เสียงเพลงดังกระหึ่ม แสงไฟสลัวกะพริบไปมา ผู้คนรอบตัวต่างออกมาสนุกสนานอย่างเต็มที่ ช่วงเวลาแห่งค่ำคืนก็ยิ่งครึกครื้นและเร้าใจ แต่มีเพียงติณณภพที่นั่งอยู่ในมุมมืดของบาร์ กำลังมองดูเครื่องดื่มสีอำพันในแก้วร็อก เขาควงมันไปมาช้า ๆ แสงสะท้อนจากน้ำแข็งที่ละลายสร้างลวดลายแปลกตา แต่เขากลับไม่ยกมันขึ้นมาดื่มเลยแม้แต่จิบเดียว
ภาพของเขาที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดนั้นเด่นชัด แม้จะถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมาย แต่ในสายตาของใครบางคน เขากลับเป็นจุดสนใจที่ไม่อาจมองข้ามได้ เมื่อรู้ตัวเก้าอี้ว่างข้าง ๆ ติณณภพก็ถูกเติมเต็มด้วยคนหนึ่งคน พร้อมกับการเอ่ยทักของเขา
“ติณ…ติณใช่ไหม?”
มือเรียวของติณณภพหยุดชะงักด้วยชื่อของเขาที่ถูกเปล่งออกมาจากเสียงทุ้มของชายหนุ่ม ขณะที่เสียงเพลงดังกระหึ่มจนกลบเสียงรอบข้าง แต่เขากลับได้ยินเสียงนั้นชัดเจน รู้สึกตกใจและตื่นเต้นจนต้องหันไปมองอย่างรวดเร็ว
“ติณจริงด้วย”
“ไผ่…” เสียงทุ้
