“...พี่เทมป์มีอะไรคะ”
“กินข้าวรึยัง” ตาบวมแล้วก็แดงหมด ท่าทางร้องไห้ทั้งวันแน่นอน
“...กินแล้ว”
“...” ตอนแรกผมหงุดหงิดมากที่เธอตีโพยตีพายตั้งแต่แรกที่โทรมา แต่พอเห็นสภาพซอนย่าตอนนี้บอกตามตรงว่า...สงสาร
“พี่เทมป์...จะมาบอกเลิกซอนใช่ไหม” เธอไม่ได้โวยวาย เอาแต่ก้มหน้าพูดช้า ๆ ด้วยเสียงที่สั่น
“เราคิดว่าไง”
“...ซอนไม่รู้หรอก ซอนรู้แค่ซอนไม่ใช่คนที่อยากเลิก” ซอนย่าก้มหน้า มือเธอบีบเข้าหากันแต่ผมเห็นว่านิ้วมือเธอจับที่แหวนในนิ้วนางข้างซ้ายไว้ตลอดเวลา จับแล้วบีบจนแน่น
“พี่เบื่อความงี่เง่า”
“...อื้อ”
“เบื่อที่เราจุกจี้จู้จี้”
“...อื้อ”
“เยื่อที่เราทำตัวเป็นเจ้าชีวิตตามติดพี่ตลอดเวลา”
“...อื้อ”
“เบื่อ มันอึดอัด เหมือนคนหายใจลำบาก”
“ค่ะ...ซอนรู้แล้ว แต่จะให้ทำยังไงซอนไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ไม่เคยอยากให้พี่เทมป์เบื่อ แต่จะให้ทำยังไง ซอนกลัวพี่เทมป์หายไปถึงได้ตาม”
“แล้วทำไมเราไม่เป็นคนเดิม
