Chapter.9
เช้าวันใหม่พิมรภาแทบสะดุ้งเมื่อมีท่อนแขนล่ำเต็มไปด้วยรอยสักมาทาบทับบนตัวเธอ เธอพยายามขยับเพื่อจะลุกขึ้นคนตัวโตกลับยิ่งโอบรัดแน่นขึ้น
“อื้อ อย่าเพิ่งลุกสิ” คนตัวโตเปล่งเสียงงึมงำ เปลือกตาหนักอึ้งยากจะลืมตาตื่นเอาง่ายๆเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ
พิมรภาสังเกตมองศีรษะพ่อคนที่โดนเธอปาโคมไฟใส่เมื่อคืนแล้วรู้สึกสะใจนัก
'น่าจะเจ็บหนักกว่านี้นะดาเรนเต้'
บางทีเธอกลับมีความรู้สึกอันน่าประหลาด เธอรู้สึกสุขใจทุกครั้งที่อยู่ในอ้อมกอดชายคนที่เธอแอบหลงรักมาตลอด แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ และไม่มีทางเป็นไปอย่างแน่นอน
เขาใจร้ายกับเธอมากมายและไม่เคยสนใจใยดีสิ่งมีชีวิตตนไหนเลยด้วยซ้ำ
บางทีเธออาจจะเป็นแค่ตัวแทนของฟ้าใส ไม่มีทางได้ใจ มากสุดคือแค่นางบำเรอ..
เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วพิมรภา นี่คือความจริง หยุดคิดเข้าข้างตัวเองเหอะ
เธอแค่ที่ระบายอารมณ์ใคร่ของคนเลวๆอย่างเขา
ตึ้ดดๆๆ/เสียงสั่นของมือถือราฟา
