EP : 3
889 Words
หมับ!
“เทมป์! ปล่อย!”
“ปล่อยไหน? ปล่อยในดีไหมหรือปล่อยในปากดี แต่ฉันว่าปากดีขนาดนี้ปล่อยในปากสักน้ำก็แล้วกัน”
“อื้อ! ไอ้เทมป์! ปล่อยนะ! อื้อ!!!”
ฉันร้องขัดขืนแต่เขาก็พยายามจูบจนฉันเจ็บระบมไปทั้งปาก ไหนจะไรหนวดที่มันขึ้นมาเป็นตอที่บดขยี้ลงมาบนผิว ไหนจะมือเขาที่สอดเข้าไปในกระโปรง แทรกเข้าไปในกางเกงชั้นในแล้วกดนิ้วเข้ามาในร่างกายทั้งที่มันยังแห้งสนิท
“โอ้ย! ปล่อย!” มันเจ็บ ยิ่งมากกว่าหนึ่งนิ้วก็ยิ่งเจ็บ
“หุบปาก บอกแล้วว่าจะเอาแต่ยังปากดีก็เจ็บตัวไป” เขาเคยรู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเองบ้างไหมนะ หรือมีแค่ความสะใจที่เห็นคนอื่นทรมาน!
“ฉันเจ็บ! โอ้ย!” เจ็บจริง ๆ นะ ยิ่งเมื่อกี้พอร้องบอกว่าเจ็บเขาก็กดนิ้วเข้ามาแรงมากกว่าเดิม กดเข้ามาเหมือนกระแทกแล้วดึงมือออกในทันที
“หึ! ทีหลังก็จำไว้ว่าอย่าปากดี”
“...” ไอ้สารเลว!
“นั่งเงียบ ๆ อย่าพูดมาก อยากด่าในใจก็เรื่องของเธอ มีปัญญาด่าก็ด่าไป แต่ถึงห้องเมื่อไหร่เธอต้องคราง” เขาพูดจบก็หันไปจับพวงมาลัยแล้วเหยียบคันเร่งให้รถออกตัวจากที่จอดด้วยความเร็วทันที
“ทำไมไม่ไปหาซอนย่า”
“เสือก”
“ไม่ให้ยุ่งได้ยังไงแม่นายโทรถามขนาดนี้”
“หุบปาก ฉันหนีจากความงี่เง่าของซอนย่ามาก็อย่าให้ฉันเจอกับความงี่เง่าของเธออีก” ใครอยากงี่เง่ากับมึงวะไอ้เฮงซวย!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...น้าพิมพ์
ติ๊ด!
“คะน้าพิมพ์” เพราะน้าพิมพ์โทรเข้ามาซะก่อนหรอกนะฉันถึงได้อารมณ์เย็นขึ้นมาบ้าง
(คุณท่านโทรหารึเปล่าวี)
“โทรมาแล้วค่ะ”
(อื้ม ดูให้ท่านหน่อยนะ)
“ค่ะ เดี๋ยววีช่วยดูให้ แต่อยู่คนละคณะไกลกันด้วยวีก็ไม่ค่อยเจอนะคะ”
(จ้ะ ช่วยดูเท่าที่หนูดูได้นั่นแหละ นี่คุณซอนย่าก็มาถึงบ้านแล้ว มาร้องไห้กับคุณท่านใหญ่เลย)
“เหนื่อยน่าดูเลยนะคะ”
(ก็ไม่รู้จะทำยังไง สงสารคุณซอนย่าเธอเหมือนกันนะ) ฉันก็สงสารนะ สงสารตัวเองด้วย ยิ่งตัวเองนี่ยิ่งโคตรสงสารยิ่งกว่าใครทั้งปวงเลย
“ค่ะ เดี๋ยววีช่วยดูให้นะคะน้าพิมพ์”
(จ้ะ หนูก็ดูแลตัวเองนะลูก วันหยุดนี้กลับบ้านไหม)
“กลับค่ะ เดี๋ยวเรียนเสร็จแล้ววีรีบไปหานะคะ”
(จ้ะ ถ้างั้นน้าไม่กวนแล้วล่ะ)
“ค่ะ สวัสดีค่ะน้าพิมพ์”
ติ๊ด!
“ยุ่งยากอะไรอีก” พอฉันวางสายจากน้าพิพม์เขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
“มันจะไม่ยุ่งยากเลยถ้านายซื่อสัตย์แล้วก็ดูแลคู่หมั้นของนายให้ดี”
“ไม่หวงผัวบ้างเลยรึไงวะ”
“นายไม่ใช่ผัวฉันเทมป์”
“หึ! เอากันวันละแปดรอบไม่ใช่ห่าอะไรล่ะ”
“ฉันไม่ได้เต็มใจ”
“หุบปาก”
“ทำไมต้องหุบปากในเมื่อฉันไม่ได้เต็มใจจริง ๆ นายก็รู้อยู่แก่ใจ” ฉันจ้องหน้าเขา เขาไม่ควรพูดคำนี้เพราะฉันไม่เคยเต็มใจ กี่ปีแล้วที่ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้ กี่ปีแล้วที่เขาบังคับฉันให้ต้องทำแบบนี้เขาเองรู้ดีแก่ใจที่สุด
“แล้วเวลาโดนเอาครางทำห่าอะไร ถ้าไม่เต็มใจก็ช่วยไม่เต็มใจให้มันตลอดรอดฝั่ง ไม่ใช่ทำเป็นสะบัดสะบิ้งแล้วสุดท้ายก็ครางมีความสุขเพราะโดนเอา”
“...” โกรธมากเลย โกรธแล้วก็เกลียดคำพูดคำจาของผู้ชายคนนี้ที่สุด!
“ทำไมไม่เถียงต่อล่ะ เถียงไม่ออกล่ะสิในเมื่อครางลั่นห้องอยู่ทุกคืน”
“สะใจไหมเวลาได้พูดจาเหี้ย ๆ”
“สะใจ แต่ไม่สะใจเท่าตอนเอาเธอแรง ๆ ว่ะ”
“...” เขามันเป็นผู้ชายที่น่าขยะแขยงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย
“หึ ๆๆ เถียงต่อสิที่รัก”
“ทำไมนายไม่ตาย ๆ ไปสักทีวะเทมป์” ฉันพูดจากใจจริงเลยนะ อยากให้เขาตาย ๆ ไปสักที จะไปตายห่าที่ไหนก็ไปฉันจะได้หลุดจากขุมนรกที่เขาสร้างมันขึ้นมา
“ถ้าฉันตายแล้วเธอจะไปหาใครที่เอาถึงใจแล้วก็เอาเธอได้ทุกวันแถมยังวันละหลายรอบเหมือนฉันได้วะ สักวันคงได้อดอยากปากแห้งตายตามฉันไปพอดี”
“นี่ความคิดคนเหรอ?”
“อืม นี่แหละความคิด แล้วไง ตอบมาหน่อยว่าเธอจะหาใครเอาเธอได้อย่างฉัน ไอ้ทอยส์เหรอ? หรือว่าของเก่าอย่างไอ้ไอซ์”
“ก็คงอย่างงั้นมั้ง ลองตายดูสิจะได้มีเวลาไปเอากับคนอื่นดูสักที”
“พูดแบบนี้เธออยากเอากับคนอื่นมากรึไงวะ!”
“เออ!”
“หึ! ฝันไปเถอะว่ากูจะให้มึงได้ไปเอากับใคร ต่อให้กูตายไปกูก็จะลากมึงไปเอาในนรกวีนัส!”
“ไอ้เลว!”
“เลวก็ผัวมึง หุบปากแล้วอยู่นิ่ง ๆ อย่าพูดให้กูโมโหไปมากกว่านี้ไม่งั้นกูจะจอดรถแล้วจับมึงเอาข้างถนนเลยคอยดู!”
- Writer
