Chapter.5

2405 Words

Chapter.5 พิมรภาจมอยู่กับความเศร้านานหลายชั่วโมงกว่าจะทำใจยอมรับความจริงที่ประสบ เธอพยุงร่างอันบอบช้ำเดินเข้าห้องน้ำชำระคราบแห่งความโหดร้ายที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิง มือสั่นเทาหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่เพื่อไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมาทานไว้ก่อนจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นภายหลัง ธานนท์ ชายหนุ่มหน้าตาดีที่มาพร้อมกับกุหลาบหนึ่งดอกเพื่อแสดงตัวว่าแอบชอบเธออย่างเปิดเผย หนำซ้ำที่พักของเขาอยู่ใกล้กันกับเธอจึงคอยมองเวลาที่หญิงสาวเดินผ่านไปมาตลอด แต่วันนี้เธอดูผิดปกติท่าทีเดินเหินดูอ่อนเพลียสีหน้าไม่สู้ดีเหมือนคนเป็นไข้ คนที่แอบมองไกลๆเป็นห่วงเป็นใยเธอถึงขั้นนำกับข้าวไปวางไว้หน้าประตูห้องเผื่อเธอหิวแล้วจะออกไปหาอะไรทานจะได้สะดวก โดยที่เจ้าของห้องยังนอนขดตัวหนาวสั่นเพราะพิษไข้ “พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูอยากกลับบ้าน” เธอพร่ำเพ้อหาพ่อหมูแม่อ้อยในวันที่ชีวิตไม่มีอะไรราบรื่นสักอย่าง สภาพร่างกายเจ็บปวดไม่พอ จิตใจยังบอบช้ำอย่างหนัก ‘ขอให้มันเป็นเพียงความฝันด้วยเถอะได้โปรด’ เธอย่ำแย่มากจนต้องลาป่วยเป็นเวลาสามวันเพื่อรักษาตัวให้หาย แต่ในความโชคร้ายมันยังมีความโชคดีอยู่บ้างที่มีรสรินและธานนท์แวะเวียนมาเช็ดตัวเฝ้าไข้พร้อมหาอาหารหยูกยามาให้เธอตลอด แม้ว่าทั้งสองจะสงสัยในรอยที่เกิดขึ้นนอกร่มผ้าอยู่บ้างแต่เรื่องแบบนี้ก็ต้องรอให้เธอเป็นฝ่ายบอกเองไม่มีใครกล้าถามหรอก ฟากฝั่งตัวการที่ทำร้ายเธอนั้นก็กำลังวุ่นอยู่กับเอกสารกองโตมากมาย เวลาสามวันหลังกลับจากญี่ปุ่นเขาแทบจะไม่มีเวลานอนพักเต็มอิ่ม ทั้งปัญหาการฟื้นฟูโกดังเก็บของที่โดนระเบิดและความวุ่นวายในคาสิโนของเขาอีกหลายแห่งทำให้เขาแทบจะไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นใดนอกจากงานกองโตตรงหน้านี้เลย แม้แต่เรื่องที่เขาก่อไว้กับพิมรภา หญิงสาวบริสุทธิ์แต่กลับถูกพรากความสาว และยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง “นายครับ ร็อบมาแล้วครับ” เขาสั่งให้ลูกน้องเรียกร็อบมาหาเขาเพื่อปรึกษาเรื่องปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นกับธุรกิจ ร็อบ หรือ โรเบิร์ต ผู้รอบรู้ทุกเรื่องทั้งข่าวสารบ้านเมือง จิตวิทยา ที่ปรึกษาด้านกฎหมายและเป็นที่ปรึกษาแนวทางของธุรกิจต่างๆได้ดีเยี่ยม “เชิญนั่ง ร็อบ เอาล่ะเข้าเรื่องเลยนะ ผมอยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องห่าเหวนี้ได้ยังไง” เขาใช้เวลาอยู่กับที่ปรึกษาอายุคราวพ่อที่จงรักภักดีต่อองค์กรนี้นานหลายชั่วโมง ทั้งหาข้อมูลต่างๆมาประกอบกับเหตุผลกระทั่งได้ข้อสรุปว่าคนที่ประกาศศัตรูของเขาคือ กาสปาโร่ มาเฟียรุ่นราวคราวพ่อ ที่เป็นศัตรูตัวฉกาจคอยชี้แนะอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง เพราะตอนนี้ราฟาเอลกลุ่มธุรกิจร่วมนามว่าDark กำลังเฟื่องฟูไม่แปลกเลยที่วงการสีเทาจะมีศัตรูคิดจะแก่งแย่งอำนาจกันไปมาอย่างไม่จบสิ้น “นายครับ” เดฟและโทนี่ เดินแกมวิ่งหน้าตาตื่น เพื่อมาแจ้งเหตุร้ายกับเจ้านาย “อะไร ว่ามา” “มีคนกร่าง วิ่งเข้าไปในคาสิโนสาขาใหญ่เพื่อยิงคนในบ่อนของเราครับ” “ชิบหายละกู แล้วตอนนี้?” “จับมันไปเค้นถามความจริงแล้วครับมันยังไม่ยอมบอกอะไร” “แล้วความเสียหาย?” “มีคนโดนมันยิงกราดไป 20 กว่าราย ตาย9 ที่เหลือบาดเจ็บครับ มันแฝงตัวเป็นคนของเราทางนั้นจึงไม่สงสัยอะไรครับ” “หาข้อมูลครอบครัวของมันให้ครบ กดดันให้มันบอกความจริงแล้วส่งมันลงนรกซะ!!!” “ครับ” “ทุกอย่างทุกที่เพิ่มความปลอดภัย ระดับ3 เข้าใจมั้ย” “ครับนาย” “ตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันนักหนาวะ” เขาเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้เดินวนไปมาด้วยความโกรธแค้น ใครที่มันคิดจะเป็นศัตรูกับเขา...พวกมันต้องโดนกำจัด!! ราฟาเอลใช้เวลาสะสางเอาคืนศัตรูตัวฉกาจในเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์เพราะมีกลุ่มเพื่อนสนิทอย่าง กลุ่มดาร์ก คอยซัพพอร์ตมันจึงดูง่าย การมีเพื่อนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมธุรกิจจึงได้เปรียบมากและยากที่ใครจะกล้าต่อกรแบบโจ่งแจ้ง การเอาคืนกาสปาโร่อาจจะทำให้เรื่องราวสงบไปซักระยะ แต่แน่นอนว่ามันคงดุเดือดขึ้นเรื่อยๆแน่ ราฟาเอลกำลังนั่งทำงานเซ็นเอกสารกองโตบนหน้าอย่าตึงเครียด ก๊อกๆๆ “นายครับ ที่ผ่อนคลายชั้นดีมาแล้วครับ” “เชิญเธอเข้ามา” และแน่นอนกิจกรรมยามว่างและเวลาแก้เครียดของเขาคือสาวๆ และผู้หญิงคนนั้นคือ โมนิก้า “สวัสดีค่ะคุณดาเรนเต้” ร่างเซ็กซี่กับชุดเดรสรัดรูปที่เห็นชัดทุกสัดส่วนหน้าอกกลมแทบล้นและจุกนั่นที่เธอจงใจให้เห็นว่าเธอ ...ไม่สวมบราเชียร์ ส่วนด้านล่างรัดจนเห็นโหนกนูนออกมา เธอเดินตรงมายังเขา เงยหน้าเผยอริมฝีปากขึ้น “อย่า ฉันจะไม่จูบ” เขาออกคำสั่งพร้อมชี้นิ้วลงมาตรงความเป็นชายเพื่อให้เธอเข้าใจ โมนิก้ารีบพยักหน้าอย่างรู้งานแอบอดเสียดายไม่ได้ ที่ไม่ได้จูบปากเซ็กซี่ ...หากได้สัมผัสคงเร่าร้อนน่าดู เขาปลดกางเกงออก โมนิก้าตาเหลือกลานเมื่อเห็นท่อนเอ็นขนาดเขื่องมันทั้งอวบและยาว หากจับยัดเข้ารูคงจะเสียวน่าดู เธอรีบดูดส่วนหัวให้เขาอย่างช่ำชองพร้อมใช้มือสาวรูด “อ่าส์ อย่างนั้นแหละ ดูดแรงๆ อื้มส์” หน้าคมเข้มเหยเกเสียวสะท้านกับลีลาแสนเจนจัดของนางบำเรอสาว “อูยย โมนิก้าทนไม่ไหวแล้วค่ะอยากโดนเสียบแล้ว” หล่อนพูดไปพร้อมขยี้เม็ดติ่งเพื่อเรียกน้ำสวาทจากร่อง และก่อนจะยัดเข้ารูยังไม่ลืมทำตามคำสั่งของเขานั่นคือการสวมใส่ถุงยาง “อูยยย ซี้ดดด” โมนิก้านั่งขย่มรับแท่งบุรุษอวบใหญ่บนโซฟาหรูซึ่งเป็นห้องนอนที่เชื่อมต่อกับห้องทำงาน เธอหันหลังขย่มเป็นจังหวะเร่าร้อน จังหวะการเสียบเข้าร่องแต่ละทีมันช่างเสียวสะท้านและคับแน่นที่สุด “อืม ทั้งหล่อทั้งใหญ่อย่างนี้ ซี้ดดด” เขาเริ่มกระเด้าสวนกลับจ๊อกกี้สาว แล้วจับเธอยืนโก้งโค้ง แทงเข้าออกอย่างหนักหน่วงรุนแรง “อ๊าเสียวรู ดุ้นใหญ่เหลือเกิน อ่าส์เสียว” เธอกรีดร้องส่งเสียงครางชื่นชมไม่ขาดปาก ขณะโรมรันกับกับนางแบบสาวอยู่ๆก็มีภาพพิมรภา ขณะโดนเขาร่วมรักทับซ้อนขึ้นมา ..ภาพของหญิงสาวใบหน้าหวานที่กำลังส่ายไปมาพร้อมปลดปล่อยเสียงครางอย่างสุขสม เขารีบผลักตัวโมนิก้าออก “ว้าย” นั่นสิ เขาลืมเธอได้อย่างไร ตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง?! “คุณดาเรนเต้ อย่าทรมานฉัน ซี้ด” เธอว่าพร้อมบีบติ่งเสียวและใช้นิ้วทั้งสามของเธอแยงรูเข้าออก “รีบๆมาดูดให้ฉันเสร็จ เร็วสิ” เธอรีบทำตามอย่างงุนงงกับพฤติกรรมแสนแปลกประหลาดของมาเฟียหน้าหล่อคนนี้ หรือว่าเธอไม่น่าดึงดูดพอ? “อืม ดี เลียหัวด้วย ... อาส์” “ดูดแรงๆโมนิก้าฉันใกล้เสร็จละ” เขาสั่งพร้อมเร่งขยับเอวใส่ปากเธออย่างเร็ว “โอ้วว ซี้ดด” น้ำกามขาวขุ่นพุ่งแตกใส่หน้าหล่อน ดาเรนเต้ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนมาใส่ชุดคลุมเตรียมจะอาบน้ำ โมนิก้าเห็นหุ่นแซ่บนั่นจึงอดไม่ไหว เธอเดินไปอ้อนขอให้เขาร่วมรักกับเธออีก เพราะเธอยังไม่สุด “คุณดาเรนเต้ อย่าทรมานโมนิก้าสิคะ นะๆๆช่วยโมนิก้าที” “ออกไป เช็คเงินสดลูกน้องฉันรอจ่ายเธออยู่หน้าห้อง” “เอ่อ..ค่ะ” เธอไม่มีสิทธิ์จะงอแงอยู่แล้วถ้าขืนยังดึงดัน การหายสาปสูญคือจุดจบ.. ร่างล่ำสันยืนดูดบุหรี่นอกระเบียงในชุดคลุมสีขาวที่แสนจะหมิ่นเหม่ ใจเขาตอนนี้ทำไมต้องไปคิดถึงนังสารเลวนั่น ภาพความทรงจำของฟ้าใสรักคนรักลอยเข้ามาในหัวไปพร้อมๆกับใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาของพิมรภา “โธ่เว้ยยย” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย “พิมรภา เธอมันแม่มด” เขาก่นด่าหญิงสาวขณะเดินไปหยิบสมาร์ทโฟนหาลูกน้อง “ไอ้ชาติ กูมีงานให้มึงทำ” .... “กูให้เวลามึงหนึ่งอาทิตย์ในการสืบประวัติ พิมรภา ฟ้าใส และ ไอ้พัฒน์มาให้กูแบบละเอียดยิบ” นี่แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆสองคนมันทำให้หัวใจมาเฟียโหดกระตุกไหวได้ขนาดนี้เลยหรือ? “ฟู่วส์” ..................... “ไม่ ไม่ ยะ อย่า!” ภาพชายร่างล่ำสันหนุ่มในฝันของเธอที่มีรอยสักบนแขน ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปปั้นสายตาสีแดงฉานเต็มไปด้วยความเดือดดาล ใช่.. หุ่น ใบหน้า และรอยสักนั่น ที่คุ้นเคย เขากำลังเล็งปืนมาที่เธอ ดาเรนเต้ ราฟาเอลโล “อย่า ๆ!” “พิม ตื่นๆ เธอแค่ฝัน พิม” รสริน เขย่าตัวเพื่อนสาวให้ตื่นจากฝันร้าย เธอชักสงสัยแล้วว่าหล่อนไปเจอกับอะไรมาถึงได้ฝันร้ายอยู่ตลอดเช่นนี้ “รส เรากลัว” เธอผวาขึ้นโอบกอดเพื่อนด้วยเนื้อตัวสั่นเทา “มีอะไรบอกเราได้นะ” “ไม่ ไม่มีอะไร” เจะบอกใครได้เล่าว่าเธอโดนข่มขืน ไม่มี ไม่มีใครช่วยเธอได้แน่ เธอเอาแต่นั่งเหม่อลอยมองไม่เห็นหนทางอนาคตของตนเองแล้วตอนนี้ จมอยู่กับความทุกข์ทั้งร่างกายและจิตใจมาหลายวันจึงจำเป็นต้องลาออก จะหนีไปไหนก็คงไม่รอดพ้น เพราะเขาคนเดียว “นั่งเหม่ออะไร หืม” เธอสะดุ้งหลุดจากภวังค์เมื่อทานนท์โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง “ออกไปเดินเล่นข้างนอกกันวันนี้วันหยุดผมพอดี” “พิมไม่ว่างหรอกค่ะ วันนี้พิมต้องไปหาสมัครงาน” เธอปฏิเสธพร้อมหยิบเอกสารต่างๆในมือเตรียมจะออกนอกห้อง ทันใดมือใหญ่คว้าหมับที่ข้อมือเล็ก “ป่ะ เดี๋ยวผมพาไป ไม่ต้องเกรงใจ” เธอรีบสลัดมือออกทันที เริ่มหวาดกลัวการถูกสัมผัสจากชายแปลกหน้าแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่ความโหดร้ายที่ประสบมาทำให้เธอยังไม่พร้อมจะไว้ใจใครเลยจริงๆ “โอเคๆ ผมจะไม่แตะต้องคุณอีก สัญญา” ไม่ทันใดก็มีมือใหญ่ปริศนาคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของนนท์พร้อมกำปั้นชกใบหน้าเขาอย่างแรง “อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกู!!!” “หยุดนะ ฉันไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับคนป่าเถื่อนแบบคุณ” “เหอะ มึงเป็นใคร มายุ่งกะพิมทำไม กลับบ้านมึงไป” ทานนท์ตะคอกกลับชายต่างชาติหุ่นใหญ่กำยำใบหน้าคมสันอย่างไม่ยอมแพ้ “หนีเร็วนนท์” เธอรีบดึงมือทนนท์วิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด ขืนยังด่าเขาฉอดๆอยู่อย่างนี้อาจจะโดนดีก็เป็นได้ เพราะนนท์คงไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ราฟาเอล ยกมือห้ามปรามลูกน้องไว้แล้ว “ปล่อยให้พวกมันเล่นซ่อนหาไปเถอะ แล้วจะรู้ว่านรกมีจริง” สายตาขุ่นมัวมองไปที่พิมรภาขณะจับมือไอ้หน้าจืดนั่น เขาสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ พ่นลมหายใจออกอย่างหงุดหงิด "กล้ามาก...พิมรภา" พิมรภาและทานนท์วิ่งมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่ตอนนี้เขาและเธอกำลังอยู่ในดงหญ้าสูงทึบแทบบังทั้งสองจนมิด “พอก่อนเหอะพิม มันคงไม่ตามมาแล้วล่ะ” เขาสลัดมือเล็กออกพลางยืนพักหายใจหายคอ “นนท์ฟังพิมนะ อย่าอวดเก่งกับคนแบบนั้น ..พวกมันเอาจริง” เธอเน้นย้ำ “เหอะ ผมไม่กลัวซะอย่างใครจะทำไม” เขาเถียงอย่างดื้อรั้น แปะๆๆ เสียงปรบมือจากมัจจุราชร้ายที่เดินไล่หลังมาอย่างใจเย็นทำเอาเธอเข่าอ่อนแทบทรุด จะหนีไปทางไหนก็ไม่ได้เพราะพวกลูกน้องเขาประมาณสิบคนล้อมไว้หมดแล้ว “เล่นซ่อนหากันพอรึยังที่รัก?” “แก ไอ้หน้าตัวเมียคิดจะตามมาทำร้ายผู้หญิงเหรอ!” ทานนท์ตะโกนด่าอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าเธอไม่มากับฉันรับรองไอ้หน้าจืดนี่ตาย” สิ้นประโยคเธอรีบทำตามอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะเธอ “พิมไม่ต้องไปไหน เราเป็นผัวเมียกันนี่จะกลัวคนนอกอย่างมันทำไม” เขาสมอ้างถึงความสัมพันธ์เพื่อให้พวกมันเลิกตอแยสักที “นนท์ หยุดนะอย่าพูดอะไรแบบนี้ ...พวกมันรู้ ปล่อยพิมเถอะ” เธอเอ่ยเกือบกระซิบเพื่อเตือน แต่เขายังดื้อรัน ดึงดันจะจับมือเธอไว้ไม่ปล่อย “นนท์ได้โปรดปล่อยพิม พวกมันเอาจริง” เธอเริ่มกระวนกระวายหนัก “กูนับหนึ่ง ถึงสาม ถ้าไม่ปล่อยมือนังนี่ กูยิง” “ถุ้ย!! กูไม่กลัว” เขาถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างอวดดี และแล้ว ปัง ปัง ปัง “กรี๊ด” พิมรภากรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ร่างทานนท์แน่นิ่งนอนจมกองเลือดกลางทุ่งหญ้าอย่างน่าสงสาร “แกมันเถื่อน คนสารเลว” เรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นทำเธอช็อกสุดขีด หัวใจเต้นรัว ตัวเย็นซีด เริ่มยืนไม่อยู่ “ฉันไม่ได้ทำ ไอ้เดฟ มึงทำทำไม?” ราฟาเอลเหยียดยิ้มเยาะอย่างเลือดเย็นพร้อมหันถามลูกสมุน “ออ ขออภัยครับนาย มือผมลั่น” เดฟยักไหล่ ตอบออกไปอย่างไม่ยี่หระ เพราะนี่มันยังน้อยไปสำหรับไอ้คนอวดเก่งไม่ดูตาม้าตาเรือหวังแค่โชว์กร่างอวดสาว และยังบังอาจขัดคำสั่งเจ้านายเขาจนต้องมาจบชีวิตแบบง่ายๆที่นี่ “คนเลว” เธอปล่อยโฮออกมา พร้อมส่ายหน้าหวือขณะมองภาพชายหนุ่มที่ตายต่อหน้าต่อตา ฟุ่บ หญิงสาวหมดสติร่างเกือบฮวบลงพื้น ยังดีที่ราฟาเอลประคองร่างไว้ได้ทัน “พวกมึงจัดการให้เรียบร้อย” เขาหันไปสั่งการบอดี้การ์ดส่วนหนึ่งขณะจับพิมรภาขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดายราวกับปุยนุ่น “ส่วนพวกมึง มากับกู” “ไปไหนครับนาย” โทนี่เอ่ยถาม “กลับบ้านกูสิ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more