Chapter.11
แต่สุดท้าย ก็ไม่วายแอบมานอนกอดหล่อนอยู่ดี มันนอนคนเดียวไม่ได้แล้ว
..ต้องมีเธอ เธอเท่านั้นที่เขาอยากนอนกอดไปถึงเช้า ต่อให้เหนื่อย สับสน โกรธ หรือจะอะไรก็แล้วแต่ ขอแค่ยังอยู่ด้วยกันตรงนี้เป็นพอ
เขานอนกอดร่างบางในขณะที่เธอก็เบียดร่างเข้าหาร่างอุ่นๆเช่นกัน
“คืนนี้คงฝันดีสินะ กอดแน่นเชียว” เขาพึมพำเบาๆพร้อมหลับไปกับหล่อนจนถึงเช้า
เสียงมือถือพิมรภาดังขึ้นตอนตีสี่กว่าๆ เธอควานหาและรับสายด้วยอาการงัวเงีย
“ค่ะ”
“อ้าวนี่ หนูพิมไม่ไปทำงานเหรอลูก? ทำไมเสียงเหมือนเพิ่งตื่น”
“อะ เอ่อหนู วันนี้วันหยุดค่ะแม่ หนูเลยนอนพักสักหน่อย” หล่อนโกหกแม่อ้อยอีกแล้ว
“บ้านเราสี่โมงกว่าที่นั่นคงเที่ยงแล้ว ยังไงก็อย่านอนกินบ้านกินเมืองล่ะ กินข้าวบ้างนะลูก” พ่อหมูพูดแซวลูกสาว เพราะพ่อแม่เปิดลำโพงฟังด้วยกัน
พิมรภาพยายามพูดเสียงให้เบาที่สุดเพราะตอนนี้ราฟาเอลนอนข้างๆเธอกลัวเขาตื่นมาแล้วพ่อแม่เธอจะได้ยินเ
