ตอนที่ 8
1106 Words
ตอนที่ 8
ศริณนารีบติดต่อเพื่อนัดหมายและพูดคุยตกลงกันเรื่องงานถ่ายแบบทันทีในวันรุ่งขึ้น เจ้าของห้องเสื้อสาวตื่นเต้นและดีใจมากที่โมรียอมตกลงมาเป็นนางแบบให้
“รินจะออกแบบชุดเพิ่มอีกสักสองสามชุด คุณโมรีใส่ต้องสวยมากแน่ๆ ค่ะ รินคิดว่ากำลังออกแบบให้คุณโมรีโดยเฉพาะนะคะเนี่ย”
“เกรงใจจังค่ะ แต่คุณรินมีฝีมืออยู่แล้ว ชุดที่ออกมาต้องสวยแน่ๆ คุณรินเรียกฉันว่าโมรีเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เรียกคุณแล้วเขินๆ ยังไงไม่รู้” โมรียิ้มรับอย่างขัดเขิน
“ได้ค่ะ งั้นโมรีก็เรียกรินเฉยๆ นะคะ ไม่ต้องมีคำว่าคุณหรอกค่ะ เราจะได้สนิทกันมากขึ้น อายุเราก็น่าจะเท่าๆ กัน”
ศรินนาบอกอย่างจริงใจ ก่อนจะตกลงในรายละเอียด คอนเซปต์ของงานคร่าวๆ และค่าตอบแทน เมื่อพูดคุยเห็นพ้องต้องกันแล้ว จึงได้ทำสัญญากัน และการถ่ายแบบนั้นจะมีขึ้นในอีกสองสัปดาห์ต่อมา
ตลอดระยะเวลาเกือบสองสัปดาห์นั้น ชีวิตของโมรีวุ่นวายเพราะถูกพีระและเอมอรลากไปทำสวย ทั้งเข้าสปาผิว สปาผม นวดตัว อบผิว เข้าคอร์สเสริมความงามเสียยิ่งกว่าผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงาน นอกจากนั้นก็เป็นการติวเข้มจากพีระว่าด้วยบทเรียนเรื่อง วิธียั่วผู้ชายให้อยากลากเราขึ้นเตียง
โมรีคิดแบบนั้น อาจารย์คนเก่งติวเข้มด้วยการบอกเล่า อธิบาย และลงทุนแสดงให้ดูเป็นตัวอย่าง ซึ่งก็ทำให้โมรีและเอมอรขำท้องคัดท้องแข็ง บางครั้งก็เขินหน้าแดง แม้ว่าทั้งสองสาวก็ไปเรียนต่างประเทศ แต่พวกเธอดูแลรักษาเนื้อตัวของตนเองเป็นอย่างดี ไม่ใช่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความเสรีของวัฒนธรรมตะวันตกจนไม่เหลือความภาคภูมิใจใดๆ
“นี่แก แกจะมาอายอะไรกะอีแค่สวมเสื้อผ้าพวกนี้ยะ” พีระโวยเสียงแหลมปี๊ดอย่างไม่น่าเป็นไปได้ เมื่อโมรีไม่ยอมสวมใส่ชุดที่เขาเรียกซื้อมา
โมรีจับชุดๆ หนึ่ง คลี่กางออก แล้วเบ้หน้า
“ใส่แบบนี้ไม่ใส่ซะเลยดีกว่าไหม ใส่ก็เหมือนไม่ใส่”
“นี่หล่อน ของแบบนี้มันต้องใส่ไว้บ้าง อะไรที่เปิดหมด พวกผู้ชายเขาไม่ได้ลุ้น มันไม่น่าสนใจ ต้องเว้านิด เปิดนั่นหน่อย นี่แหละทำให้ผู้ชายน้ำลายหกได้ดีนักล่ะ”
คุณครูผู้เชี่ยวชาญอรรถาธิบาย ทั้งกรีดกรายจับชุดพวกนั้นมาทาบตัวหมุนไปมา
โมรีกับเอมอรมองหน้ากันแล้วส่ายหัว ให้ตายเธอก็ไม่ยอมใส่ชุดอย่างกับพวกผู้หญิงล่าสวาทในหนังเกรดต่ำแบบนั้นหรอก
“มันต้องดูสวย เซ็กซี่แต่มีกึ๋นนะ ไม่ใช่แสดงโจ่งแจ้งว่าจะไปเขมือบเขา” เอมอรว่าประชดเพื่อน
พีระค้อนขวับ จับจ้องมองหน้าโมรี พร้อมเอื้อมมือมาจับปลายคางมนพิศซ้ายพิศขวา กวาดตาไปทั่วเรือนร่างโปร่งบางหากมีน้ำมีนวลด้วยวัยสาวสะพรั่ง แล้วดีดนิ้วดังเป๊าะ เอื้อมไปหยิบไอแพดขึ้นมาจิ้มๆ ก่อนจะหันหน้าจอมาให้สองสาวดู
“ฉันนึกออกแล้ว แบบโมรีนี่ต้องนี่เลย คอลเลคชั่นนี้ เริด!”
เอมอรดูแล้วพยักหน้าถี่ๆ
“นี่แหละๆ สวย สง่า และเซ็กซี่แบบที่ไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธ หรือถ้าปฏิเสธก็โง่เต็มทน”
โมรีมองชุดเสื้อผ้าแล้วก็รู้สึกชอบเหมือนกัน เพราะชุดพวกนั้นไม่โป๊มาก เรียบหรูและมีสไตล์ สีสันก็ถูกใจ สวมใส่แล้วค่อยมั่นใจสมกับเธอหน่อย
“ชอบไช่ไหมล่ะ บอกแล้วให้เชื่อมือพิชนีย์คนนี้ได้เลย”
“ย่ะ”
เสื้อผ้าทั้งหลายแหล่ก็ถูกสั่งมาสำหรับปฏิบัติการเอาคืนครั้งนี้โดยเฉพาะ มีทั้งชุดกลางวันกลางคืน ชุดออกงาน ชุดอยู่บ้าน ชุดนอนและชุดชั้นในกันเลยทีเดียว
ถุงกระดาษเกือบสิบใบถูกเหวี่ยงลงไปบนโต๊ะและโซฟาที่ว่าง ก่อนร่างบางจะทรุดตามลงไปนั่งท่าทางหมดเรี่ยวแรง
คุณหญิงอุษาตาโตกับกิริยาอาการของบุตรสาวคนเล็ก
“ตายแล้ว ยายโม ทำกิริยาไม่งามเลยนะ”
“เฮ้อ... ข้างนอกร้อนมากเลยค่ะแม่ โมเหนื่อยไปหมด”
“อะไรกัน เป็นผู้หญิงถอนหายใจเสียงดังลั่นบ้าน” เมืองแมนจับศีรษะเล็กโคลงเบาๆ มองท่าทางเหนื่อยๆ ของโมรีอย่างขำๆ ก่อนหันไปมองถุงกระดาษมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะและโซฟาอย่างสนใจ
“นี่ขนซื้อมาหมดห้างเลยรึ”
“เว่อร์ไปค่ะ พี่เมืองกลับมาจากต่างจังหวัดเมื่อไหร่คะนี่ คิดถึงจัง”
โมรีดีดตัวลุกจากโซฟา โผเข้ากอดแขนพี่ชายสุดที่รักอย่างคิดถึง อาการเหนื่อยหน่ายหายวับเป็นปลิดทิ้ง เพราะความดีใจที่ได้เจอหน้าพี่ชายสุดที่รัก
คุณหญิงถึงกับส่ายหน้า แต่ก็ยิ้มเอ็นดูในความรักใคร่ของลูกทั้งสอง
“พี่เขากลับมาถึงก่อนหน้าโมไม่กี่นาที อาบน้ำแล้วเหรอเมือง”
ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปหอมแก้มมารดา เรือนร่างแข็งแกร่งบึกบึนมีเพียงเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวสีเดียวกัน ใบหน้าคมรกไรเคราเขียวยิ้มบางๆ แกล้งผลักร่างระหงออกห่าง หนีไปนั่งกอดมารดาในอาการอ้อนให้ผู้เป็นน้องสาวได้ค้อนเล่นๆ
“อย่าทำเป็นมาอ้อนเลย พี่ไปทำงานแค่ไม่กี่วันเอง ได้ยินแม่บอกว่าจะไปเป็นนางแบบเหรอเราน่ะ”
“แค่จ๊อบพิเศษระหว่างที่ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันค่ะ เมื่อไหร่พี่เมืองจะย้ายกลับมาอยู่ใกล้ๆ เสียทีคะ เดือนหนึ่งเจอหน้ากันไม่กี่วันเอง”
เสียงหวานอ่อนลง ขยับไปนั่งข้างๆ เมืองแมนยิ้ม ทหารอย่างเขาถูกฝึกมาให้อดทนต่ออุปสรรคและความยากลำบาก รวมทั้งการหักห้ามใจไม่ให้คิดพร่ำพะวงถึงคนข้างหลังจนกลายเป็นกลุ้มกังวล
“อีกนานล่ะ พี่ชอบงานที่ทำอยู่ตอนนี้แล้ว”
“ย้ายไปสามจังหวัดชายแดนที่มีปัญหาเนี่ยเหรอคะชอบ โมรีไม่เข้าใจเลยค่ะคุณแม่”
“พี่เป็นทหารนะโมรี อะไรที่ทำเพื่อชาติได้พี่อยากทำ และน้องควรจะภูมิใจ”
“นั่นสิจ๊ะโมรี เป็นครอบครัวทหารก็ต้องทำใจและเข้าใจแล้วก็เป็นกำลังใจ พี่เราเขาไปทำงานเพื่อประเทศชาติ ว่าแต่มาเหนื่อยๆ งั้นวันนี้แม่จะไปสั่งป้าชุ่มให้ทำเมนูพิเศษที่เมืองชอบก็แล้วกัน”
- Writer
