BAD MAFIA รักหมดใจนายมาเฟีย

BAD MAFIA #1 [Assawin's Part] @ บ้านอัศวิน "คุณมิริน...เชิญครับ" ชายชุดดำโค้งให้หญิงสาวสวยที่เพิ่งก้าวลงจากรถหรูด้วยท่าทางสุภาพ "วินล่ะ" "นายเพิ่งกลับมาจากสนามแข่ง เชิญคุณมิรินด้านในได้เลยครับ" ชายชุดดำพูดพร้อมหลีกทางให้หญิงสาวเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ ตึกตึก ตึกตึก.... ผมมองไปยังหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาหาผมด้วยแววตาที่เศร้าหมอง ใช่...เธอคือมิริน แฟนเก่าของผมเอง เราเคยคบกัน แต่ก็ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เราไปกันต่อไม่ได้ เราเลยตกลงที่จะลดความสัมพันธ์มาเป็นแค่เพื่อน แต่สำหรับผมคงยังทำใจกับคำว่า "เพื่อน" ไม่ได้ ถึงแม้เรื่องของเราจะผ่านมาตั้งสองปีแล้วก็ตาม "เพิ่งกลับ?" ผมเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปหามิรินที่ยืนนิ่งแล้วมองมาที่ผม "อื้อ...รินไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว" มิรินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นและแววตาที่ดูเหม่อลอย หมับ! "วินช่วยรินด้วย รินไม่รู้ ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะต้องทำยังไง ฮะ...ฮึก...วะ...วิน ช่วยรินที" มิรินพุ่งตัวเข้ากอดผมแล้วร้องไห้ออกมาอย่างกับต้องการที่จะหาที่พึ่ง "ถ้าวินไม่ช่วยริน รินต้องบ้าตายแน่ ๆ ต้องบ้าแน่ ๆ ฮืออออ" ผมถอนหายใจพร้อมกับลูบหัวมิรินเพื่อปลอบโยนเธอ "ทะเลาะกับมันมาหรอ" มันที่ผมพูดถึงคือ...เพลิง ผู้ชายที่มิรินบอกกับผมว่าเธอจะฝากชีวิตไว้ โดยมิรินกับมันคบกันมาได้สักพักหลังจากที่ผมกับมิรินเลิกกัน เธอต้องคอยบินไปกลับระหว่างกรุงเทพฯ - ฮ่องกงบ่อย ๆ ทำไมน่ะหรอ หึ...ก็เพราะมันเป็นมาเฟียอยู่ที่นู่นยังไงล่ะ "มะ...ไม่รู้สิ...ฮึก...เพลิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารินกลับมา คะ...เค้า...ฮะ...ฮึก...มะ...ไม่สนใจอะไรรินเลยด้วยซ้ำ ฮืออออ" มิรินพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่น พร้อมกับซุกหน้าลงบนอกผม "เพลิงมีคนอื่น" เธอเอ่ยขึ้น "............." "รินให้คนตามสืบ เพลิงเลี้ยงอีนั่นไว้ เลี้ยงไว้ที่ฮ่องกง" มิรินพูดขึ้นด้วยสายตาที่ดุดัน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอยู่ตลอดเวลา "รินเจอมัน...เจอมันนอนอยู่บนเตียงของเพลิง" เธอพูดขึ้นพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความโกรธ "มันรู้รึเปล่าว่ารินเห็น" ผมเอ่ยถามขึ้น "รู้...เค้ารู้ ฮือออออ แต่วินรู้มั้ยเค้าทำยังไง!!!" เธอผละออกจากผมแล้วพูดขึ้นด้วยความโกรธ "เค้า...ฮะ...ฮึก...หะ...ให้รินออกไป เค้าไล่ริน เค้าไม่สนใจที่จะอธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำ ฮือออ" เธอพูดออกมาพร้อมทั้งแววตาที่เจ็บปวด "เลิกกับมันสิ" รินมองผมด้วยสายตาเจ็บปวด แตกต่างกับผมที่มองเธอด้วยสายตาที่นิ่ง แต่...ใช่ ในใจผมมันเจ็บ ผมรักริน รักรินมาตลอด และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รินเจ็บเพราะมัน มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วผมก็จำไม่ได้ ที่เธอต้องมานั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่แบบนี้ "ไม่!!! รินไม่เลิก! ฮือออ วินก็รู้ว่ารินรักเค้ามากแค่ไหน" "แล้วรินจะทนแบบนี้ไปเรื่อย ๆ หรอ" ผมเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ "วินไง วินช่วยรินหน่อยนะ" รินสะอื้นพร้อมกับยกมือของผมไปแนบไว้ที่แก้มของเธอ "ได้โปรด...ช่วยพาผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตของเพลิงที" ผมมองดูเธอด้วยสายตาที่เจ็บปวด เธอควรจะยิ้ม ไม่ใช่มาเสียใจแบบนี้ "วินว่ารินไปพักก่อนดีกว่า ปะ วินพาไปที่ห้อง" ผมจับไหล่ทั้งสองข้างของรินเพื่อให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับผม พร้อมกับจูงมือเธอเพื่อที่จะเดินไปยังห้องนอน "วินรับปากสิ รับปากรินว่าจะพาผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตเพลิง" รินมองหน้าผมด้วยสายตาที่กดดัน พร้อมกับสะอื้นอยู่ตลอดเวลา "ริน...ไปพักก่อนนะ แล้วเราคุยกันเรื่องนี้อีกรอบ ตอนที่รินใจเย็นกว่านี้" ผมพูดพร้อมกระตุกแขนรินเบา ๆ เพื่อให้เดินตามผมไปยังห้องนอน “นอนซะริน" รินมองหน้าผมด้วยแววตาที่เศร้าและสะอื้นอยู่ตลอดเวลา ด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางบวกกับที่รินร้องไห้ฟูมฟาย ทำให้รินหลับไปอย่างง่ายดาย "เห้อออ" ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องโถงหลังจากรินหลับไปได้สักพัก พร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ตึกตึก ตึกตึก "นายครับ...อาวุธที่จะส่งให้ลูกค้าโดนขโมยครับ" "ใคร!!" "พวกไอ้ดินแดนครับ น่าจะโกรธที่เราตัดหน้าส่งอาวุธล็อตนี้" "หึ...ไอ้พวกหมาลอบกัด น่ารำคาญฉิบหาย" ผมพูดพร้อมจ้องไปทางลูกน้องของผมด้วยสายตาที่หงุดหงิด "มึงส่งคนไปจัดการ เอาคืนพวกแม่ง เอาให้หนัก" "ครับนาย" มันรีบโค้งแล้วเดินออกไปจัดการทันที ครืดด ครืดด "มีอะไร" (อารมณ์ไม่ดีหรอ เจอกันหน่อย จะคุยเรื่องผับที่จะเปิด) "วันนี้ไม่มีอารมณ์ว่ะ กูขอเป็นวันอื่น" (เป็นเหี้ยอะไรอีก มึงผัดมาหลายครั้งละ จะเปิดมั้ยผับอะ) "เออ ๆ บ่นฉิบหาย เจอกันที่เดิม แค่นี้" ผมวางสายไอ้เดรคไป พร้อมทั้งยกมือมานวดขมับตัวเอง "แม่งเอ๊ย!! มีแต่เรื่อง" @SOON Pub "ไอ้แทนอะ" ผมหันไปถามไอ้เดรคที่นั่งคลอเคลียสาว ๆ ของมันอยู่ "ไม่รู้ว่ะ แล้วมึงเป็นไรวะ ทำไมหน้าเหมือนคนอดนอน" มันผละหน้าออกจากอกตูมมาถามผมด้วยสีหน้าที่ดูสงสัย "เมื่อคืนสนามแข่งมีปัญหาว่ะ แม่ง ทะเลาะกันน่ารำคาญฉิบหาย" ผมตอบพร้อมกับยกเหล้าขึ้นมาดื่ม "แล้วมึงไม่กลับไปนอนพักหรอ แหนะ ๆ หรือว่ามึงแวะไปไหนมา" มันหันมาถามผมด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความกวนตีน "ไปห่าอะไรล่ะ กูเคลียร์จบก็ว่าจะกลับมาพักเนี่ยแหละ แต่ว่า...เจอรินซะก่อน" "พอมั้ย" ไอ้เดรคถามผมด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ "................." ผมเงียบ ผมเข้าใจว่ามันเป็นห่วงเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รินกลับมา และอีกสักพัก...เธอก็จะกลับไป "มึงปล่อยเค้าไปได้แล้วไอ้วิน" "กูรู้...แต่รอบนี้รินหนักจริง ๆ" ผมพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังกลับไป "เออ เรื่องของมึง" มันพูดขึ้นพร้อมกับหันไปสนใจสาว ๆ ของมันต่อ ครืดดด ครืดดด "............" "นายครับ!! คุณรินฆ่าตัวตาย ตอนนี้กำลังพาส่งโรงพยาบาลครับ!"