KABANATA 4
1190 Words
Jennifer's point of view:
SUMABIT naman sa isipan ko ang aking ama. Walang araw na hindi ko siya naiisip at minsan naman hindi ko mapigilan ang sarili kong mapaluha dahil namimiss ko na siya. Simula ng gabing nangyari ang trahedya, marami na ang nagbago sa buhay ko. Ngayon ay kailangan ko na tumayo sa sarili kong desisyon. Decisions that help me become a better version of myself.
Noong araw ng libing ng tatay ko ang pinakamahirap sa lahat. Para bang kinuha ang lahat ng lakas ko noong makita ko na onti-onting ibinababa ang janyang kabaong. Gustohin ko mang tumakbo papunta sa kanya at isigaw lahat ng hinanakit ko sa buhay at magmakaawa na huwag niya akong iwan. Pero alam ko sa sarili ko na wala na 'yon magagawa pa.
Not with standing how loudly, bitterly, and beseechingly I pleaded with him to return, even if I knew he wouldn't. I must respect his faith now that he is no longer here. So I guess it's harder than I imagined. I constantly remind myself, each time I start crying, how my life would be if my dad were still here.
Minsan sinisisi ko ang sarili ko sa pagkamatay niya.
Ano kaya ang mangyayari kung sinubukan kong iligtas ang tatay ko? Iyan ang palaging tanong sa aking isipan. Pero ni isang beses ay hindi ko matagpuan ang kasagutan.
Ang ingay ng busina naman ang nagpabalik sa akin sa reyalidad. Tumingin ako sa likod at nakita ko na marami na palang sasakyan na nakapila kasunod ko. I said sorry to them and started driving.
Nang makauwi ako ay agad kong pinarada ang motor ko sa garahe.
Agad akong pumasok sa kusina at kasabay naman ay pumasok din ang aking ina. Nilapitan niya ako para tulungan sa mga bitbit kong binili kanina habang tinanong ko naman kung pwede ko ba siyang tulungan sa pagluluto. Tumango ito at sa mga oras na 'yon ay sinimulan na namin magluto.
Pagkatapos ng hapunan. Dumiretso ako sa taas at inumpisahan kong basahin ang paborito kong libro sa aking kama. I might not look like someone who loves to read books but I'm a bookworm. Nakahiligan ko na ang magbasa ng mga libro tungkol sa mga pag-ibig dahil alam ko sa sarili ko na hindi ko mararansan iyon. I have a weird personality.
Napailing ako ng maisip 'yon at tinuon na lamang ang sarili sa pagbabasa. Ilang saglit ang makalipas, naramdaman ko naman na parang lulubog na ang mata ko kung kaya ay natulog na ako.
"JENNIFER, stop daydreaming at mag-focus ka sa sarili mo. Ayoko na mahulog ka sa kinatatayuan mo," bulaslas ni coach. Bugtong hininga na lamang ako habang nakatingin sa kanya.
Can't she see that I'm trying my best?
"Ulitin mo, Jen!" Sigaw muli ni coach. Huminga naman ako ng malalim at nagumpisang i-angat ang pana. I extended my arms behind me and bent my left foot. I slowly grabbed my bow up and started pointing the target in the right position as my coach said.
"Okay na 'yan, Jen. Ang galing mo!" Saad ni Mrs. Mendez habang naka thumbs up pa. Nakita ko naman umalis na ito sa sports center kaya patuloy pa rin ako sa pag-practice. 8:30 pa naman ang umpisa ng klase kaya meron pa akong natitirang oras para mag-practice.
I took my airpods and listened to a song.
Bata pa lang ako ay nakahiligan ko na ang larong ito. Ngunit ilang taon din ang lumipas ng natigilan ko ito. Nitong bakasyon lang ako nagbalik loob. Pangarap ko na talagang makasama sa Olympics ng archery. I realized na kailangan pala ng matinding effort at panalangin dito. Pagkatapos ay ipapasa ko na rin ang application ko para sa Nationals. Ito ang magiging pinto sa akin oara makasama sa Olympics. Gusto ko sumabay sa yapak ng magulang ko. Kahit oa takot ako ay andoon pa rin ang excitement sa katawan ko. Kapag nanalo ako, 'ying premyo na aking mapapanalunan ay isusuports ki sa tatay ko at ako na rin ang titigin sa akin kapatid dahil alam kong wala na ako doon kapag umalis ako sa collage.
I will try my best to get a scholarship but that is easier said than done. I wanna apply to Gotham Archery because they have a big foot facility for archery. I still wanna pursue my dreams while studying business.
Huminga ako ng malalim at muli ay dahan-dahan kong inangat ang bow sa kamay ko at nagtuon sa harap. Ilang hakbang muna pabalik ang aking ginawa para matantsa ko ang layo ko mula sa target. Kada oras na ginagawa ko ang bagay na ito, hindi mawala sa aking utak na isipin ang aking ama
Siya lang naman kasi ang nag-turo sa akin ng importanteng lesson sa buhay noong ako'y bata pa. He's the only one who told me not to give up no matter how hard the situation is. He was the one who always cheered for me in the first match that I won.
At ngayon ay wala na suya. Pakiramdam ko ay nadurog ang kalahati ng puso ko. He was my hero.
Hindi ki napansin na nay lua na pala sa nga mata ko na handa ng oumatak kahit anong oras. Ilangnsandali ay naramdaman ko na rin na bumagsak ang luha sa pisngi ko. Madali ko itong pinunasan at tumingin sa akin relo.
8:13 am
Lumabas na ako ng facility at umupo bahagya sa upuan doon. Nagpalit na ako ng school uniform, kinuha ang mga gamit, at pagkatapos ay iniwan ko na ang arena.
8:20 am
I quickly went to my next class which was on the other side of my school. I groaned and started running. I don't wanna get scolded for being late. And I don't wanna start to argue with the teacher.
Sakto lang ang oras ng pag-pasok ko. Meron pa nga aking isang minuto.
Binuksan ko ang pinto at napansin ko ay lahat sila nakatingin sa akin. Inirapan ko ang mga ito at pagkatapos ay binaling ang tingin sa aking guro.
"Late ka." Panimula nito.
"Hindi kaya, meron pa akong-" sabay tingin sa aking cellphone. "-trenta srgundo." Saad ko at ngumisi.
"Maupo ka na," utos ng guro. Naglakad na ako papunta sa upuan ko sa kikuran. Umupo ako at napansin ko naman si Reyna na kinakawayan ako. I waved back to her she motioned her phone. Kinuha ko muli ang cellphone ko sa bag at nakita ko na may text ito sa akin.
Reyna
Where are you?
Me
At the rink, why?
Reyna
I thought you had practice after school.
Me
Yeah, had. Coach Mendez asked me if I could come in the morning from now on since she said it was better for my body.
Reyna
Okay, by the way, don't look but I think Bob was staring at you and he looked pissed.
Me
I don't care.
Pagkatapos ay binaba ko ang cellphone ko at nakinig na sa klase.
Throughout the lesson. Ramdam ko ba may nakatingin sa akin at alam ko kung sine iyon pero pinipigilan ko ang sarili ko na hindi lumingon.
As I said, I'm going to ignore him because he is a good example of trouble.
- Writer
