อันธพาล

ผมไม่ขย้ำกินคุณหรอก

“ โซ่ ! ”

“ เออ เราเอง ตกใจอะไรนักหนา ”

“ ก็... ตกใจ ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ”

“ เมื่อวานตอนเช้า เราเขียนจดหมายมาบอกนายตั้งแต่สามเดือนที่แล้ว เรารอนายไปรับแต่ก็ไม่มีแม้เงา ”

“ เรา... ติดธุระ ”

“ งั้นเหรอ ”

“ แล้วรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่ ”

“ มีปัญญาหาก็แล้วกัน ”

“ แล้วเข้ามาในบ้านได้ยังไง ”

“ ตอนอยู่ในคุกได้เรียนวิชาอะไรหลายอย่าง สะเดาะกุญแจก็เป็นหนึ่งในนั้น ”

คำว่า ‘ คุก ’ ทำให้อีกคนสะดุ้งเฮือก

ทรงผมของเขาไม่ใช่ทรงทหารอย่างที่เธอคิด แต่มันคือ ‘ นักโทษ ’ ต่างหากล่ะ !

ฟ้าใสขยับไปอยู่หลังเซนทันทีโดยอัตโนมัติ ก่อนจะหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอย่างหวาด ๆ และเธอทันเห็นดวงตาคมกริบนั้นฉายแววรวดร้าวออกมาให้เห็นชั่วเสี้ยววินาที หากถูกฉาบปิดไว้ด้วยความเย็นชาอย่างรวดเร็ว

“ บอกแฟนนายด้วยว่าไม่ต้องกลัวไอ้ขี้คุกอย่างเราหรอก ” คำพูดนั้นทำให้เซนต้องหันกลับไปหาฟ้าใสแล้วแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันตามมารยาท

“ นี่ฟ้าใสแฟนเรา ฟ้าจ๋า นี่โซ่ เป็นฝาแฝดของพี่ โซ่เกิดก่อนพี่ห้านาที แต่คนแก่แถวบ้านมีความเชื่อว่าถ้าฝาแฝดกันคนเป็นพี่จะเสียสละให้น้องออกมาก่อน ดังนั้นโซ่ก็จะมีฐานะเป็นน้องชาย ”

“ นั่นคงเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตแล้วสินะ ”

อีกฝ่ายพูดกลั้วหัวเราะ แต่ในน้ำเสียงเจือไปด้วยความ หยามเหยียด

ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจัง ฟ้าใสบอกตัวเอง...

“ แล้วจะไปไหนต่อ ” เซนถาม อีกฝ่ายยิ้มขื่น

“ อะไร น้องพึ่งออกจากคุกมา ไม่คิดจะชวนให้นอนค้างเพื่อคุยกันเพราะไม่ได้เจอกันมานานอะไรทำนองนี้เลยเหรอ ”

“ คืนนี้เราไม่ว่าง พอดีมีนัดพิเศษกับฟ้าใส ”

“ แปลว่าเราอยู่ที่นี่ไม่ได้งั้นสิ ”

ย้อนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฟ้าใสแอบมองข้ามไหล่ของเซนมาเห็นใบหน้าและสายตาของอีกคนก็รีบหลบวูบ แม้เขาทั้งคู่จะเป็นฝาแฝดแต่ก็มีหลายอย่างแตกต่าง

เซนสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาดตา แต่งตัวเนี้ยบหรูดูดี อยู่เสมอ สไตล์โอปป้าเกาหลี มีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอ บุคลิกชวนอบอุ่นกับผู้ที่ได้อยู่ใกล้

แต่ผู้ชายคนนั้น โซ่ แม้ใบหน้าจะละม้ายคล้ายคลึง แต่ตอหนวดเคราที่ล้อมกรอบใบหน้านั้นทำให้เขาดูดุดัน โดยเฉพาะดวงตาคมกริบนั้นมันฉายแววคุกคามต่อผู้ที่ได้ พบเห็น รูปร่างกำยำอัดแน่นไปด้วยลอนกล้าม ผิวสีเข้มกว่า และมีรัศมีบางอย่างที่แผ่ออกมาจาง ๆ มันเป็นพลังที่ทำให้ผู้ได้พบเห็นหายใจไม่ทั่วท้อง มันอาจจะเป็นเพราะคำว่า ‘คุก’กระมังที่ส่งพลังให้เธอหวาดกลัวและไม่ไว้ใจเขาเลย

หรือความรู้สึกนั้นอาจจะเกิดขึ้นเพราะเขาเกือบได้ เข้ามาในตัวเธอแล้วก็เป็นได้ !

คิดได้ดังนั้นฟ้าใสก็ยิ่งตัวสั่น ซุกลงที่แผ่นหลังของเซน หวังใช้ให้เป็นโล่กำบัง

ท่ามกลางความเงียบและบรรยากาศกดดันรอบกาย จู่ ๆ ผู้ชายคนนั้นก็หัวเราะเสียงดังลั่นจนทั้งเซนและฟ้าใส สะดุ้งเฮือก

“ โอเค เราไม่อยู่ก็ได้ วันนี้วันสำคัญของนาย เรา ไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศ ” แล้วเขาก็เดินไปหยิบเสื้อยืด สีดำที่พาดอยู่บนโซฟามาสวม หยิบเป้สัมภาระใบย่อมมาสะพายหลัง สาวเท้าไปยังประตูก่อนจะชะงักกึกแล้วหันกลับมา

“ เรานี่แม่งโคตรไร้มารยาท ลืมไปว่ายังไม่ได้ทักทายผู้หญิงของนายเลย ” นั่นทำให้ฟ้าใสยิ่งตัวสั่นเข้าไปใหญ่ กลัวเขาจะพูดอะไรออกมา

“ คุณผู้หญิงครับ กรุณาโผล่ออกมาจากที่ซ่อนเถอะครับ ผมไม่ใช่ไอ้ตัวโหดร้ายขนาดนั้น ไม่ขย้ำกินคุณหรอก มาทักทายกันหน่อย ไหน ๆ คุณก็ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเซน ถือได้ว่าเรากำลังจะมาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ ”

แม้จะกลัวไปหมด แต่ฟ้าใสก็ต้องเลิกหลบอยู่ข้างหลังเซน เพราะไม่เช่นนั้นจะดูน่าสงสัย ก่อนเธอจะทักทายเขาตามมารยาท

“ สะ... สวัสดีค่ะ พี่โซ่ ”

“ สวัสดีครับ หนูฟ้าใส ”

แล้วเขาก็ยกมือขึ้นลูบที่ริมฝีปาก มันอาจไม่ได้มีความหมายอะไรของการแสดงออกนั้น แต่สำหรับฟ้าใสแล้วทำให้ร้อนวูบไปทั่วช่องท้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งจุดนั้นที่ไม่มีชั้นในปกคลุม จุดที่เขาทั้งดูดเลียและดุนดันเข้าไปแล้ว

มันตอดตุบ ๆ จนเธอรู้สึกได้ พึ่งรู้ว่ากล้ามเนื้อเร้นลับตรงนั้นมันเต้นระริกได้ขนาดนั้น...