Chapter 5
1401 Words
เดียน่า...
ฉันเดินตามพื้นดินไปยังร้านขายชาบู เป็นร้านโปรดเขาเลยเมื่อก่อนมากินด้วยกันบ่อยมาก เขาชอบทานปลาหมึกยัดไส้ กุ้งสุกๆ แล้วก็เบคอน
"สวัสดีค่ะ สองที่นะคะ"
"ครับ"
ฉันกำลังจะนั่งลงเขาโอบรอบเอวฉันไว้ก่อนจะย้ายฉันไปนั่งชิดขอบ คือที่เรามาทานมันเป็นที่นั่งแบบหมุนๆ เขาชอบแบบนี้มากกว่า ขี้เกียจสั่งเองอะไรผ่านเขาก็หยิบ พื้นดินเขาเคยบอกแบบนั้นอ่ะและตอนนี้ฉันกลัวว่าเขาจะรำคาญที่จะต้องนั่งใกล้คนอื่น ยิ่งคนข้างๆเป็นผู้ชายฉันกลัวเขาจะรำคาญก็เลยจะนั่งแต่กลับกันเขาผลักให้ฉันไปนั่งชิดขอบและเขาไปนั่งลงแทนที่ที่ฉันจะนั่ง
"พื้นดินจะไม่รำคาญเขาใช่มั้ยคะ"
ฉันเอ่ยถามใช้คำว่ากระซิบดีกว่า เขาไม่ตอบแต่มองอาหารตรงหน้าที่เลื่อนๆมาแล้วเขาหยิบหมูให้ฉัน
"อ่ะ หมูสามชั้น"
"ขอบคุณค่ะ ^^"
ฉันยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ บางมุมเขาก็ดีกับฉันอย่างคาดไม่ถึง ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะว่าทำไมฉันถึงตัดใจจากเขาไม่ได้สักทีก็เพราะแบบนี้แหละ
"สงสารผอมอย่างกับไม่เสียบผี เธอรู้จักข้าวป่ะ"
"เดียน่าทานเยอะมากเลยนะ แต่มันแค่ไม่อ้วนเฉยๆหรอก"
"งั้นเธอควรถ่ายพยาธิบ้างอ่ะ"
"ใครเขาพูดเรื่องถ่ายพยาธิตอนกินข้าวกันเล่า"
ฉันเอ่ยยิ้มๆ เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยนานๆเขาจะยิ้มที น่ารักจัง ^^
"ยิ้มอะไรนักหนา กินไปสิ"
"นี่ กุ้งของพื้นดินเดียน่าลวกให้แล้ว อ่ะนี่ก็ปลาหมึกยัดไส้ นี่ยาลดกรดเผื่อพื้นดินกินเยอะจะท้องอืด ^^"
ฉันเตรียมมาทุกอย่างถึงแม้ว่าจะได้อยู่กับเขาหรือไม่ แต่ว่ามันชินไปแล้ว ฉันพกไว้ติดตัวตลอดเพราะเมื่อก่อนเขาชอบท้องอืดอาหารไม่ย่อยเวลาทานเยอะ หลังๆไปไหนเขาจะไม่ทานเยอะยกเว้นกินชาบู เขาจะกินจนจุกไปเลย
"ความจำดีเนาะ"
"ถ้าเกี่ยวกับพื้นดินเดียน่าจำได้ทุกเรื่อง "
ฉันเอ่ยออกไปเสียงอ่อยก่อนจะหันไปคีบหมึกยัดไส้ให้เขาอีก เขาเงียบไม่พูดอะไรก้มหน้าก้มตากินหมึกยัดไส้ที่ฉันคีบให้ เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก
"อ่อ ดินจิตอาสาครบยัง"
"ยัง ขาดอีกนิดหน่อย"
"อืม"
ฉันพยายามแล้วนะที่จะชวนเขาคุย ตอนนี้เหมือนเขาจะอารมณ์ดีๆ ฉันก็อยากจะได้คุยกับเขาบ้างถ้าร้ายคือไม่อยากจะใกล้เลย
"เธอไปจิตอาสา?"
"หา"
"หมายถึงว่าเธอไป?"
"อื้ม ไปสิ จริงๆขาดนิดเดียวแต่ว่าเพื่อนๆชวนไปก็เลยไป อีกอย่างไปทำจิตอาสาน่าสนุกจะตาย"
ฉันเอ่ยไปยิ้มไปกินไปอย่างเอร็ดอร่อย วันนี้ฉันขอมีความสุขซักวันเถอะนะขอแค่วันนี้ก็ยังดี :)
"อืม เธอกินบ้างสิทำไมเธอกินน้อย"
"เดียน่าอิ่มแล้ว"
"มื้อนี้ฉันจ่าย ขอให้มันคุ้มหัวละ799บาทหน่อย กินไปแค่100เดียวมันไม่คุ้ม"
ฉันมองอาหารตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก กินอีกคืออ้วกแล้วอ่ะ
"กิน!"
"คือว่า"
"กิน!"
ฉันหันไปมองกุ้งตรงหน้าก่อนจะยัดเข้าปากไป เอาเถอะยาลดกรดยังเหลือ เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยไปย่อยนะ >///<
"เขินเหรอ?"
"ปะ..เปล่าค่ะ พื้นดินกินให้หมดสิเดียน่าอิ่มอยากเดินย่อยแล้ว"
"จำไว้ว่าเธอไม่มีสิทธิไปอ่อยผู้ชายคนไหนทั้งนั้นหลังจากนี้ เอาโทรศัพท์มา!"
ฉันส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้กับเขา และตอนนี้เขาเข้าไปในโซเชียลของฉันทั้งไลน์ ไอจี และอินสตาแกรม ส่องทุกช่องทางแม้กระทั่งแชท
"นนทวัทเป็นใคร?"
"ไม่รู้จักค่ะ"
"ไม่รู้จักได้ยังไง เธอยังไปคุยกับมันอยู่เธอกำลังโกหก..."
"อ่อ พ่อค้าขายหนังสือที่เดียน่าชอบอ่าน เขาทักมาบอกว่ามีหนังสือตอนใหม่มานะ เดียน่าก็เลยกดสั่งซื้อไม่เชื่อดินลองกดดูสิ"
เขากดเข้าไปดูก่อนจะเหลือบสายตามองฉันเล็กน้อย
"แล้วไป "
"ดินกำลังทำเหมือนเป็นแฟนเดียน่าเลยนะ เหมือนว่าดินกำลังหวงเดียน่าเลย เดียน่าชอบนะ ^^"
เขาถึงกับหน้าตึงก่อนจะส่งโทรศัพท์มาคืนให้กับฉันทันที แล้วรีบลุกขึ้นอย่างหน้างอเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์โดยไม่รอฉันเลย
"อ่าวดินอ่า รอเดียน่าด้วย"
"ดินนนนนนนนนน"
- Writer
