“ปล่อยนะ!”
“.....”
“คุณติณ! หนูบอกให้ปล่อยไงวะ!” ฐานิตาตะโกนเสียงสั่นเครือ ความโกรธพลุ่งพล่านในใจ ขณะที่เธอถูกติณณภพลากอย่างไม่มีทางเลือก ความรู้สึกอึดอัดและหมดหนทางทำให้เธอยิ่งรุนแรงขึ้น ทว่าคำพูดและการดิ้นรนของเธอกลับไม่ได้สร้างผลกระทบใดกลับเขาเลย ดวงตาของเขายังคงเย็นชาเฉยเมย แต่ไม่ว่าเธอจะทำให้เขาไม่พอใจแค่ไหน ตอนนี้เธอก็ไม่กลัวเขาอีกต่อไปแล้ว
“ขึ้นรถ” ติณณภพเอ่ยเสียงต่ำ ราวกับทุกคำสั่งนั้นไม่มีที่ให้ฐานิตาปฏิเสธ เขาเปิดประตูฝั่งคนขับเพื่อให้เธอขึ้น แต่เขารู้ดีว่ามันไม่ง่ายที่จะบังคับคนที่ปีกกล้าขาแข็งเพราะน้ำเมาให้ทำตามง่าย ๆ
“ไม่ขึ้น! ปล่อย!” ฐานิตากัดฟันกรอด ตอบเสียงแข็ง เธอพยายามดึงแขนออกจากมือของติณณภพ แต่แรงของเขามากเกินไป ความรุนแรงนั้นทำให้เธอเริ่มรู้สึกหมดหนทาง แววตาของเธอเริ่มสั่นไหว เริ่มรับรู้ถึงอารมณ์ไม่คุ้นเคยที่อยู่ในตัวเขา
“โอ๊ย! ไอ้บ้ามันเจ็บนะ!” เสียงของเธอแหลมขึ้
