21 : 45 น.
ลลิสาขังตัวเองอยู่ในห้องตั้งแต่กลับมาจากคอกม้า มีน้าหวานแม่ของพระนายช่วยเหลืองานที่เธอต้องทำ เธอควรจะวางใจเพราะท่านทำแบบนั้นมานานหลายปี เรื่องดูแลความเป็นอยู่ของพ่อเลี้ยงภูมินทร์ คงจะทำได้ดีกว่าเธอด้วยซ้ำ ทำไมต้องเป็นห่วงจนข่มตานอนไม่หลับด้วย
เมื่อมั่นใจว่าหลับไม่ได้จริงๆ ร่างบอบบางในชุดนอนสีขาวลายดอกไม้ก็ก้าวออกไปจากห้อง หยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องข้างๆ คิดหาข้ออ้างในการรบกวนคนด้านใน เมื่อคิดได้ก็เคาะประตู
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เคาะแรงๆเสร็จก็ยืนรอ เมื่อได้ยินเสียงลูกบิด หัวใจก็เต้นแรงจนยากจะควบคุม พ่อเลี้ยงหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูง นึกว่าเธอหลับไปแล้วเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ทำไมถึงยังไม่นอนอีก แล้วออกมาโดยสวมชุดนอนแบบนี้ มีจุดประสงค์แบบไหนกันแน่
“ทำไมไม่นอน?”
“คือ… ฉันมาดูคุณค่ะ ก็… ฉันไม่ได้ดูแลคุณเลย ช่วงที่กลับมาจากคอกม้าแล้ว”
ลลิสาก้มหน้าลงต่ำ เพราะแผ่นอกกำยำตรงหน้า แต่ก็รู้สึกนิด
