เล่ห์รักจอมวายร้าย

Chapter 6

เดียน่า.... 

"พื้นดินเดียน่าขอโทษค่ะ"

ฉันเอ่ยออกไปอย่างรู้สึกผิด แค่แซวแค่นั้นไม่คิดว่าเขาจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ เดินดุ่มๆไม่รอฉันเลยซักนิดเดียว 

"ดินคะ"

"อยากไปไหนอีกมั้ย"

เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะอารมณ์เย็นขึ้นแล้ว เขาเดินถือถุงแหวนให้ฉันส่วนตัวแหวนยังอยู่บนนิ้วของฉันอยู่

"ไม่ค่ะ"

"อยากซื้ออะไรอีกมั้ย"

"อยากซื้อของนิดหน่อยค่ะ แต่ว่า เอ่อ"

ฉันเกรงใจเขานั้นแหละ ไว้ค่อยมาซื้อเองก็ได้ 

"ไปสิ ไหนๆก็มาแล้ว จะได้บอกป๊าว่าฉันพาเธอไปช็อปปิ้งแล้วป๊าจะได้พอใจแล้วเพิ่มวงเงินในบัตรให้ฉัน"

ฉันสะอึกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น หมายความว่าที่วันนี้เขาดีกับฉันด้วยเหตุผลเพราะว่าพ่อของเขาจะเพิ่มวงเงินในบัตรให้ ไม่ใช่เพราะว่าเขาอยากจะทำดีกับฉันอย่างนั้นสินะ

"หมายความว่าที่พาไปทานข้าว ที่ถามนั้นนี่เพราะคุณป๊าสั่งให้พื้นดินทำเหรอ"

ฉันเอ่ยถามอย่างตัดพ้อ ฉันคิดว่าเขากำลังพยายามเปิดใจให้ฉันซะอีก แต่เปล่าเลยเขาก็ยังเป็นเขาเกลียดฉันยังไงก็อย่างนั้น

"ใช่สิ นี่แค่ฉันทำดีด้วยเธอคิดว่าฉันตั้งใจทำอย่างนั้นเหรอ ตื่นได้ละเดียน่า"

ฉันฝืนยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยกับเขา

"ใช่สินะ ลืมไปเลยว่าพื้นดินเกลียดเดียน่านี่นา กลับกันเถอะหรือว่าถ้าดินไม่สะดวกเดี๋ยวเดียน่ากลับเอง"

"ไหนบอกจะซื้อของ.."

"ไม่แล้วค่ะ กลับกันเถอะ"

ฉันเดินนำเขาไปก่อนรีบตรงไปยังลานจอดรถที่เขาจอด ขืนอยู่ด้วยกันนานกว่านี้หละก็ฉันได้ร้องไห้เสียใจในคำพูดของเขาต่อหน้าเขาแน่ๆ

จากนั้นเราสองคนก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยตลอดทาง เขาก็เงียบฉันก็เงียบซึ่งก็ดีแล้วหละฉันไม่อยากจะอึดอัดไปมากกว่านี้ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงรถเลื่อนมาจอดตรงหน้าบ้านฉัน ฉันเปิดประตูลงไปก่อนจะเอ่ยของคุณเขา

"ขอบคุณค่ะที่มาส่ง"

"ก็มาส่งตามหน้าที่"

"ยังไงก็ขอบคุณ"

ฉันปิดประตูทันที จากนั้นเขาก็ขับออกไปเลยไม่รอให้ฉันเข้าบ้านก่อนด้วยซ้ำ ฉันยืนอยู่ที่เดิมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาช้าๆ ร้องให้พอก่อนจะเข้าบ้านเพราะถ้าพ่อกับแม่เห็นคงไม่ดีเท่าไหร่

"ฮึกๆๆ"

ฉันร้องไห้จนพอใจก่อนจะเช็ดหน้าล้างหน้าแล้วใช้แป้งทาทับลงไปเพื่ออำพลางคราบน้ำตา ฉันเดินเข้าไปในตัวบ้านก็เจอพ่อกับแม่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่

"สวัสดีค่ะ พ่อ แม่"

"ไงลูกไปเที่ยวกับพื้นดินสนุกมั้ย"

ฉันพยักหน้ายิ้มๆ มีความสุขจริงๆแหละไม่ได้โกหกเลยซักนิด

"ค่ะ สนุกมาก พื้นดินพาเดียน่าไปกินบุฟเฟต์ด้วยค่ะ"

"แม่ดีใจนะที่หนูจะได้แต่งงานกับคนที่หนูรัก :)"

"ขอบคุณค่ะแม่ หนูขอไปอาบน้ำนะคะ หัวเหม็นหมดแล้ว"

"จ้าๆ ไปเถอะๆ"

ฉันีบวิ่งขึ้นชั้นบนทันทีก่อนจะปล่อยโฮออกมา ไม่รู้ว่าน่าดีใจมั้ยที่ฉันจะได้แต่งงานกับคนที่ฉันรัก แต่เขาดั้นเกลียดฉันนี่สิ 

"ฮึกๆๆๆๆ ดินใจร้าย!"

พื้นดิน

ผมเดินทางมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อจะมาที่ค่ายจิตอาสา วันนี้เวลานี้ประธานได้นัดทุกคนให้มารวมกันที่นี่ ผมไปค้างที่บ้านมาหลังจากวันที่ผมไปส่งเดียน่า รู้สึกผิดมั้ยที่พูดแบบนั้น ก็นิดหน่อยเพราะเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่อย่าไปสนใจเลยบางทีก็แค่การแสดง

"สบายเลยนะคุณพื้นทราย มีผัวดีมีชัยไปกว่าครึ่ง"

ผมเดินมาถึงที่โต๊ะ เอ่ยแซวสองผัวเมียที่เอาอกเอาใจกันจนคนอื่นเขาอิจฉา ผมเบะปากใส่มันเล็กน้อยประจวบเหมาะกับสบตากับเดียน่าพอดี มันเลยเป็นภาพที่ผมเบะปากใส่เธอแทน 

"เดียน่าจ๋า ไม่โกรธพื้นทรายใช่มั้ย"

ผมมองพื้นทรายที่เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานกับเดียน่า วันนั้นก็ขอโทษวันนี้ก็ถามอีกท่าทางจะรู้สึกผิดจริงๆสินะ

"ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว"

"เธอก็พูดได้ซิ ฉันอ่ะไม่อยากแต่งงานกับเธอ ชีวิตทั้งชีวิตเลยนะเห้ย! "

ผมโวยวายออกไป แหม่ ช่างมันเถอะพูดมาได้เนาะ ชีวิตผมต้องมาแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้ชอบหน้า ชีวิตมันจะไปอยู่กันได้ยังไง

"พื้นทรายไปสารภาพกับคุณพ่อก็ได้นะ ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นได้"

"จะได้ยังไงหละ เพราะแกคนเดียวเลยไอ้พื้นทราย!!"

ผมรีบเอ่ยออกไปทันที สารภาพบ้าอะไรวะ! ถ้าป๊ารู้งานแต่งงานก็ล้มนะสิ บ้ารึเปล่าจะไปบอกทำไม เอ๊ะ! มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าอยากให้มันเป็นแบบนี้ นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี้ย

"เดี๋ยวเดียน่าไปขอกล้องวงจรปิดจากคอนโดในช่วงเวลาที่เดียน่าเดินทางไปที่ห้องของพื้นดิน ก็ใช้เวลาไม่นานคุณป๊าก็เข้ามา ถ้าพื้นทรายไปคุยให้ด้วยบางทีพื้นดินอาจจะไม่ต้องทรมานที่จะต้องแต่งงานกับเดียน่าไปตลอดชีวิต คุณป๊าน่าจะเชื่อรวมถึงพ่อกับแม่ของเดียน่าด้วย ส่วนพื้นดินไม่ต้องเป็นห่วงนะเดียน่าจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พื้นดินมาใช้ชีวิตด้วยความทรมานกับเดียน่าตลอดชีวิต"

ผมอ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออก เมื่อเจอยัยเดียน่าดราม่าอย่างหนักหน่วงใส่ เดียน่าฝืนยิ้มแล้วเดินลากกระเป๋าไปอีกทางทันที เล่นเอาผมพูดไม่ออกเลยสงสัยช็อค -.-

"สมน้ำหน้า โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆนะ แกกำลังจะปล่อยเดียน่าหลุดมือไปนะ"

"ปล่อยหลุดอะไร ฉันไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั้นโว๊ย!! ไม่แต่งก็ไม่แต่งซิ"

ผมเอ่ยออกไปเสียงเบาก่อนจะนิ่งไปคิดอะไรเพลินๆ 

"ปากแข็งเข้าไป วันหนึ่งเสียเขาไปแล้วจะรูัสึก!! หึหึ!"

"เสือก!! มึงไปดูเมียมึงโน่น มีเมียหรือมีลูกวะอยากรู้จัง ฮ่าๆๆๆ"

ผมหันไปด่าไอ้ธามก่อนจะยักไหล่อย่างไม่แคร์แล้วเดินออกไปเลย

"ไอ้พื้นดิน ไอ้เลว!!"

เสียงพื้นทรายตะโกนด่าไล่หลังมาแต่ผมไม่สนใจหรอก ผมเดินไปตามหายัยวุ่นวายที่เดินหนีออกมาเมื่อกี้ ไม่พ้นออกมาร้องไห้แงๆอีกชัวร์ ผมเดินมาอีกฝั่งและเป็นอย่างที่คาดเดียน่านั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำ ห้องน้ำผู้หญิงแต่เธอร้องอยู่ตรงอ่างล้างมือผมก็เลยมองเห็นเพราะมันอยู่ด้านนอก ผมว่าจะเดินเข้าไปหาแต่มีคนเดินออกมาจากห้องน้ำซะก่อน

"อ่าวเดียน่าร้องไห้ทำไมเนี้ย"

เดียน่ารีบเช็ดหน้าตัวเองก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสะอื้น

"แมลงเข้าตาเดียน่า ตัวใหญ่มากเลยอ่ะ เดียน่าเจ็บ ฮึกๆๆ เจ็บมากเลย"

ผมกำมือตัวเองแน่น ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง ที่รู้ตอนนี้คือ ผมเจ็บ เจ็บมาก เจ็บตามเสียงร้องของเธอเลย ...