The Hidden Princess: JENNIFER

KABANATA 3

JENNIFER'S POINT OF VIEW:

The day went by quickly-I think the whole day I kept seeing Bob staring at me. Like, what's wrong with me? I think not. If I saw him staring at me again for the last time I will give him a piece of my mind.

Nang matunton ko ang opisina ni Mrs. Mendez ay kumatok agad ako at wala pang minuto ang paghihintay ko ng rumesponde ito.

"Come in," saad nito at pumasok ako.

"Kumusta, coach?" Panimula ko.

Coach Mendez is cool with me every time I call her like that. I sometimes use her real name just like how I call my friends. She acts like a teenager and that's why I love her.

"I'm fine. Maupo ka na muna at may pag-uusapan tayo." Saad nito at tinuro ang bakanteng upuan sa harap ng kanyang office table.

Umupo ako at bahagyang hinintay si coach Mendez na umpisahan ang usapan.

"May naisip ka na bang plano about joining the Nationals?" Tanong nito at agad naman akong tumango.

"Alam mo naman, ang Nationals ay taon-taon na ang eskwelahan natin ang namamahala at sigurado ako na alam mo na rin na pati ang United States ay balak pumunta para manood ng laban," paliwanag nito.

"Okay, let's skip that, since alam mo naman na ang tungkol doon. Ang rason kaya kita inimbitahan dito ay may gusto kasi akong tanungin sa 'yo. Kung may alam naisip ka na bang gagawin para sa laban?" Tanong niya at muli ay tumango ako.

"Oo, meron na po. Nag-practice kasi ako archer nitong bakasyon lang, and I think medyo may alam na rin ako," paliwanag ko sa kanya.

"Mabuti 'yan! Since ito ang kauna-unahan beses mong laban, gusto ko na doble oras ka pang mag-practice at kuhain natin ang panalo, let the table turn. So, ngayon meron pa akong isang tanong. Kaya mo bang ipanalo?" Huminga naman si coach ng malalim. "Sa pagkakaalam ko, tatlo ang trophy na meron tayo ngayon. Para sa 'kin ang third at second place ay wala lang sa 'kin, gusto ko ipanalo mo 'yong grand prize which is the first trophy. Pag-nakuha mo ang trophy na 'yon ay mararamdaman mong ikaw ang pinaka-magaling na archery sa New York. Sa totoo lang, hindi pa natin nakukuha ang bagay na 'yon at sa loob ng limang taon, ni isa sa mga naging player namin... Paano ko ba sasabihin 'to... Hindi marunong," dagdag niya habang napakamot sa batok gamit ang kanang kamay.

"Iyon lang ba, coach? Siyempre gagawin ko ang lahat pati na rin ang best ko para masigurado ko na makukuha natin ang first trophy," angat noong saad ko kay coach para naman kahit paano gumaan ang pakiramdam niya.

"Ikaw pa ba, Jen? Alam kong kaya mo 'yan. Sobrang talentado mo kaya!" Saad niya at tumango na lamang ako.

Patuloy lang namin pinag-uusapan ang tungkol sa kung anong gagawin ko para sa National at kung ano ang mangyayari sa araw na 'yon. Ilang minuto rin ang tinagal ng aming pag-uusap ng biglang tumunog ang cellphone ko. It was my mom, sabi ni ay dumaan muna ako sa store pagkatapos ng klase ko para bumili ng makakain namin ngayong gabi.

Pagkatapos non ay nagpaalam na ako kay Mrs. Mendez at umalis na sa kanyang opisina.

Habang naglalakad ako sa hallway, napaisip naman ako tungkol sa Nationals.

Paano naman naisip ni Mrs. Mendez na talented ako? I mean, I would love to win that trophy for us but what she said was irritating to me.

Wala lang akong magawa kung tumango na lang sa kanya. Pakiramdam ko tuloy ay kailangan ko talagang ipanalo ang laban, at kapag hindi ko naman nagawa 'yon ay paniguradong gano'n din ang magiging reaksyon ni Mrs. Mendez pati na rin siguro ang school. Sobra ang pressure no'n para sa 'kin at hindi madali panghawakan ang mga gano'ng bagay.

Nang makalabas ako sa school, narinig ko naman ang pamilyar na boses nanggaling na lang kung saan. Nakita ko ang apat na lalaki, hindi ko na sila pinansin at nagpatuloy na lang maglakad patungo sa aking motor.

When I reached my bike I took off my jacket and got ready to take off. While putting on my other stuff I noticed from the corner of my eye the four familiar faces were staring at me. I looked at their blank faces and rolled my eyes and put on my helmet.

I started the engine and drove off the school property.

Habang nagmamaneho ay muntikan ko pa makalimutan na dumaan sa supermarket dahil sa kakaisip sa Nationals.

Habang naglalakad ako sa loob stored ay agad naman nai-text sa akin ni nanay ang mga kailangan kong bilhin.

Pumasok pa ako sa loob at hinanap ang mga bagay na nakalista. Wala pang sampung minuto ng malapit ko na matapos ang na sa list na gusto ng aking ina. Pumunta ako sa canning aisle at napansin ko ang pagkain na palaging binibili sa akin ni nanay na nakalagay sa pinakataas na shelf. Napabugtong hininga ako ng makita ko iyon.

Paano naman kita maabot kung pandak ako?

I got lost for a minute to think and finally got an idea. The best thing that came to my mind was to stretch my arm and do my best to reach the can and hope that they won' and hit my head.

I extended my arm again and tried to reach the third out of five shelves and noticed I couldn't even reach it. I decided to put one of my feet on the second layer and reach the can again but that didn't go well. I gave up and got back down.

"Come on! Bakit ba kasi palagi ka namang nilalagay sa pwesto na ganito kataas? Hindi ba nila alam na may mga pandak na taong naninirahan sa mundong ito?" Sumuko na ako dahil wala ring saysay kahit anong pilit ko.

Nanlaki naman ang mata ko ng biglang may isang braso ang nanggaling sa likuran ko at inabot ang lata na gusto kong kuhain. Mabilis akong tumalikod para harapin ito at tumambad sa akin ang malaking dibdib. Inangat ko ulo ko at nakita ko si Bob na naka-ngiti sa akin. Inikot ko ang mata ko ng makita ko ang mukha niya. I fully turned myself around and now I pressed against the canning shelf. I looked back up at him.

"Can I please have that?" Mahinhin kong tanong habang ang mga kamay ko ay na sa dibdib ko.

"Itong lata?" Tanong niya pabalik sa malalim na tono habang inaalog pa ang lata.

"Siguro 'yong letcheng teddy bear sa likod mo, malamang, 'yong latang hawak-hawak mo! f*****g dumbass." Bulaslas ko.

Lumapit naman ito ng isang hakbang palapit sa akin at ngayon ay kaunti na lang ang pagitan ng aming mga mukha. Pinikit ko mata ko at napa-isip na lang kung itutulak ko ba siya palayo o hindi. Nang idilat ko mata ko nararamdaman ko naman na ngumisi ito. "Say, please first." Bulong nito.

"What? Ayoko nga!" Saad ko at sinuntok ko at tiyan niya. Napaupo naman siya at dali kong hinablot sa kamay niya ang latang kanina ko pa nais kuhain. Nang makuha ko iyon ay agad akong tumakbo palayo. Lumingon ako para tingnan ito, nakita ko naman na dahan-dahan itong bumabangon at halata sa kanyang mukha ang galit kahit pa na sa malayo na ako.

Mabilis akong pumunta sa cashier at binayaran ko agad pagkatapos ay mabilis akong lumabas sa store. Minadali ko ng pumunta sa motor ko kung saan ito naka-park at hinuot ang aking helmet. Nakita ko naman si Bob na kakalbas lang ng store at kita sa nukha nito ang galit.

His eyes were looking for me, so I saluted him and accelerated as quickly as I could when he finally noticed me.