“ทำไมเราไม่ค้างที่บ้านคะ”
“ไม่ค้างหรอก”
“แต่พรุ่งนี้ก็วันหยุดนะ”
“รู้”
“กว่าจะถึงก็ดึก ค้างที่บ้านดีกว่านะคะ”
“ไม่ได้ซอนย่า มันน่าเกลียดแค่หมั้นกันอยู่เลย”
“แต่ผู้ใหญ่ก็รู้เรื่องของเรานะคะพี่เทมป์ คุณป้าไม่ว่าหรอกชวนให้นอนที่บ้านตั้งหลายครั้ง”
“ไม่ได้”
“ทำไมคะ ไม่เคยให้ซอนค้างที่บ้านเลยนะ มีอะไรรึเปล่า” ซอนย่าถามเบา ๆ ไม่ได้เสียงเหวี่ยงหรือเอาแต่ใจ
“จะมีอะไร บอกไปแล้ว”
“...ค่ะ”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากขับรถส่วนซอนย่าก็เงียบ แต่ไม่นานก็ชวนคุยเรื่องอื่นจนขับรถมาถึงคอนโดเธอนั่นแหละ
“พี่ไม่ลงนะ ง่วงนอน”
“ไม่ค้างหน่อยเหรอ พรุ่งนี้วันหยุดนะ” คำถามคล้ายตอนขับรถออกจากบ้านแต่แตกต่างที่สถานที่
“เอาไว้ก่อน พี่มีงานต้องทำ”
“ทำที่คอนโดซอนก็ได้นะพี่เทมป์ พี่เทมป์ไม่ค้างเลย”
“บอกว่าเอาไว้ก่อนไง”
“ซอนอยากนอนกอด นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้นอนกอดกันพี่เทมป์รู้บ้างไหม”
“ซอนย่า อย่ากดดันพี่ บอ
