ภาวะจำยอมรัก

บทที่ 10 สวมบทบาท

“หยุดคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะคะ!”

ฐานิตาร้องเสียงดัง ฝีเท้าของเธอรีบเร่ง ก้าวยาวๆ ไปข้างหน้าเพื่อไล่ตามติณณภพที่เดินหนีไปโดยไม่สนใจใคร ความอึดอัดและความกดดันที่ถาโถมใส่เธอทำให้หัวใจเต้นเร็วรัวในอก นาทีนี้เธอไม่สนใจว่าจะมีใครมองอย่างไร เพราะสิ่งเดียวที่เธอคิดคือจะทำให้การแสดงนี้ออกมาสมจริงที่สุด

“คุณติณ! หนูบอกให้คุณหยุด!” ฐานิตาเรียกซ้ำ คราวนี้น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไป แฝงด้วยความโกรธและความตั้งใจที่ไม่อาจปิดบัง ติณณภพที่เดินนำหน้าสัมผัสได้ถึงความดุดันของหญิงสาว เขายิ้มมุมปากเบา ๆ แต่ยังคงเดินต่อไป

หมับ!

ฐานิตาคว้าแขนของติณณภพได้สำเร็จอย่างง่ายดาย ราวกับเขายอมให้เธอเข้าถึงตัวได้ เธอถือโอกาสนั้นดึงเขาเข้ามาเผชิญหน้ากันตรง ๆ ดวงตาของเธอจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา แม้ใจจะเต้นแรงด้วยความกลัวและความไม่แน่ใจ

“ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ…ปล่อย” ติณณภพพูดเสียงเย็นเฉียบ เขายิ้มเล็กน้อย แต่แววตาของเขาแฝงความไม่พอใจชัดเจน ราวกับเตือนให้เธอรู้ตัวว่ากำลังทำเกินขอบเขต

“ไม่ค่ะ! เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง!” ฐานิตาโต้ตอบเสียงดัง ความดื้อรั้นที่ซ่อนอยู่ในสายตาของเธอทำให้ติณณภพชะงักเล็กน้อย หญิงสาวกำลังเล่นบทบาทของเธออย่างสุดตัว เธอพยายามจะดึงความมั่นใจของตัวเองกลับมา แม้จะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำอยู่จะคุ้มค่าหรือไม่

“คุณติณจะทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้นะคะ!” ฐานิตาพยายามไม่ให้เสียงของเธอสั่นเครือ เธอกำลังเดินเข้าสู่พื้นที่ที่อันตราย แต่เธอก็รู้ว่าถ้าไม่เสี่ยง ทุกอย่างก็จะล้มเหลว “หนูเป็นผู้หญิง หนูเสียหายนะคะ คุณจะไม่รับผิดชอบได้ยังไง!”

ติณณภพหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะของเขาดูเหมือนจะเยาะเย้ยในคำพูดของเธอมากกว่า สายตาคมกริบของเขามองตรงเข้ามาในดวงตาของฐานิตา สร้างความกดดันที่หนักอึ้งจนเธอต้องหลบสายตาไปชั่วขณะ

“อย่าลืมสิ…ว่าฉันไม่ได้ชอบผู้หญิง” ติณณภพกล่าวเสียงเรียบเย็น ราวกับคำพูดนั้นไม่ได้มีความหมายอะไร แต่สำหรับฐานิตา คำพูดนั้นคือดาบที่กรีดลึกลงไปในใจเธอ แม้เธอจะรู้สึกกลัวจับใจ แต่ก็ยังคงยืนหยัดในบทบาทของเธอ ไม่ยอมแพ้

“ไม่ชอบผู้หญิง?” เธอตะโกนกลับเสียงดังลั่น ขอบตาของเธอเริ่มแดงก่ำรื้นน้ำตาด้วยความโกรธ “แล้วทำไมถึงมามีอะไรกับหนูตั้งแต่แรก! ตอบมาสิ!”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

เสียงของกรรณิการ์และอรไพลินดังขึ้นพร้อมกัน ขณะที่สองแม่ต่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน กรรณิการ์รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเมื่อได้ยินเรื่องที่ไม่เคยคาดคิด ส่วนอรไพลินรู้สึกอับอายจนแทบไม่กล้ามองหน้าลูกสาวตัวเอง ที่พูดถึงความสัมพันธ์กับชายที่ไม่ใช่…ชายแท้ด้วยซ้ำ

“เธอหมายความว่ายังไง?” กรรณิการ์ถามเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความโกรธที่สะสมมาเนิ่นนาน ติณณภพทำให้แม่ของเขาผิดหวังในครั้งนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความเสียหายเกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอแล้ว

ฐานิตากลัวจนหัวใจเต้นระรัว แต่เธอไม่ยอมแสดงออก เธอสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนปล่อยมือจากติณณภพ แล้วเงยหน้าตอบกรรณิการ์อย่างกล้าหาญ แม้จะรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มทลายอยู่รอบตัวเธอก็ตาม

“จริงค่ะ คุณติณกับหนูมีอะไรกันแล้ว ลูกชายของคุณเป็นคนแรก…ของหนู”

เสียงคำพูดนั้นกระทบหูอรไพลินอย่างแรง แม่ของเธออ้าปากค้าง ก่อนที่ความโกรธและความอับอายจะระเบิดออกมา

“นังแยม! แกไม่อายปากบ้างเลยหรือไงกัน!” อรไพลินตะคอกเสียงดัง จ้องหน้าลูกสาวด้วยความโกรธและความอับอายที่พุ่งทะลุขีดจำกัด เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าทุกคน

“แกนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ ฉันนึกแล้วว่าแกจะทำตัวเหลวแหลกแบบนี้เข้าสักวันวัน” อรไพลินเสียดสีฐานิตา ความโกรธและความผิดหวังที่มีต่อลูกสาวสะสมมานานหลายปีทำให้เธอไม่สามารถเก็บอารมณ์ไว้ได้อีกต่อไป

“นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่อร?” อัญชลีที่เงียบมาตลอดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจ เธอจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความสับสน อรไพลินเองก็อ้ำอึ้งจนไม่กล้าตอบ ทำให้ความรำคาญของอัญชลีเพิ่มมากขึ้นจนต้องตะโกนถามอย่างเหลืออด

ฐานิตาอึดอัดใจ เธอรู้ดีว่าตัวเองกำลังถูกกดดัน แต่เธอก็พยายามรักษาบทบาทของเธอเอาไว้ ขณะเดียวกันกรรณิการ์ก็พยายามประคองสถานการณ์ไม่ให้เลวร้ายไปมากกว่านี้

“คุณอัญ ดิฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” กรรณิการ์เอ่ยเสียงเบา สายตาของเธอมองลูกชายด้วยความกังวล ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวของเธอกับครอบครัวของอัญชลีสำคัญเกินกว่าจะปล่อยให้เรื่องนี้ทำลายลงได้

ขณะที่สถานการณ์ตึงเครียด ณดาวซึ่งยืนมองอยู่นานแล้วก็พูดขึ้น น้ำเสียงของเธอเย็นชาแต่หนักแน่น

“ถ้าคุณติณยังเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง คุณควรพูดอะไรบ้างนะคะ” คำพูดของณดาวเป็นการเตือนใจติณณภพ แต่ก็แฝงความหวังลึก ๆ ว่าเขาจะทำในสิ่งที่ถูกต้อง

ติณณภพสบตากับณดาว ทั้งสองมีความเข้าใจที่ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา จากนั้นเขาก็หันกลับไปที่ฐานิตา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พลิกสถานการณ์จากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ผมจะรับผิดชอบเธอ”

ติณณภพไม่ได้เล่นเกมนี้เพียงเพื่อความสนุก แต่มันคือการเดิมพันที่เขาไม่ยอมให้ล้มเหลว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เกมนี้จะต้องจบลงตามที่เขาต้องการ

หลังจากที่ติณณภพประกาศว่าจะรับผิดชอบฐานิตา บรรยากาศในห้องกลับกลายเป็นเงียบงัน ราวกับว่าความตึงเครียดที่สะสมอยู่ภายในระเบิดออกมาเป็นความเงียบที่คุกคาม ทุกคนมองไปที่ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางห้อง สายตาหลายคู่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อและสับสน

ฐานิตายืนนิ่ง รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ เธอไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดของติณณภพ ดูเหมือนว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเขา ความมั่นใจของเขาที่จะเดิมพันในเกมนี้ทำให้ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้

ติณณภพไม่ได้เล่นเกมนี้เพียงเพื่อความสนุก แต่มันคือการเดิมพันที่เขาไม่ยอมให้ล้มเหลว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เกมนี้จะต้องจบลงตามที่เขาต้องการ แต่ฐานิตากลับรู้สึกสับสน ความกลัวเริ่มก่อตัวในใจเธออีกครั้ง แต่เธอพยายามซ่อนมันไว้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพยายามประคองตัวเองให้มั่นคง

ในขณะที่ติณณภพหันไปสบตากับอรไพลิน...แม่ของเธอ

“ผมขออนุญาตรับผิดชอบลูกสาวคุณน้านะครับ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นคงและแน่วแน่ แต่ในดวงตาของเขายังคงแฝงความเย็นชาและการคำนวณที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ

อรไพลินจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ริมฝีปากของเธอสั่นระริกด้วยความโกรธ แต่เธอกลับพูดอะไรไม่ออก เพราะสถานการณ์นี้มันหนักหนาเกินไปสำหรับเธอ เช่นเดียวกับกรรณิการ์ที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่อาจควบคุมสถานการณ์ได้อีกต่อไป เพราะทุกอย่างดูเหมือนจะหลุดจากมือของเธอไป

“ติณ…ลูกคิดดีแล้วใช่ไหม?” เธอถามเสียงแผ่วเบา แต่ยังรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจที่เข้มข้น

ติณณภพไม่ตอบ เขาเพียงแค่เดินเข้าจูงมือฐานิตาเบา ๆ แล้วพาเธอเดินออกไปจากห้อง สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ทั้งคู่ ในขณะที่เสียงของกรรณิการ์และอรไพลินแผ่วเบาลง สถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งกลับถูกครอบงำด้วยความเงียบที่หนักอึ้ง