“ออกมากับพี่รู้รึเปล่าว่าพี่จะไปไหน”
“ไปบริษัทไง”
“ไม่ใช่”
“อ้าว แล้วจะไปไหน”
“ตราดครับ พี่กำลังจะไปตรวจไซต์งานที่ตราด”
“ฮะ!”
“ไม่ฮะหรอก ตราดจริง ๆ” เขาพูดออกมากลั้วขำอีกแล้ว ขำฉันที่เหวอใช่ไหม
“ถ้างั้นจอดส่งข้างทางก็ได้”
“ทางด่วนเส้นนี้กว่าจะลงก็อีกไกล ถึงลงได้พี่คงไม่เลือกลงนะครับเพราะรถมันติดมาก เดี๋ยวพี่ไปสาย”
“แต่ / เราก็ถือโอกาสไปเที่ยวแล้วกันนะ ไปแอบศึกษางานด้วยไง”
“ไปสภาพนี้น่ะเหรอ” ฉันมองตัวเองที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงห้าส่วนสบาย ๆ แต่งหน้าก็จริงแต่ดูไม่เหมาะกับการไปทำงานเลยสักนิดเดียว
“สภาพนี้แหละออกไซต์งานได้สบายมาก”
“แต่ / ไม่มีแต่แล้ว พี่วนไปส่งไม่ได้หรอก ไปตราดด้วยกันนี่แหละ”
“ไปยังไงเงินก็ไม่มีสักบาท ไม่ได้พกอะไรติดตัวมาเลย” มีโทรศัพท์แค่เครื่องเดียวติดมือเท่านั้นล่ะค่ะ
“พี่เลี้ยงได้น่า จะกินอะไรเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“...เกรงใจ”
“เกรงใจทำไม หิวข้าวรึเปล่า รอก่
