20 : 45 น.
หลังจากทานอาหารเย็นร่วมกับพ่อเลี้ยงภูมินทร์เสร็จ ลลิสาก็รีบหนีขึ้นมาพักผ่อนอยู่ในห้อง ร่างสมส่วนสวมชุดนอนสายเดี่ยว นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงสีชมพูหวาน สายตาจับจ้องหน้าจอโทรศัพท์ ดูคลิปหมาของตัวเองที่ไหมถ่ายส่งมาให้
Tru Tru
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ ทำให้เหลือบตามองด้านบนของจอ เป็นสายของเพื่อนสนิทอย่างเพลิงนารี จึงตัดสินใจรับแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย
“อื้อ”
[ แกจะกลับวันไหนเนี่ย ฉันไม่ไหวกับโลลิแล้วนะ ]
เสียงของเพื่อนสาวดูเหนื่อยล้าสุดๆ ลลิสาหัวเราะเบาๆ เพราะนึกเห็นภาพสาเหตุของความเหนื่อยล้านั้น
โชคดีของเธอ ที่เพื่อนขันอาสาช่วยดูแลโลลิให้อีกแรง ช่วยกันกับไหมที่ต้องดูแลในส่วนของร้าน ถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงวิ่งแจ้นไปหามัน ไม่เป็นอันรับผิดชอบต่อพ่อเลี้ยงแน่
“น่าจะวันสองวันนี่แหละ พ่อเลี้ยงยังเดินขากะเผลกอยู่เลย”
[ แง๊! แต่โลลิไม่เอาใครแล้วไง วันนี้ก็วิ่งวุ่นทั้งวัน ชนนั่นชนนี่ยิ่งก
