ตอนที่ 12
1052 Words
“หกเดือนเหมือนเดิมก็ได้ แต่พี่ต่ายต้องบอกมาก่อนว่าคิดถึงน้องกระติ๊บคนสวยมากแค่ไหน” ยายตัวแสบของพี่ชายได้ทีรีบต่อรอง
“คิดถึงที่สุดในจักรวาล พอใจหรือยัง”
พลอยชมพูยิ้มกับคำตอบ ที่จริงอยากจะบอกเล่าอะไรหลายๆอย่างให้พี่ชายฟัง แต่ก็กลัวเขาจะเป็นห่วง หญิงสาวจึงทำเพียงแค่ยิ้มกับโทรศัพท์ แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริง เพื่อไม่ให้พี่ชายต้องกังวลใจ
“ติ๊บรักพี่ต่ายนะคะ แล้วก็คิดถึงที่สุดในจักรวาลเหมือนกันค่ะ” พลอยชมพูคิดถึงพี่ชายจริงๆ ยิ่งเวลาเจ็บตัวแบบนี้ เธออยากอ้อนอยากให้พี่มาดูแล ถ้าพี่กระต่ายรู้ว่าเธอเจ็บขนาดนี้ พี่ชายของเธอคงรีบมารับกลับบ้านแน่ๆ ดังนั้น เธอจะให้พี่กระต่ายรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ถ้าคิดถึงกันขนาดนั้น ให้ผมไปส่งที่กรุงเทพไหม” พบรักว่าขณะที่วางร่างบางลงบนโซฟาในห้องโถงของบ้าน
“ไปส่งทำไมคะ เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว” พลอยชมพูนิ่วหน้ามองเจ้านายด้วยความแปลกใจ
“ก็ไม่รู้สิ” พบรักยักไหล่ ถ้าจะบอกว่าอาการของเขาตอนนี้เหมือนคนเหม็นความรัก เขายอมรับเลยว่าใช่
“คู่รักห่างกันแค่วันสองวันก็คงตรอมใจ” เมื่อวางหญิงสาวลงเรียบร้อยแล้ว พบรักก็ผละออกไปยืนมองเท้าที่ถูกพันไว้ด้วยผ้าปิดแผล “ยิ่งถ้าเขารู้ว่าคุณบาดเจ็บแบบนี้คงไม่สบายใจเท่าไร”
“คู่รัก? ใครรักใครหรือคะ” พลอยชมพูขมวดคิ้วมุ่น หญิงสาวถามคนที่ก้มมองเท้าตัวเองอยู่ด้วยความไม่เข้าใจ
“ก็ผู้ชายที่โทรมาหาคุณเมื่อกี้นี้ไง แฟนคุณไม่ใช่เหรอ”
“พี่กระต่ายเป็นพี่ชายค่ะ เป็นพี่ชายแท้ๆของติ๊บ ไม่ใช่แฟน แล้วเราสองคนก็พูดคุยกันแบบนี้เป็นเรื่องปกติ ทีหลังถ้าคุณพบอยากทราบอะไรเกี่ยวกับติ๊บ คุณพบต้องถามนะคะ จะมาคิดเองเออเองแบบนี้ไม่ได้ คุณพบรู้ไหมคะว่า คนเราน่ะเข้าใจผิดกันก็เพราะเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นถูกต้อง โดยที่ไม่ได้ถามไถ่อีกฝ่ายสักคำว่า เรื่องราวที่แท้จริงเป็นมาอย่างไร อย่างที่คุณพบคิดว่าติ๊บเป็นแฟนกับพี่ต่ายเพียงเพราะได้ยินที่เราพูดกันแค่นี้ สุภาษิตไทยก็มีว่าไว้นะคะว่า...อืม...ว่าอะไรน้า...” พลอยชมพูใช้นิ้วชี้เคาะแก้ม คิ้วเรียวขมวดมุ่น ทำท่าครุ่นคิดจริงจัง
“อ้อ...นึกออกแล้ว เขาเรียก ฟังไม่ได้ศัพท์จับไปกระเดียด”
คิ้วเข้มกระตุก ใบหน้าของคนถูกต่อว่าแบบร่ายยาวอย่างกับคุณแม่สอนลูกเคร่งขรึมลงเรื่อยๆ คนที่เอาแต่พูดเจื้อยแจ้วไม่ทันสังเกตจนกระทั่งเสียงดุๆดังขึ้น
“ตกลงว่าจะกลับหรือไม่กลับนะ”
พลอยชมพูเงยหน้ามองคนถาม หญิงสาวยิ้มแหยๆ ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าที่พร่ำพูดออกไปนั้น เป็นการต่อว่าเขาแรงไปนิดหนึ่ง
“เอ่อ...ไม่กลับค่ะ ติ๊บจะทำงาน” ตอบเสร็จก็ยิ้มหวานที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยยิ้มมา พบรักหรี่ตามองอย่างคาดโทษ ยิ้มหวานๆเลยกลายเป็นยิ้มแห้งๆ เพราะกลัวถูกเขาดุ
“วันนี้ไม่ต้องทำงานแล้ว พักผ่อนก่อนก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ” เมื่อเขาไม่ว่าอะไรเรื่องที่เธอพูดไปเมื่อครู่ พลอยชมพูก็โล่งใจ หญิงสาวกล่าวขอบคุณและยิ้มหวานสดใสให้เขาอีกครั้ง
“ผมจะหักค่าแรงวันนี้ครึ่งวัน”
ยิ้มหวานปานจะหยดบนใบหน้าค้างเติ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่หญิงสาวจะหุบยิ้มฉับ จ้องมองหน้าคนพูดเขม็ง
“ส่วนค่ารักษาพยาบาลในวันนี้ ผมจะหักจากเงินเดือน”
คนไม่ทันตั้งตัวว่าจะถูกหักเงินเดือนกะพริบตาปริบๆ หญิงสาวรีบหันไปคว้าใบเสร็จที่อยู่ในถุงยามาดู
“แปดพันกว่าบาท!” พลอยชมพูอุทานออกมาเสียงดัง และเบิกตาโตด้วยความตกใจ เขาพาเธอไปโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในตัวจังหวัด ค่ารักษาจึงค่อนข้างสูง ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติเธอคงไม่ตกใจ เพราะเธอมีประกันสุขภาพและประกันอุบัติเหตุหลายกรมธรรม์ แต่วันนี้สถานการณ์มันไม่ปกติ เพราะเธอมัวแต่ตกใจจนลืมบอกเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลว่ามีประกันอุบัติเหตุ เขาเลยต้องจ่ายเงินสดให้ จริงอยู่ที่เธอสามารถส่งใบเสร็จนี้ไปให้ตัวแทนที่ดูแลเบิกจ่ายได้ แต่มีความเสี่ยงว่าเอกสารพวกนี้อาจจะตกถึงมือพี่ชายเธอ แล้วหากพี่กระต่ายรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บละก็...
ฮือ...ซวยจริง
“หักเดือนละสองพันได้ไหมคะ” พลอยชมพูต่อรอง เรื่องอะไรจะยอมให้หักเงินเดือนทีเดียวล่ะ เขาให้ค่าจ้างเธอเดือนละหนึ่งหมื่นสองพันบาท หากจะหักค่ารักษาพยาบาลแปดพันกว่าบาท สิ้นเดือนนี้เธอก็จะได้รับเงินเดือนแค่สามพันกว่าบาทเท่านั้นน่ะสิ จะพอยาไส้อะไรกันเล่า ช่วงนี้คนยิ่งจนๆอยู่ด้วย
“ได้”
“เอ่อ...แล้ววันนี้ที่คุณพบบอกว่าจะหักค่าแรงครึ่งวัน จะหักเท่าไรคะ” พลอยชมพูถามเสียงอ่อย
“สองร้อย”
พลอยชมพูระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ หักวันนี้สองร้อยกับหักสิ้นเดือนนี้อีกสองพัน ก็ยังดี...เก้าพันกว่าบาทกับหนึ่งหมื่นบาทที่ติดตัวมา เธออยู่ได้
วันต่อมา พลอยชมพูตื่นเช้ามาก็พบว่า พบรักบอกลำดวนให้ช่วยมาดูแลเธอ คอยพยุงเข้าห้องน้ำ และช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆ ส่วนเขาจะเป็นคนอุ้มเธอขึ้นลงระหว่างบนบ้านกับชั้นล่างเอง เช้านี้เขาอุ้มเธอลงมาชั้นล่างแล้วก็ออกไปทำงาน โดยไม่พูดอะไร คนเจ็บเลยสงสัยแกมหวั่นใจว่า หากวันนี้เธออยู่เฉยๆโดยไม่ทำงาน เขาจะหักค่าแรงเธอหรือเปล่า
“ขอบคุณมากค่ะน้าลำดวน” พลอยชมพูยกมือไหว้ขอบคุณลำดวนที่ดูแลล้างแผลให้เธออย่างดี
- Writer
