EP : 2

946 Words

(เดี๋ยวไปรับ) “มารับทำไม ไม่ไปหาแฟนนายรึไง” (ไม่ไป รออยู่ที่คณะอย่ากลับก่อนเด็ดขาด) “เพื่อ? ไปหาแฟนนายโน่นไป” (ไม่ไปไงบอกไปแล้ว ไม่อยากไปหาใคร...อยากเอากับเธอมากกว่า) “...” ไอ้เหี้ย (ถึงแล้วเดี๋ยวโทรหา) “ไม่ต้องมา ฉันไม่อยากเอากับนาย” (หึ ๆๆ ปากแข็งให้ได้ตลอด ระวังจะได้ครางบนรถก็แล้วกัน) ติ๊ด! บางทีก็รู้สึกอยากอยู่ใกล้แต่หลายเวลาก็อยากให้ไอ้บ้าเทมป์มันตาย ๆ ไปหรือไม่ก็ให้มันไปอยู่กับเมียมันถาวรซะ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อฉันยังต้องพึ่งอะไรหลาย ๆ อย่างจากไอ้ผู้ชายสารเลวอย่างเขา! ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ...คุณป้า “...” เฮ้อ! ติ๊ด! “สวัสดีค่ะคุณป้า” (หนูวีว่างคุยรึเปล่า) “ว่างค่ะ คุณป้ามีอะไรเหรอคะ” (ป้าจะคุยเรื่องไอ้เทมป์หน่อย) “ค่ะ” นึกไว้แล้วล่ะว่าคุณป้าต้องโทรมาถามเรื่องเขา ท่านไม่เคยโทรมาเรื่องอื่นหรอกนอกจากถามเรื่องลูกชายตัวดีของท่าน (หนูรู้รึเปล่าว่าช่วงนี้มันติดผู้หญิงคนไหน) “วีไม่ทราบค่ะ วีไม่ค่อยได้เจอเขา” ขอโทษนะคะคุณป้า แต่วีบอกไม่ได้จริง ๆ (มันไม่สนใจน้องเลยตอนอยากได้เขาก็จะเป็นจะตายแล้วดูตอนนี้สิทิ้ง ๆ ข้าง ๆ เมื่อกี้ก็โทรมาร้องไห้กับป้าบอกว่าไอ้เทมป์อยู่ ๆ ก็ไม่ไปหาทั้งที่นัดน้องไว้แล้ว) “เหรอคะ วีก็ไม่ทราบเลยค่ะคุณป้า แต่ก็ไม่ได้ยินข่าวว่ามีใครนะคะ” (เฮ้อ! ปวดหัวกับมัน สงสารหนูซอนด้วย ไม่รู้จะทำยังไงมันเริ่มออกนอกลู่นอกทางมากเกินไปแล้ว เดี๋ยวป้าจะจับมันแต่งงานตั้งแต่ยังเรียนไม่จบซะเลยนี่) “...ค่ะ” (โอเคถ้างั้นป้าไม่กวนหนูแล้ว แต่ป้าก็ฝากดูด้วยแล้วกันไหน ๆ ก็เรียนที่เดียวกัน ถ้ารู้ว่ามันมีผู้หญิงที่ไหนรีบบอกป้าเลยนะหนูวีป้าจะได้ไปจัดการมัน) “ค่ะคุณป้า” (จ้ะ ขอบใจล่วงหน้านะ) “ค่ะ สวัสดีค่ะคุณป้า” ติ๊ด! “...” “ไงแก แม่ผัวโทรมาถามเหรอว่าลูกชายซ่อนผู้หญิงไว้รึเปล่า” “...อื้ม โทรมาถามจริง แต่ไม่ใช่แม่ผัวอย่าเรียกแบบนี้อีกนะพิ้งค์” ไม่รู้จะโกหกไปเพื่ออะไรในเมื่อเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก ทุกครั้งที่ซอนย่าโทรไปฟ้องเรื่องเขาคุณป้าจะโทรมาถามจากฉันตลอดทั้งที่ฉันไม่เคยให้คำตอบอะไรได้เลยสักครั้งโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง “เฮ้อ! สงสารแกว่ะวี” “ช่างมันเถอะ ทำงานดีกว่าอยากกลับแล้ว” ฉันเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบก้มหน้าก้มตาทำงานให้เสร็จเพราะพรุ่งนี้ต้องส่งอาจารย์ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยมีอารมณ์ทำเท่าไหร่ก็ตาม -เวลาต่อมา- ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ...เทมป์ ติ๊ด! “อืม” (ถึงแล้วรออยู่ที่ตึกจอด) “รอก่อนยังทำงานไม่เสร็จ” (เร็ว ๆ) “อย่าเร่ง” (โอเค บ่ายสามห้าสิบนาทีต้องมาถึงรถ มาไม่ทันนาทีละน้ำ) “ไปซื้อกินเถอะเทมป์” ติ๊ด! ฟุบ! วางสายแล้วก็แทบอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง ไม่อยากเจอแต่ก็เลี่ยงไม่ได้สุดท้ายก็ต้องเจออยู่ดี พิงค์มองหน้าฉันนิดหน่อย คงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร อาจจะเพราะวันนี้พูดเรื่องเขามาเยอะแล้วและต่อให้พูดยังไงฉันก็ต้องไปหาเขาอยู่ดีก็ได้มั้ง “พรุ่งนี้เจอกันนะพิ้งค์” “อืม หวังว่าพรุ่งนี้แกจะไม่ตื่นสาย” “อื้ม คงไม่ตื่นสายหรอก” ในเมื่อไอ้นั่นมันมาตั้งแต่หัววันขนาดนี้ แต่ก็ไม่แน่หรอก บางครั้งตั้งแต่หัวค่ำจนค่อนไปตีหนึ่งถึงปล่อยให้นอนก็มี ฉันต้องเดินจากคณะไปที่ตึกจอดรถด้วยระยะทางที่โคตรไกลแต่จะให้ทำยังไงได้ ไปถึงก็เห็นรถของเขาจอดสตาร์ทเครื่องอยู่เลยเปิดประตูขึ้นรถไปด้วยความรู้สึกที่โคตรไม่เต็มใจ “เลทไปห้านาที” “หุบปากเถอะ แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่” “เหนื่อยห่าอะไรนอนยกขาเฉย ๆ” “เทมป์! ฉันหมายถึงเดินมา แค่รีบเดินมาก็เหนื่อยจะแย่แล้วอย่ามาพูดจากวนประสาทได้ไหม” “หึ ๆๆ เหรอ ก็นึกว่ายกขาจนเหนื่อย แต่ก็คงเหนื่อยเพราะยกทีละเป็นชั่วโมง” “...แม่นายโทรหาฉัน” ฉันข่มอารมณ์ไม่ให้ตัวเองสนใจคำพูดเขามากแล้วก็พูดเรื่องที่ควรพูดออกไป “แล้วไง” “โทรมาถามว่านายติดใครอยู่รึเปล่า” “อืม ทำไมไม่บอกล่ะว่าฉันติดนมเธออยู่” “เลิกพูดไร้สาระสักทีได้ไหม ฉันกำลังพูดเรื่องที่เป็นการเป็นงานอยู่นะ” อยากตบหน้าไอ้ผู้ชายคนนี้แรง ๆ สักที เมื่อไหร่จะเลิกพูดจาอุบาทว์ก็ไม่รู้ “ไร้สาระตรงไหนวะ ก็ฉันติดนม ติด...อะไรของเธออยู่ทุกคืน~” “ไอ้สารเลว” ฉันไม่ได้ตะคอกแค่ด่าออกไปด้วยเสียงที่เบาแต่เต็มไปด้วยความเกลียด หมับ! “เทมป์! ปล่อย!” เขาเอามือมาจับตรงนั้นของฉันทันทีที่ฉันด่าเขาจบฉันเลยตะคอกใส่จนดังลั่นรถ “ปล่อยไหน? ปล่อยในดีไหมหรือปล่อยในปากดี แต่ฉันว่าปากดีขนาดนี้ปล่อยในปากสักน้ำก็แล้วกัน” “อื้อ! ไอ้เทมป์! ปล่อยนะ! อื้อ!!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more