“กลับไปหาเมียนายสักที! ฉันโคตรรำคาญเลยเวลาแม่นายเมียนายโทรมาวุ่นวายถามว่านายไปติดผู้หญิงที่ไหน โคตรรำคาญเลยรู้บ้างไหม! กลับไปสักทีสิวะ! ไปหาซอนย่าได้แล้ว! ไป!”
“มึงจะไล่อะไรกูนักหนาวะ! มึงก็เมียกูเหมือนกันจะไล่ให้กูไปหาอีกคนทำไม! หวงกูเหมือนที่กูหวงมึงบ้างวีนัสเผื่ออะไรมันจะดีกว่านี้ เผื่อกูจะตัดสินใจอะไรง่ายกว่านี้!”
“ตัดสินใจบ้าบออะไรวะ อย่ามาประสาท!”
“ตัดสินใจเลือกมึงไง!”
“...”
“ได้ยินไหม! หวงกูเหมือนที่กูห่วงมึงบ้าง! มึงเป็นเมียกูนะวี!”
“แต่ฉันไม่เคยคิดว่าฉันเป็นเมียนาย” ฉันเลิกตะโกนใส่หน้าเขา เดี๋ยวจะหาว่าพูดออกไปด้วยอารมณ์ไม่ได้ผ่านการกลั่นกรอง
“หึ! ไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่เหรอ!” เขาทั้งตะคอกแล้วก็เขย่าตัวฉัน
โคตรเหมือนหมาบ้าไร้สติเลย ไม่รู้ต้องการอะไรนักหนา
“...” ฉันไม่พูดไม่ขัดขืน อยากเขย่าตัวฉันแรงแค่ไหนก็ทำไปเลย
“ตอบมาสิวะ!” นี่ไง พอไม่ได้อย่างใจเดี๋ยวมันก็หยุดเพื่อเอาคำตอบเ
