สองวันต่อมา
ลลิสาเริ่มชินกับชีวิตในฟาร์มม้า ตื่นแต่เช้าเข้านอนหัววัน รวมไปถึงชินกับการใช้ร่างต่างไม้เท้า หอบหิ้วคนเจ็บไปโน่นมานี่ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเขาขยันจริง หรือต้องการใช้งานเธอให้คุ้มกันแน่ แต่อีกไม่นานหรอก แผลเขาหายดีเมื่อไหร่ เธอจะไปเมื่อนั้น ห่วงร้านแล้วก็คิดถึงโลลิด้วย
“รีบกินหน่อย เดี๋ยวต้องไปดูม้าต่อ”
“อือ”
ลลิสาตอบรับเสียงเนือยๆ ไม่ว่าจะเป็นม้าแบบไหน เธอดูมันมาหมดแล้ว ม้าเกือบพันตัวเธอได้ดูทุกตัว ยังมีตัวที่ไม่ได้ดูอีกเหรอ พอได้แล้วมั้ง อยากดูอย่างอื่นบ้างอะ
“เธอนี่! หัดเก็บความคิดในใจไว้บ้างสิ ออกทางสีหน้าหมดแล้ว”
“อ้อเหรอคะ เพิ่งรู้นะเนี่ย!”
ลลิสาพูดประชดคนที่กำลังนั่งซดกาแฟอยู่ ถ้าดูสีหน้าเธอเก่งขนาดนั้น เห็นแล้วทำไมถึงยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจล่ะ เธอลากขาต่อไม่ไหวแล้วนะ ถ้าขืนพาเธอไปต่ออีก อาจจะเผลอปล่อยเขาล้มหน้าทิ่มพื้นก็ได้
“เธอไม่อยากไปลาลูกชายเธอหรือไง?”
“คะ? อ
