Cayden Frio: Loving Mrs.Guillebeaux

Chapter 4- Kung Paano Niya Kontrolin Ang Buhay Ko•

Hannah's POV

"Where are you, my useless wife? Come down you stupid b*tch!"

Daxton came home very drunk this evening. I heard him shouting on the top of his lungs calling me names. Agad akong bumaba para puntahan siya. I know he will hurt me again but I have no choice. There's nothing new, whether I appear in front of him or not, he will still hurt me.

"Da-Daxton!" I said in a trembling voice.

Yes, I'm used to him and this hellish life but I'm only human. Nakakaramdam pa rin ako ng takot kahit manhid na ang katawan ko sa pambubugbog.

He smirked at me while looking at me from head to toe as if he was lusting over me.

I was in such a hurry that I couldn't even get dressed. I had just finished taking a shower when he came and I wasn't aware of what he was thinking at the moment.

I was so shocked when he pulled the towel that was wrapped around my body without warning.

"There you are, much better!" he said while looking at my nakedness. Para akong isang pagkain na kinatatakaman niyang kainin.

I was so scared that I automatically covered the sensitive part of my body using my hands. Hindi ko naman kasi inaasahan na uuwi siyang lasing ngayong gabi galing sa trabaho.

"What the hell are you doing? Don't act like you're still a virgin. I've seen it already. Take off your f*cking hands!" galit na sabi niya.

Hindi ko gusto ang ginawa niya sa akin. Bukod sa aming dalawa ay may mga kasama pa kaming iba sa bahay. What if someone sees me naked? Yes, it's eleven o'clock in the evening and most of them are sleeping already, but what if there's one who is still awake and is just around hiding and watching us?

Our maids lives in the seperate house. Our servants quarter is at the back of the house. But I shouldn't be complacent.

I tried to snatch the towel on his hand but he didn't even give me the chance to touch it. I feel so disappointed. I ran away from him and went up the stairs to our room but to my surprise, he chased me. Takot na takot ako at hindi malaman ang gagawin. Once na maabutan niya ako he will surely give me the punishment na hindi ko magugustuhan.

I tried my very best not to get caught. He's drunk, hindi niya ako basta-basta mahahabol, iyon ang sinasabi ng isip ko. I'm almost at the front of our bedroom door when all of a sudden someone's grabbed me from behind. Naabutan niya ako bago pa ako makapasok sa loob ng silid. Pilit niya akong binuhat, sinubukan kong magpumiglas ngunit wala akong magawa, higit na malakas siya sa akin.

"Let go off me! Put me down, Daxton!"galit na sabi ko.

Hindi niya ako pinakinggan, sa halip ay sinibasib niya ng halik ang mga labi ko para hindi na ako makapagsalita pa. He tried to kiss me hard ngunit pilit ko namang iniiwas ang mukha ko sa kaniya.

"You're giving me a hard time, baby! Okay fine, you want it rough? Then I'll give you what you want," nakangising sabi niya.

Bigla na lang ako nitong ibinaba at isinalya nang malakas sa pinto. Hindi biro ang sakit na naramdaman ko ng mga oras na iyon. Napangiwi ako sa sakit, tumama ang tagiliran ko sa doorknob pero hindi naging hadlang iyon. I took the opportunity to escape but he's so fast that he grabbed me once again. He open the door and dragged me to bed. Bumagsak ako ng patihaya, hindi pa man ako nakakabangon ay agad na siyang lumapit sa akin. Pinaghiwalay niya ang mga hita ko at pumosisyon sa gitna. Wala siyang sinayang na sandali, ibinuka niya ang namamaga kong labi at sinipsip na parang kuhol ang maliit na laman sa loob niyon. Ang ungol na lumabas sa aking bibig ay hindi ungol ng nasasarapan dahil ang totoo ay masakit ang ginagawa niyang pagkain sa akin. Hindi ko na nagawang manlaban dahil kung gagawin ko iyon ay lalo lang niya akong pahihirapan. Ano pa ba ang magagawa ko? He's my husband for four years at nakuha na niya ang lahat-lahat sa akin. Meron pa ba akong dapat na pag ingatan?

Tahimik na lamang akong umiyak habang siya ay patuloy na nagpapakasasa sa akin. Ilang beses na ba niyang pinagsawa ang sarili sa akin? Ayoko nang alamin kung ilan. Ipinagpasalamat ko na lang nang sa wakas ay nakaramdam din siya ng pagod. Namalayan ko na lamang na nakatulog na siya sa ibabaw ko.

Parang mantika kung matulog si Daxton. Hindi siya basta-basta nagigising lalo na kapag siya ay nakainom. I pushed him hard to get him off of me. He fell on my side and I immediately stand up.

I look at him in dismay. Kung pwede lang akong humiwalay sa kaniya ay matagal ko ng ginawa but I have no guts to do it. In the first place ay hindi siya papayag na hiwalayan ko siya. Mas gugustuhin pa niyang makita akong mawala sa mundo kaysa makita akong malaya.

Bumalik ako sa banyo para muling maligo. Matagal ako roon, nilinis kong mabuti ang sarili ko at paulit-ulit kong sinabon ang aking katawan. As if doing that over and over again will ease me.

Ang isang pinakamabigat na dahilan kung bakit ko kinamumuhian si Daxton ay dahil pinagsamantalahan niya ako noon kaya napilitan akong magpakasal sa kaniya. Dahil sa murang edad at pambubuyo ni Tita Yolanda sa akin. Ang buong akala ko ay ang pagpapakasal sa kaniya ang pinaka tamang gawin. Nagkamali pala ako at pinagsisihan ko iyon ng husto.

Marami akong pangarap sa sarili ko na hindi ko natupad ng dahil sa kaniya. Nakapag aral ako at nagtapos ngunit hindi ko naman nagamit ang pinag aralan ko. Simula ng maging mag asawa kami ni Daxton ay hinigpitan na niya ako at ginawa lang niya akong taong bahay. Ang trabaho na tanging alam kong gawin ay ang pagsilbihan siya, iyon daw ang obligasyon ko bilang asawa niya.

Ang totoo ay napakaseloso ni Daxton, ayaw na ayaw niyang nakikita na may lalaking nakatingin sa akin at lalong ayaw na ayaw niya na nakikitang nakikipag usap ako sa kahit na kaninong lalaki. Kaya ginawa niya akong preso sa sarili naming pamamahay dahil gusto niya na ang buong atensyon ko ay sa kaniya lang. Nagagawa ko lang makalabas ng bahay kapag kasama siya. Minsan naman kapag nasa out of town or out of the country siya ay nakakapuslit ako at nagagawa kong makapamasyal.

Walang araw na hindi ko kinamuhian si Daxton at hinding-hindi ko siya matututunang mahalin kahit na kailan dahil hindi siya nagpapakita ng pagmamahal at respeto sa akin at kahit anong gawin niya ay hindi na magbabago ang pagkakakilala ko sa kaniya. Isa siyang demonyo at hindi na siya magbabago.

_

Limitado lang ang pagkain ko. I only eat what is served to me. Daxton doesn't want me to gain weight at ayaw niyang magbago ang pigura ng katawan ko. I'm his greatest possession iyon ang sabi niya sa akin.

My only dream is to have a child. Gusto kong magkaroon ng munting anghel sa pamamahay namin. Sa tingin ko ang pagkakaroon ng anak ang tanging magpapaligaya sa akin, ngunit ayaw ni Daxton ng bata. Hindi niya gusto ang ideya na magkaroon kami ng anak. Nakakalungkot lang isipin na hindi ko mararanasan maging isang ina kahit kailan.

_

Nagsasawa na ako sa kakain ng halaman. Gusto ko namang makatikim ng totoong pagkain.

"Ma'am, bakit hindi niyo po inubos ang pagkain ninyo?" tanong ng dietitian na binabayaran ni Daxton para mag-monitor ng mga pagkain ko.

"I don't like to eat anymore, nagsasawa na ako sa kakakain ng salad. I want rice. Can I have rice just for once? Pwede bang pakainin n'yo naman ako ng normal na pagkain? Look, masyado na akong payat, hindi naman siguro makakadagdag sa timbang ko ang pagkain ng kanin at ulam once a week?" reklamo ko.

"I'm so sorry, Ma'am, I am just following Sir Daxton's instructions. Kahit gusto kong pagbigyan ka ay ayoko naman pong mawalan ng trabaho," paliwanag nito.

I heave a long sigh. "Okay fine!" walang ganang sagot ko. Tumayo na ako at tinalikuran ito.

Mas mabuti pang huwag na akong kumain kaysa iyon at iyon lang din naman ang kinakain ko. Sa totoo lang ay nasusuka na ako. Para akong may sinasalihang beauty pagent at nasa strict diet palagi.

I am looking for the right timing. Hinihintay ko lang na umalis ng bahay si Daxton. Nakita ko sa schedule niya na may business trip siya sa Switzerland next week at one week siyang mawawala. Iyon na ang pinakamagandang pagkakataon na hinihintay ko.

Katulad ng araw-araw kong ginagawa, nasa gym ako ngayon. I have my fitness instructor with me na magtuturo sa akin ng mga exercises na dapat kong gawin.

Ang gym na kinaroroonan ko ay nasa loob din ng aming bahay, ipinagawa ito ni Daxton para sa aming dalawa. My instructor teaches me the right exercises that I need to do para mas lalo pang mag tone ang body ko at lumabas ang mga curves ko. Halos dalawang oras ako sa gym bago ko natapos ang mga routine ko.

Isang oras pa lang akong nakakapagpahinga ay dumating naman ang staff ng sikat na salon para i-facial ako at i-body scrub. May kung ano-ano pang treatment ang ginagawa sa akin para maging glass skin ang mukha ko at maging porcelana ang kutis ko. Ang mga aparatong kailangan nila ay meron kami. May sarili akong salon sa bahay, pumupunta lang ang mga staff dito kapag schedule na ng mga treatment ko.

Nang araw na iyon ay dumating na rin ang mga mga inorder ni Daxton na luxury brand ng mga damit, bag, sapatos at alahas na para sa akin. May sarili akong stylist at siya ang pumipili ng mga damit at accessories na nababagay sa akin.

Ang isa rin sa mga dahilan kung bakit galit na galit sa akin ang ina at mga kapatid ni Daxton ay dahil sa mga luho na mayroon ako na ibinibigay ng asawa ko sa akin. Naiinggit sila sa akin dahil kapag may lumalabas na latest model ng mga luxury bag, bago pa ito maging available sa market ay meron na agad ako at lagi ko silang nauunahan kaya hindi nila magawang makapagyabang sa akin.

Hindi ko naman kailangan ang lahat ng iyon. Kaya kong ipagpalit ang karangyaan na tinatamasa ko ngayon para lang sa aking kalayaan.

"Ma'am, pwede niyo na pong sukatin ang mga dumating na damit. Kumpleto po ang lahat ng latest style at ipinasok na namin sa walk in closet niyo," sabi ng stylist ko na si Joana.

Kung iba pa siguro na babae ay matutuwa at excited na tingnan ang mga dumating na mga delivery na iyon ngunit hindi ako. Wala akong pakialam. Aanhin ko ba ang lahat ng iyon? Para nang shopping mall sa dami ng mga damit, sapatos at bag ang walk in closet ko. Hindi ko naman nagagamit ang mga iyon dahil nandito lang ako sa bahay. Sa mga importanteng okasyon lang naman ako isinasama ni Daxton. Mas gusto ko pa ngang magsuot ng butas na duster kaysa sa mga damit na hindi naman makatarungan sa mahal ang presyo.

"Hayaan mo lang sila doon. Wala akong gana na magsukat ngayon," sabi ko.

"Okay, Ma'am, itatabi ko na lang po muna."

Tumango ako bilang pagsang ayon. Pag alis ng aking stylist ay siya namang dating ng aking dietitian. May dala itong tubig, avocado toast at baked sweet potato.

Lihim akong napangiti, bago sa akin ang baked sweet potato. Naalala ko tuloy bigla ang nilagang kamote na madalas naming kainin ni Lola at camote cue na nilalako namin noon sakay ng kariton. Parang dumdampi pa sa ilong ko ang matamis na amoy ng kamote. Natutuwa ako noon kapag may natitirang arnibal sa pinag-prituhan na kawali, sinisimot ko iyon at kinakain. Gustong-gusto ko ang matamis na lasa ng natunaw na asukal.

Simula ng magsama kami ni Daxton ay mabibilang lang sa daliri na nakakain ako ng masarap. Madalas kapag uma-attend kami ng party, hindi niya ako magawang pigilan na kumain ng gusto ko dahil maraming mga matang nakamasid sa amin. Wala siyang magawa kung hindi ang bigyan lang ako ng mga tingin na may pagbabanta.

"It's good to see that you served something different today. Alam mo bang purgang-purga na ako sa mga pagkain na pinapakain mo sa akin dahil paulit-ulit na lang?" sabi ko.

Ipinatong nito ang hawak na tray sa lamesa at ibinaba ang mga laman.

"I'm so sorry, Ma'am, Sir Daxton is the one who chooses what you will eat every day from the lists of food that I present to him," sagot ng dietitian na si Leri. "Isiningit ko lang po ang isang 'yan dahil nag aalala na ako na baka hindi ka na naman kumain," dagdag na sabi pa nito.

Natigilan ako, sa unang pagkakataon ay may isang tao rin na nagsabi na nag aalala siya para sa akin. Nakaramdam ako ng konting kasiyahan ngunit hindi ko ipinahalata iyon kay Leri.

"You can go now, I'll just eat when I'm hungry," pagtataboy ko sa aking dietitian.

"Okay po, Ma'am, ipatawag niyo na lang po ako kung may kailangan kayo sa akin," sabi nito at mabilis nang tumalikod.

Ang totoo niyan ay natatakam na ako sa kamote at gustong-gusto ko na itong kainin kanina pa, but I don't want to look like I'm starving to death in front of my dietitian. What I learned in life is that you don't need to show on your face exactly what you feel so that they can't read you. Pinagmumukha kong matapang ang sarili ko sa harap nila para hindi nila ako abusuhin at kayan-kayanan.

Kamote lang ang tanging kinain ko. Nabitin ako dahil napakaunti naman ng ginawang serving ni Leri, kahit na gusto ko pa ay hindi na ako pwedeng umulit. Nakakalungkot lang isipin na para bang dumaan lang ito sa lalamunan ko at hindi ko masyadong na-appreciate at nanamnam ang sarap nito dahil sa kakaunti lang.