ตอนที่ 9
1162 Words
ตอนที่ 9
“พี่เป็นทหารนะโมรี อะไรที่ทำเพื่อชาติได้พี่อยากทำ และน้องควรจะภูมิใจ”
“นั่นสิจ๊ะโมรี เป็นครอบครัวทหารก็ต้องทำใจและเข้าใจแล้วก็เป็นกำลังใจ พี่เราเขาไปทำงานเพื่อประเทศชาติ ว่าแต่มาเหนื่อยๆ งั้นวันนี้แม่จะไปสั่งป้าชุ่มให้ทำเมนูพิเศษที่เมืองชอบก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับแม่ ผมรักแม่ที่สุดในโลกเลย” เมืองแมนหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่อีกครั้งก่อนที่ท่านจะพาร่างอวบอิ่มด้วยวัยเดินออกจากห้องนั่งเล่นของบ้านไป
“ว่าแต่เราเถอะ จะไปเมื่อไหร่ถ่ายแบบนั่นน่ะ”
“อีกสองสามวันค่ะ คุณริน... เจ้าของน้องเสื้อศรินนาบอกว่าจะไปถ่ายนอกสถานที่ เห็นว่าเป็นบ้านพักส่วนตัวของครอบครัวเขาหรือไงนี่แหละ”
“ระวังตัวด้วยล่ะ ยังไงเราก็เป็นผู้หญิง”
“รับทราบค่า”
“เอ...พี่ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ไอ้ที่สอนๆ ไป ลืมหมดรึยัง ไปเรียนเมืองนอกซะหลายปี เดือนก่อนพี่เพิ่งทบทวนไปไม่กี่ท่า”
“ไม่มีทางลืมหรอกค่ะ”
“งั้นดี ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาออกกำลังกันก่อนกินข้าวเย็นดีกว่า ระหว่างรอคุณพ่อด้วย เร็วเข้า”
“โหด... โมรีเป็นผู้หญิงนะพี่เมือง”
“ก็เพราะเป็นผู้หญิงไง พี่ถึงต้องติวเข้มเนี่ย เจออะไรไม่เข้าท่า ไม่ชอบมาพากลจะได้ระวังตัวไว้ก่อน”
โมรีส่ายหน้าขำๆ กลางวันถูกพีระติวเข้มเรื่องกลยุทธ์ยั่วผู้ชาย ตกบ่ายพี่ชายติวเข้มเรื่องการต่อสู้ หวังว่าเธอคงไม่เผลอจับนายอิศรวัชร์ทุ่มหลังหักก่อนจะทำให้เขาหลงรักได้หรอกนะ กลัวใจจริง...
สนามบินสุวรรณภูมิ...
เมืองแมนเป็นคนขับรถพาน้องสาวมาส่ง เมื่อได้รับการบอกเล่าว่า ทีมงานจะนั่งเครื่องไป และให้มาเจอกันที่สนามบินในตอนเช้าของวัน
“ขอบคุณมากนะคะพี่เมือง”
“แล้วนี่จะไปกี่วัน แม่ฮ่องสอนตอนนี้อากาศเย็นนะ เตรียมเสื้อผ้าไปพอหรือเปล่า”
เสียงห้าวทุ้มถามอย่างเป็นห่วง ทำเอาน้องสาวหัวเราะคิก
“แหมพี่เมือง เมืองไทยให้หนาวยังไงก็คงสู้อเมริกาไม่ได้หรอกน่า โมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ จะได้ไม่รู้จักเตรียมตัว ตรงกันข้ามเตรียมมาอย่างดีเกินไปด้วยซ้ำ”
โมรีบยิ้ม เมื่อนึกไปถึงการตระเตรียมเสื้อผ้า โดยมีเพื่อนรักทั้งสองคอยช่วยเหลือ
เมืองแมนเอื้อมมือมาทำท่าจะเขกหัวคนช่างย้อนอย่างมันเขี้ยว เจ้าตัวเล็กก็รีบลงไปจากรถอย่างนกรู้
“โมไปถ่ายแบบนะ ต้องสวยตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า งานเขาจะได้ออกมาดี พี่เมืองอย่ามาแกล้งซะให้ยาก อิอิ”
“จ้าแม่คุณ ไปได้แล้วเดี๋ยวทีมงานเขารอ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”
“เจ้าค่ะ แล้วจะซื้อของมาฝากนะ”
หญิงสาวรีบลากกระเป๋าเข้าไปในอาคารผู้โดยสาร และพบว่าศรินามารออยู่แล้ว
“โมทางนี้”
การพูดคุยกันหลายครั้ง และวัยที่ไล่ๆ กัน ห่างกันเพียงไม่กี่เดือนทำให้ศริณนาและโมรีสนิทกันอย่างรวดเร็ว ส่วนหนึ่งก็เพราะต่างคนต่างมีนิสัยน่ารัก คุยกันแล้วถูกคอนั่นเอง
“โมมาสายหรือเปล่าเนี่ย” หญิงสาวถามยิ้มๆ
“ไม่หรอก เหลืออีกตั้งสิบนาทีแน่ะ แต่รินกับพี่ๆ มาเตรียมการก่อน จะได้ไม่มีปัญหาน่ะจ้ะ”
โมรียิ้มเป็นกันเองให้กับทีมงานซึ่งมีทั้งชายและหญิงห้าคน ซึ่งทุกคนก็ยิ้มตอบกลับมา ก่อนจะถูกแนะนำให้รู้จักกันเอาไว้อีกครั้ง แม้ว่าบางคนเธอจะเคยรู้จักแล้ว
หญิงสาวอดกวาดตามองหาใครบางคนซึ่งไม่ได้มาอยู่ตรงนั้นด้วยอย่างใจแป้ว
“พี่อิศน่ะเดินทางไปเตรียมที่ทางให้ตั้งแต่วันก่อนแล้วล่ะ บ้านที่เราจะพักนี่ก็จะใช้บ้านพักตากอากาศของพี่อิศนะโม ที่นั่นสวยมาก รินคิดว่าจะใช้เป็นสถานที่ถ่ายแบบสักหนึ่งเซตด้วยล่ะ”
คำบอกเล่าของศริณนาทำให้โมรีใจเต้นแรง แบบนี้แสดงว่าอิศรวัชร์ไปร่วมทริปนี้ด้วยใช่ไหม
“คุณอิศจะอยู่ที่นั่นด้วยเหรอจ๊ะริน”
“ใช่แล้วล่ะ ช่วงนี้พี่อิศว่างเราก็เลยดึงตัวมาใช้งานซะเลย แบบว่ามีคนเพิ่มช่วยงานแต่จ่ายค่าแรงเท่าเดิมไง”
ศริณนาลดเสียงลงกระซิบบอกยิ้มๆ
โมรียิ้มตาม แต่ใจข้างในเต้นตึกตัก เกิดอาการสองจิตสองใจอย่างอดไม่ได้ นี่เธอจะทำอย่างที่เพื่อนยุส่งมาได้ไหมนะ แต่คนเยอะแบบนี้คงไม่มีโอกาสทำอะไรน่าขายหน้าแบบนั้นหรอกมั้ง
ขอบฟ้ากว้างสีฟ้าสดใสจรดกับโค้งภูเขาที่เห็นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล สีเขียวของต้นไม้ที่รายล้อมแน่นขนัดภู คาดทับด้วยเส้นสายหมอก บางแห่งเบาบาง บางแห่งหนาแน่น แสงจากดวงอาทิตย์สาดผ่านมองเห็นเป็นลำรางๆ กลายเป็นทัศนียภาพที่ทำให้คนมองถึงกับอึ้งตะลึงในความงามแบบฉบับธรรมชาติสรรค์สร้าง
จากจุดที่ยืนอยู่เป็นเนินเขา ลาดต่ำลงไปนั้นเป็นพื้นที่กว้าง มีไม้ดอกหลากหลายสายพันธุ์กำลังชูช่ออวดสีสันในฤดูกาลเหมันต์ มีต้นไม้สูงใหญ่ประปราย เรียงรายไปพร้อมกับการออกแบบตกแต่งสวนแบบมืออาชีพและบ้านหลังกะทัดรัดอีกสองสามหลัง ซึ่งออกแบบและใช้วัสดุกลมกลืนกับธรรมชาติ มองแล้วสบายตา อากาศบริสุทธิ์สดใส ใจปลอดโปร่งโล่งสบายอย่างที่สุด
“ว้าว นี่มันสุดยอดเลย”
หลายคนอุทานกับความงดงามที่นานครั้งจะได้เห็น แม้ว่าพวกเขาจะทำงานกับศริณนามานาน ไม่บ่อยนักหรอกที่อิศรวัชร์จะเปิดบ้านพักส่วนตัวให้ใครเข้ามาแบบนี้
“เหมือนรีสอร์ตเลย” โมรีเองก็ยังอดทึ่งไม่ได้
“ฝีมือพี่ภูเขาล่ะ รายนั้นเขาทำรีสอร์ตแล้วก็มีหัวด้านการออกแบบด้วย พี่อิศเลยให้พี่ภูมาช่วยออกแบบบ้านหลังนี่ให้น่ะโม”
“ที่นี่เป็นของพี่ชายรินหมดเลยเหรอ”
“ใช่แล้วจ้ะ ด้านที่เราอยู่นี่เป็นเขตส่วนบุคคล บ้านหลังนี้บ้านพี่อิศ ส่วนด้านโน้นที่เห็นไกลๆ พี่อิศเขาเอาเข้าโครงการรีสอร์ตกับพี่ภูน่ะ”
ศริณาชี้ไปอีกด้านซึ่งอยู่ห่างออกไป แต่ก็ยังพอมองเห็นว่ามีบ้านสวยๆ แวดล้อมด้วยพรรณไม้ดอกไม้ประดับ เป็นรีสอร์ตที่เน้นเรื่องธรรมชาติอย่างที่สุด ซึ่งปัจจุบันเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวนิยมมาพักเพราะต้องการอากาศบริสุทธิ์ของธรรมชาติจริงๆ และทุกคนคงจะยังติดใจกับธรรมชาติถ้าเจ้าของบ้านตัวจริงจะไม่ออกมาทัก
“มากันแล้วเหรอ กำลังเป็นห่วงกลัวจะค่ำก่อน”
- Writer
