคัญของความเป็นชาย ทำให้โจรโฉดบันดาลโทสะ ใบหน้าอัปลักษณ์ถูกฝ่ามือแกร่งฟาดเข้าอย่างแรง จนใบหน้าสะบัดเลือดไหลออกมาข้างริมฝีปาก แต่นางยังไม่สิ้นสติ แรงตบของโจรเสือขาวนี้ยิ่งกระตุ้นการตื่นตัวของนางให้ทวีมากยิ่งขึ้น

“หากสะบัดสะบิ้งเพียงเล็กน้อยข้ายังพอให้อภัย แต่หากข้าเจ็บเจ้าก็เจ็บแบบนี้นั่นแหละ” เขากล่าวพร้อมก้มหน้าเล้าโลมนางอย่างหื่นกระหาย หลังจากที่มองเหยื่อเลิกพยศ สตรีเริ่มใช้มือลูบที่แผ่นหลังของโจร ทำให้เขานึกกระหยิ่มใจว่าสตรีผู้นี้ช่างติดไฟง่ายเสียจริง แต่เขาก็ต้องชะงักงันเมื่อจู่ๆ ของมีคมปลายแหลมถูกจ้วงเข้าที่คอหอยและถูกกระชากออกอย่างแรง