Chapter 5

1401 Words
เดียน่า... ฉันเดินตามพื้นดินไปยังร้านขายชาบู เป็นร้านโปรดเขาเลยเมื่อก่อนมากินด้วยกันบ่อยมาก เขาชอบทานปลาหมึกยัดไส้ กุ้งสุกๆ แล้วก็เบคอน "สวัสดีค่ะ สองที่นะคะ" "ครับ" ฉันกำลังจะนั่งลงเขาโอบรอบเอวฉันไว้ก่อนจะย้ายฉันไปนั่งชิดขอบ คือที่เรามาทานมันเป็นที่นั่งแบบหมุนๆ เขาชอบแบบนี้มากกว่า ขี้เกียจสั่งเองอะไรผ่านเขาก็หยิบ พื้นดินเขาเคยบอกแบบนั้นอ่ะและตอนนี้ฉันกลัวว่าเขาจะรำคาญที่จะต้องนั่งใกล้คนอื่น ยิ่งคนข้างๆเป็นผู้ชายฉันกลัวเขาจะรำคาญก็เลยจะนั่งแต่กลับกันเขาผลักให้ฉันไปนั่งชิดขอบและเขาไปนั่งลงแทนที่ที่ฉันจะนั่ง "พื้นดินจะไม่รำคาญเขาใช่มั้ยคะ" ฉันเอ่ยถามใช้คำว่ากระซิบดีกว่า เขาไม่ตอบแต่มองอาหารตรงหน้าที่เลื่อนๆมาแล้วเขาหยิบหมูให้ฉัน  "อ่ะ หมูสามชั้น" "ขอบคุณค่ะ ^^" ฉันยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ บางมุมเขาก็ดีกับฉันอย่างคาดไม่ถึง ไม่ต้องแปลกใจหรอกนะว่าทำไมฉันถึงตัดใจจากเขาไม่ได้สักทีก็เพราะแบบนี้แหละ "สงสารผอมอย่างกับไม่เสียบผี เธอรู้จักข้าวป่ะ" "เดียน่าทานเยอะมากเลยนะ แต่มันแค่ไม่อ้วนเฉยๆหรอก" "งั้นเธอควรถ่ายพยาธิบ้างอ่ะ" "ใครเขาพูดเรื่องถ่ายพยาธิตอนกินข้าวกันเล่า" ฉันเอ่ยยิ้มๆ เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยนานๆเขาจะยิ้มที น่ารักจัง ^^ "ยิ้มอะไรนักหนา กินไปสิ" "นี่ กุ้งของพื้นดินเดียน่าลวกให้แล้ว อ่ะนี่ก็ปลาหมึกยัดไส้ นี่ยาลดกรดเผื่อพื้นดินกินเยอะจะท้องอืด ^^" ฉันเตรียมมาทุกอย่างถึงแม้ว่าจะได้อยู่กับเขาหรือไม่ แต่ว่ามันชินไปแล้ว ฉันพกไว้ติดตัวตลอดเพราะเมื่อก่อนเขาชอบท้องอืดอาหารไม่ย่อยเวลาทานเยอะ หลังๆไปไหนเขาจะไม่ทานเยอะยกเว้นกินชาบู เขาจะกินจนจุกไปเลย "ความจำดีเนาะ" "ถ้าเกี่ยวกับพื้นดินเดียน่าจำได้ทุกเรื่อง " ฉันเอ่ยออกไปเสียงอ่อยก่อนจะหันไปคีบหมึกยัดไส้ให้เขาอีก เขาเงียบไม่พูดอะไรก้มหน้าก้มตากินหมึกยัดไส้ที่ฉันคีบให้ เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีก  "อ่อ ดินจิตอาสาครบยัง" "ยัง ขาดอีกนิดหน่อย" "อืม" ฉันพยายามแล้วนะที่จะชวนเขาคุย ตอนนี้เหมือนเขาจะอารมณ์ดีๆ ฉันก็อยากจะได้คุยกับเขาบ้างถ้าร้ายคือไม่อยากจะใกล้เลย "เธอไปจิตอาสา?" "หา" "หมายถึงว่าเธอไป?" "อื้ม ไปสิ จริงๆขาดนิดเดียวแต่ว่าเพื่อนๆชวนไปก็เลยไป อีกอย่างไปทำจิตอาสาน่าสนุกจะตาย" ฉันเอ่ยไปยิ้มไปกินไปอย่างเอร็ดอร่อย วันนี้ฉันขอมีความสุขซักวันเถอะนะขอแค่วันนี้ก็ยังดี :) "อืม เธอกินบ้างสิทำไมเธอกินน้อย" "เดียน่าอิ่มแล้ว" "มื้อนี้ฉันจ่าย ขอให้มันคุ้มหัวละ799บาทหน่อย กินไปแค่100เดียวมันไม่คุ้ม" ฉันมองอาหารตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก กินอีกคืออ้วกแล้วอ่ะ "กิน!" "คือว่า" "กิน!" ฉันหันไปมองกุ้งตรงหน้าก่อนจะยัดเข้าปากไป เอาเถอะยาลดกรดยังเหลือ เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยไปย่อยนะ >///< "เขินเหรอ?" "ปะ..เปล่าค่ะ พื้นดินกินให้หมดสิเดียน่าอิ่มอยากเดินย่อยแล้ว" "จำไว้ว่าเธอไม่มีสิทธิไปอ่อยผู้ชายคนไหนทั้งนั้นหลังจากนี้ เอาโทรศัพท์มา!" ฉันส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้กับเขา และตอนนี้เขาเข้าไปในโซเชียลของฉันทั้งไลน์ ไอจี และอินสตาแกรม ส่องทุกช่องทางแม้กระทั่งแชท "นนทวัทเป็นใคร?" "ไม่รู้จักค่ะ" "ไม่รู้จักได้ยังไง เธอยังไปคุยกับมันอยู่เธอกำลังโกหก..." "อ่อ พ่อค้าขายหนังสือที่เดียน่าชอบอ่าน เขาทักมาบอกว่ามีหนังสือตอนใหม่มานะ เดียน่าก็เลยกดสั่งซื้อไม่เชื่อดินลองกดดูสิ" เขากดเข้าไปดูก่อนจะเหลือบสายตามองฉันเล็กน้อย "แล้วไป " "ดินกำลังทำเหมือนเป็นแฟนเดียน่าเลยนะ เหมือนว่าดินกำลังหวงเดียน่าเลย เดียน่าชอบนะ ^^" เขาถึงกับหน้าตึงก่อนจะส่งโทรศัพท์มาคืนให้กับฉันทันที แล้วรีบลุกขึ้นอย่างหน้างอเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์โดยไม่รอฉันเลย "อ่าวดินอ่า รอเดียน่าด้วย" "ดินนนนนนนนนน"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD