Chapter 4

1531 Words
สองวันต่อมา.... พื้นดิน... ผมกลับเข้ามาที่บ้านในเวลาต่อมาโดนเรียกกลับบ้านครับเพราะจะต้องมาคุยเรื่องงานแต่งงานกับเดียน่า พิธีจะมีขึ้นก่อนการฝึกงานของผม ทำไรไม่ได้แล้วตอนนี้ต้องแต่งงานอย่างเดียวเท่านั้น ผมจัดการยัยแสบพื้นทรายที่มันวางแผนทุกอย่างเหตุผลเดียวคือแกล้งผม... เหอๆ อยากจะต่อยหน้ามันฉิบ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องแฝดผมนะ หึ!! "คุณพื้นดินคุณท่านเชิญที่ห้องรับแขกค่ะ" "อืม " คือว่าเมื่อคืนผมนอนที่คอนโดแหละก็เลยต้องกลับมาในเวลาตอนเช้าแบบนี้ ผมเดินมาถึงที่ห้องรับแขกก็เจอเดียน่ากำลังนั่งคุยกับพ่อแม่ผม แล้วก็ยัยแสบพื้นทราย "เอ้าพื้นดินมาแล้วค่ะป๊า มามี้" ผมตัวใหญ่ขนาดนี้ใครไม่เห็นก็แปลกละ เหอๆ จะไปรายงานเพื่อ ยัยแสบนี่มันแสบจริงๆให้ตายสิผมเห็นหน้ามันก็โมโหละ "ดินมาหาป๊านี่ วันนี้ป๊าจะให้ดินพาหนูเดียน่าไปเลือกซื้อแหวน แล้วก็อยากจะซื้ออะไรหรือจะไปทำอะไรต่อกันก็ได้ทั้งนั้นตามใจเลย แล้วก็พาน้องไปส่งด้วย" "มาเองได้ทำไมต้องไปส่งครับ" ผมเอ่ยออกไปอย่างไม่แคร์ในคำพูดของตัวเอง ส่วนคนฟังนั้นจะรู้สึกยังไงก็ช่างสิ ผมต้องสนใจมั้ย... "พื้นดิน! ลูกจะเกินไปแล้วนะ!" "ไม่เป็นอะไรค่ะคุณป๊า เดี๋ยวเดียน่านั่งแท็กซี่กลับเองค่ะ" "จะได้ยังไงกัน กลับแท็กซี่อันตรายมากเลยลูก อีกอย่างพื้นทรายเป็นคนไปรับหนูมา ยังไงต้องมีคนไปส่ง ทำตามที่ป๊าบอกไม่อย่างงั้นอย่าหาว่าป๊าขู่แกนะพื้นดิน" ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ เอะอะขู่ตัดเงิน เอะอะขู่ตัดบัตรถ้าผมทำงานมีเงินป๊าคงขู่แบบนี้ไม่ได้แล้วเนาะ -.- "ไปสิฉันรีบ" ผมลุกขึ้นทันที เดียน่ารีบถือกระเป๋าแล้วเดินตามผมออกมา ผมยิ้มมุมปากอย่างมีแผนร้ายอยากจะไปเดินห้างกับฉันมากนักใช่มั้ย ได้! แล้วเราจะได้สนุกกันแน่ เดียน่า หึ... ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความจากนั้นก็เก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม เมื่อมาถึงประตูรถผมกดปลดล็อกแล้วเดินขึ้นรถไปทันที ส่วนยัยนั้นก็เปิดขึ้นมาเอง ผมไม่เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงหลายใจหรอก เหอะ!  "รีบๆขึ้นมาช้าจริง!" จากนั้นผมก็ขับออกไปทันที ตลอดทางก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนักหรือจะเรียกว่าไม่คุยเลยดีกว่า เมื่อมาถึงที่ห้างผมก็วนรถขึ้นไปจอดตรงชั้น5ทันที  ผมกับเดียน่าเดินมาถึงภายในห้าง ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอกับเชอรี่ผู้หญิงที่ผมนัดมาวันนี้ "พื้นดินนนนน รอเชอรี่นานมั้ยคะ" เชอรี่เดินมากอดแขนผมทันที ผมหันไปมองเดียน่าที่ตอนนี้ยืนทำหน้าสลดอยู่ข้างๆผม เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมานั้นทำให้หัวใจของผมมันสั่นไหวกับท่าทีของเธอ  'ไม่ได้ไอ้พื้นดิน แกจะใจอ่อนไม่ได้!!' ผมเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นเดียน่าทำหน้าแบบนั้น  "แล้วนี่ใครมาด้วยอ่ะ" "เพื่อนนะพอดีเขาจะมาซื้อแหวน ไปเลือกซิเร็วๆหน่อยนะฉันมีธุระต่อ" เดียน่ากระพริบตาปริบๆไล่น้ำตาก่อนจะหันหลังเดินไปทางร้านเครื่องเพชร ผมมองตามเธออย่างปวดใจทำแบบนี้ใช่ว่าผมจะไม่เจ็บแต่เธอทำกับผมก่อนเธอไม่ซื่อสัตย์กับผมก่อน!  "ไปไหนพื้นดิน" ผมเดินตามหลังเดียน่าไป ก็แค่จะใช้เชอรี่มาแกล้งให้เธอเสียใจเล่น ผมรู้ว่าเธอรักผมแต่ผมไม่อยากรักผู้หญิงที่นอกใจผมไม่รักผมคนเดียวแบบเธอ "สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ทราบว่าสนใจสินค้าตัวไหนคะ ทางเราจะแนะนำให้ค่ะ" "ดูแหวนค่ะ ไม่ต้องแพงมากค่ะ" ผมหน้าตึงทันทีก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ "เอาที่แพงที่สุด ฉันมีปัญญาซื้อ!! เอาวงที่แพงที่สุดมาให้เธอเลือก" "คะ..คุณพื้นดิน เดี๋ยวดิฉันไปหยิบมาให้ค่ะ" พนักงานรีบวิ่งไปหยิบของมาวางให้เดียน่าตรงหน้า มีประมาณ5วงที่มีราคาสูง เดียน่าชี้ไปที่วงที่ราคาถูกที่สุดในบรรดา5วงที่เธอเลือก "วงนี้ก็ได้ค่ะ" ผมผลักวงที่เธอเลือกออกก่อนจะหยิบวงที่แพงที่สุดมาสวมให้เธอ พอดีเป๊ะอย่างกับวัดมาเพื่อเธอ จริงๆเอาวงไหนก็ได้แหละเพราะพ่อกับแม่ผมไปขอหมั้นเดียน่าไว้ก็เลยต้องสวมแหวนก่อน ส่วนวันแต่งงานก็มีแหวนที่ออกแบบพิเศษไว้อยู่แล้ว "เอาวงนี้ นี่บัตร" เดียน่ามองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนีผมเหมือนจะร้องไห้ ขี้แยตั้งแต่เด็กถึงปัจจุบันไม่เบื่อบ้างหรือไง "เรียบร้อยค่ะคุณพื้นดิน" ผมรับบัตรมาก่อนจะส่งกล่องและใบรับประกันให้เธอ  "เอาไป" "ทำไมพื้นดินต้องซื้อแหวนให้เพื่อนด้วยอ่า แล้วของเชอรี่อ่ะไม่ได้เหรอ" "ไหนบอกอยากได้กระเป๋า?" "ใช่ เชอรี่อยากได้กระเป๋า งั้นเสร็จธุระแล้วใช่มั้ยไปซื้อของเชอรี่ต่อ นะๆ" เชอรี่กอดแขนผมอย่างอ้อนๆ ผมมองเดียน่าที่มองเราสองคนก่อนจะเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น "กลับเองได้มั้ย" "คุณป๊าบอกว่าให้พื้นดินไปส่งเดียน่า" "เขามีธุระต่อนั่งแท็กซี่กลับเองไม่เป็นหรือไงยะ!" เชอรี่เอ่ยขึ้นแล้วเบะปาก ผมเรียกชื่อเธออย่างหงุดหงิด ผมด่าและดุเธอได้คนเดียวคนอื่นห้ามทำผมไม่ชอบ "เชอรี่หุบปาก!!" "แต่ว่าหล่อน" "เงียบ!" หล่อนเงียบลงทันที ผมมองเดียน่าที่ตอนนี้ฝืนยิ้มให้ผมอยู่ตรงหน้า "อื้ม เดี๋ยวเดียน่ากลับเอง ดินไปกับแฟนดินเถอะ เดียน่าขอโทษที่รบกวน" ผมมองตามเธอไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธอหันหลังให้ผมแล้วเดินคอตกออกไป ผมอยากจะบอกว่าเชอรี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผม ก็แค่คู่ควงเวลาผมเบื่อๆแค่นั้นแต่ปากมันพูดไม่ออกนะสิ "ดินจะไปไหน" "อ่ะนี่เงินซื้อกระเป๋า แล้วก็มายังไงก็กลับเอง" ผมยื่นเงินให้เชอรี่หมื่นหนึ่งถือว่าเป็นค่าจ้างมาวันนี้ผมเดินตามเดียน่าไปเงียบๆไม่รู้ว่าจะกลับยังไง แล้วดูสิคล้อยหลังผมก็แอบมาร้องไห้ ทำไมบางทีผมก็มองเธอเหมือนว่าเธอไม่ได้ทำแบบนั้นแต่อีกใจมันก็เจ็บ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน "อ่าวเดียน่า ไงมาเดินคนเดียวเนี้ย" ผมหยุดเดินก่อนจะหลบอยู่หลังเสา เดียน่าเงยหน้าขึ้นมองไอ้ดิวที่เหมือนว่าจะมากับเพื่อนมันอีกสองคน "อื้ม กำลังจะกลับนะ" "กลับด้วยกันมั้ยเราก็กำลังจะกลับเหมือนกัน " ผมกำหมัดแน่นอย่างหงุดหงิด ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่ผมเห็นใครก็ตามที่เข้ามาใกล้เดียน่าผมจะไม่พอใจมากๆ ผมไม่ชอบเลยที่ใครจะมายุ่งกับเธอ แม้กระทั่งผู้หญิงที่ผมควงมาเพื่อให้เดียน่าเห็นแล้วเจ็บปวด พอผู้หญิงพวกนั้นว่าอะไรเดียน่านิดหน่อยผมก็โกรธ ผมไม่ชอบให้ใครว่าอะไรให้เธอ "กลับเหรอ เอ่อ" "ไม่ต้องเดียน่ามากับฉัน!" ผมเดินออกไปทันทีก่อนจะไปลากยัยเดียน่าเดินตามผมมา เธอทำหน้างงๆว่าผมมาได้ยังไง "ดินไม่ไปเที่ยวกับแฟนแล้วเหรอ?" "เชอรี่ไม่ใช่แฟนฉัน! " ผมเผลอพูดออกไปก่อนจะกระแอมออกมาเบาๆ เดียน่ายิ้มออกมาบางๆเหมือนพอใจในคำตอบของผม "ยิ้มอะไรวะ!" "เปล่าค่ะ งั้นเดียน่ากลับก่อนนะ" "ทำไม? อยากจะกลับกับไอ้ดิวหรือไง" ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ คนอุส่าห์จะไปส่งแต่มาพูดแบบนี้สงสัยอยากเจอดีหละมั่ง "เดียน่าจะไปเรียกแท็กซี่ เดียน่าไม่ได้สนิทกับดิวเลยจะกลับด้วยได้ยังไงกัน" ผมเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่าเธอไม่ได้สนิทกับไอ้ดิวมันมาก ผมรีบปรับสีหน้าให้ตึงก่อนจะเอ่ยออกไป "ฉันจะไปส่งแต่ตอนนี้ฉันหิว " "งั้นไปกินชาบูมั้ย ดินชอบกินชาบูนี่นา ^^" "อืม ไปสิ "
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD