Chapter.10
12:30 น. เวลาประเทศไทย
เสียงมือถือดังขึ้นในตลาด พ่อหมูรีบรับอย่างมีความหวัง หวังที่ว่าคือรอลูกสาวติดต่อมาหลังจากหายไปกว่าหนึ่งดือน
“ฮะ..ฮัลโหล” เสียงแหบห้าวของชายวัยกลางคนเอ่ยตะกุกตะกัก
“พ่อ พิมนะคะ”
“หนูพิมลูกรู้มั้ยพ่อคิดถึงมาก แม่แกเป็นห่วงหนูมากหนูรู้มั้ย สบายดีมั้ยลูก มีปัญหาอะไรมั้ยลูก ส่งแต่ตังค์แต่ไม่โทรมาใช่ว่าพ่อแม่จะดีใจหรอกนะลูก”
พ่อหมูรัวคำถามแบบไม่พักหายใจใส่ลูกสาวเพราะความคิดถึงและแสนจะเป็นห่วง
“งะ เงินหรอคะ” พิมรภาแปลกใจ เงินอะไรเธอยังไม่ส่งไปเลย?
“ก็เงินน่ะสิ นี่แม่เราซื้อมือถือรุ่นใหม่นะรู้ยัง บอกอยากคุยไปเห็นหน้าไปด้วยฮ่าๆๆ”
“นี่พ่อขอแม่คุยด้วยสิ” แม่อ้อยแทรกตัวเข้าใกล้มือถือ
“พิมลูก เงินตั้งห้าแสน หนูหาได้เยอะขนาดนั้นเลยหรอลูก แม่เป็นห่วงจัง ทำงานอะไรเนี้ย”
“อะ เอ่อ แม่คะ น..หนูประหยัดมากค่ะ ทำงานเสริมหลายอย่าง เลยไม่ค่อยโทรไปหาขอโทษนะคะที่ทำให
