BAD MAFIA #2
1280 Words
BAD MAFIA #2
@ โรงพยาบาล
ผมนั่งมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลด้วยใบหน้าซีดขาวจากการเสียเลือด เธอคิดสั้นโดยการกรีดข้อมือตัวเอง โชคยังดีที่ผมฝากแม่บ้านไว้ให้ไปตามรินลงมากินข้าวด้วย เพราะผมต้องออกไปคุยธุระกับไอ้แทนและไอ้เดรค
"วิน..." รินมองผมด้วยแววตาที่สั่นไหวและมีน้ำตาคลอ เธอน่าจะฟื้นขึ้นมาได้สักพัก คงจะเป็นช่วงที่ผมกำลังคิดเรื่องของเธออยู่ "ขอโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย" รินพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าผมด้วยสายตาอ้อนวอน
"ได้สิ" ผมตอบพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้เธอ เธอจ้องโทรศัพท์อยู่สักพักก่อนจะกดโทรออกหาใครสักคน
"พะ...เพลิง" ผมมองรินที่เรียกชื่อคนที่อยู่ปลายสายด้วยเสียงที่แผ่วเบา
(โทรมามีอะไร...น้ำ ๆ รอเฮียก่อน เดี๋ยวเฮียไปช่วยเลือก)
"รินเข้าโรงพยาบาล" รินพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลลงมาอาบแก้ม ผมมองภาพตรงหน้าพร้อมกับยืนกำมือแน่นด้วยความโมโห...โมโหไอ้นั่นที่ไม่มีท่าทีที่จะสนใจรินเลยสักนิด
(นี่ริน ถ้ามันไม่เร่งด่วนไม่ต้องโทรมานะ เพลิงยุ่ง!!)
ติ๊ด!
"ฮะ...ฮึก...ฮือออ ทะ...ทำไมรินไม่มีค่าเลย" รินเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ต่างกับผมที่ยืนนิ่งมองเธอด้วยความรู้สึกที่ตีกันมั่วไปหมด ทั้งสงสารริน ทั้งแค้นไอ้เวรนั่น
"เค้าอยู่ด้วยกัน ฮึก ผะ...ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นั่น ฮือออ มะ...ไม่จริง" ผมเดินเข้าไปสวมกอดรินเอาไว้ด้วยความสงสาร
"วินช่วยรินเอง วินจะพาผู้หญิงคนนั้นออกมาจากชีวิตรินเอง" ผมพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น "พักเถอะนะ"
"จริง ๆ นะวิน ขอบคุณนะ ขอบคุณจริง ๆ" มิรินยิ้มทั้งน้ำตา พร้อมกับเขย่ามือผมด้วยความดีใจ
"อื้ม" ผมยิ้มตอบเธอกลับไป พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลออกมาบนใบหน้าของริน "แค่รินไม่ร้อง ที่เหลือวินโอเค" รินยิ้มให้ผมด้วยสายตาที่มีความหวัง
"นอนซะ" ผมจัดแจงห่มผ้าห่มให้เธอ พร้อมกับนั่งอยู่ข้าง ๆ จนมิรินหลับไปในที่สุด
@ บ้านอัศวิน
"ไปเรียกไอ้ธรรณ์มาพบกูบนห้อง" ผมก้าวลงจากรถพร้อมกับสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู
"ครับนาย" มันโค้งก่อนจะเดินออกไป
ก๊อก ก๊อก แกร๊ก!
"ขออนุญาตครับนาย" ผมพยักหน้าให้มัน ก่อนที่มันจะเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผมอย่างรู้หน้าที่
"ไปสืบมา" ผมโยนภาพหญิงชายคู่หนึ่งบนโต๊ะ และมองดูภาพนั้นด้วยสายตาที่ขยะแขยง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
".........." ไอ้ธรรณ์หยิบรูปนั้นขึ้นมาดูก่อนจะมองมาทางผมด้วยความสงสัย
"สืบเรื่องอีผู้หญิงคนที่อยู่กับไอ้เพลิง" ไอ้ธรรณ์พยักหน้าอย่างเข้าใจ "กูอยากได้ข้อมูลทุกอย่าง ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้"
"ครับนาย"
"ออกไป กูจะพัก" ผมพูดพร้อมกับหงายหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง ก่อนจะหยิบรูปถ่ายที่ได้มาจากรินขึ้นมาดูอีกครั้ง "หึ...แล้วเจอกันธารน้ำ"
วันต่อมา
ครืดด ครืดด
"ว่าไงริน เป็นอะไรรึเปล่า" ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
(เปล่าวิน รินแค่จะโทรมาบอกว่ารินจะกลับฮ่องกง)
"อื้อ...เมื่อไหร่"
(วันนี้ ไฟลต์ดึก)
"ทนไหวหรอ ทนเห็นมันอยู่ด้วยกันไหวหรอ"
(ฮะ...ฮึก...อื้ม...วะ...ไหวสิ)
"............"
(รินโทรมาลา แล้วก็... อย่าลืมสัญญาของเรานะ)
"อื้อ ดูแลตัวเองดี ๆ" ผมพูดก่อนที่รินจะวางสายไป บางทีผมก็ไม่เข้าใจ รินจะทนเจ็บไปทำไม พอยิ่งคิดผมก็ยิ่งแค้น แค้นคนที่มันทำให้รินต้องอยู่ในสภาพแบบนี้
"นายครับ" ไอ้ธรรณ์โค้งให้ผมก่อนจะยื่นแฟ้มบางอย่างมาให้ ผมเปิดอ่านแฟ้มที่ได้มา หึ...มันคือข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นไงล่ะ
"จากข้อมูล เธอชื่อธารา ดำรงภักดี เรียนจบด้านอาหารจากอังกฤษ กำลังจะเปิดร้านอาหารแถว ๆ ทองหล่อ ครอบครัวเสียชีวิตหมดแล้วครับ" ผมฟังสิ่งที่ไอ้ธรรณ์พูด พร้อมกับดูข้อมูลที่ได้มา
"ความสัมพันธ์กับไอ้เพลิงล่ะ" ผมถามพร้อมกับหยุดมองภาพของผู้หญิงคนนั้นด้วยความสงสัย
"มีรายงานว่าตอนนี้เธออยู่ที่ฮ่องกงครับ โดยพักอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลธรรมกุล จากรายงานแล้วน่าจะมีความสนิทกับครอบครัวนี้พอสมควรเลยครับ"
"ผู้หญิงที่มีการศึกษาและหน้าตาดีขนาดนี้ ทำไมยอมเป็นเมียน้อยคนอื่นได้วะ" ผมปิดแฟ้มก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไอ้ธรรณ์
"หรือจริง ๆ แล้วเธอไม่ใช่เมียน้อยครับ" ไอ้ธรรณ์ตอบผมอย่างไม่เต็มเสียงนัก ก็แน่ล่ะ มันรู้ความสัมพันธ์ของผมกับรินดี
"ช่างมัน มันจะเป็นใครก็เรื่องของมัน แต่มันทำให้รินเจ็บ" ผมพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่คับแค้นใจ
"แต่เหมือนอีกไม่นานผู้หญิงคนนี้น่าจะเดินทางกลับมาที่ไทยนะครับ"
"..........." ผมมองหน้ามันและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ผู้หญิงคนนี้กำลังจะเปิดกิจการร้านอาหารที่ทองหล่อ"
"เมื่อไหร่"
"อีกสองอาทิตย์ครับ"
"เตรียมรถให้กู กูจะเข้าบริษัท" ผมสั่งไอ้ธรรณ์ก่อนจะหยิบรูปของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมามองอีกครั้ง "ฉันจะทำให้เธอรู้เอง ว่าการแย่งของของคนอื่นมันต้องเจออะไร" ผมขยำรูปใบนั้นทิ้ง ก่อนจะคว้าสูทแล้วเดินออกไป "หึ...แล้วเจอกันธารน้ำ"
[Tannum's part]
"เฮียคะ...น้ำขอออกไปเดินดูของกลับไปฝากนนท์หน่อยนะคะ อีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปแล้ว ยังไม่ได้ซื้ออะไรไปฝากเพื่อนเลย" ฉันเดินไปหยิบกระเป๋า พร้อมกับพูดกับเฮียเพลิงที่ก้มหน้าก้มตาเคลียร์งานอยู่
"หืมม นนท์?" เฮียเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองมาทางฉันด้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
"นนท์นี่ไงคะเฮีย เพื่อนตอน ม.ปลาย ของน้ำไงคะ" ฉันเดินเข้าไปสวมกอดเฮียเพลิงอย่างออดอ้อน แหงล่ะสิ เดี๋ยวเฮียโกรธขึ้นมาก็พาลไม่ให้ไปช็อปปิงพอดี
"น้ำรู้ใช่มั้ย ว่าเฮียหวงน้ำมากแค่ไหน" เฮียหันมาพูดกับฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน
"รู้ค่าา ไม่เอาสิเฮีย น้ำไปแล้วดีกว่า เจอกันที่บ้านนะคะ” ฟอดดด ฉันพูดพร้อมกับเดินไปหอมแก้มเฮียอย่างเอาใจ เฮียยิ้มให้ฉันก่อนที่จะหันไปสั่งลูกน้องเสียงแข็ง
"ดูแลคุณน้ำดี ๆ อย่าให้ใครมายุ่ง ถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกมึงตาย"
"ครับนายน้อย"
ฉันยิ้มให้เฮียเพลิงก่อนจะเดินทางไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อเลือกของไปฝากเพื่อน ๆ ก่อนที่จะกลับไทย จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ช็อปปิงแบบนี้นานมากเหมือนกันนะ ก็ปีสี่เรียนหนักจะตาย กว่าจะจบมาได้แทบแย่ อีกไม่กี่วันก็จะกลับไทยแล้ว เพราะฉันต้องกลับไปดูร้านอาหารที่กำลังจะเปิด ที่นู่นคงเหงาน่าดู แต่เฮียเพลิงบอกว่ามีโปรเจกต์ที่ต้องทำร่วมกับบริษัทที่ประเทศไทย น่าจะได้กลับไทยบ่อย ๆ แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว
- Writer
