[ตอน]
มารยาสตรี
ลั่วจินหลิงได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ การแสดงสีหน้าสำหรับท่านอ๋องว่ายากเย็นแล้ว การเอ่ยชักชวนนางออกไปด้วยกันดูเหมือนจะยากเย็นยิ่งกว่า
‘ข้าควรให้โอกาสตัวข้าและท่านใช่หรือไม่’
ลั่วจินหลิงครุ่นคิด อย่างไรก็แต่งกันเป็นสามีภรรยากันแล้ว ต่อให้มิเคยมีใจรักใคร่กันมาก่อน แต่นางก็ควรให้โอกาสตัวเองและเขาได้สานสัมพันธ์กันดูสักครั้ง
ไม่นานนักเหวินห้าวก็พารถม้าของตำหนักอ๋องมาฝากไว้ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมือง ท่านอ๋องจ้าวเว่ยหลงที่ไม่เคยย่างกรายมาเดินเที่ยวในตัวเมืองยังคงนั่งนิ่งมิไหวติง ขณะที่พระชายาลั่วดูจะให้ความสนใจกับเสียงจอแจของผู้คนด้านนอก องครักษ์หนุ่มหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวันนี้จะเป็นวันดี ๆ ของท่านอ๋อง
“ถึงแล้วเพคะ ไยท่านมิลงเล่า” ลั่วจินหลิงถามขึ้น ไยท่านอ๋องทำหน้ามิยินดียินร้ายเช่นนั้น นี่เขาอยากมาจริง ๆ หรือไม่
“อืม” จ้าวเว่ยหลงครางรับสั้น ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเปิดม่านกั้นหน้าร
