หวานพลอยรัก

ตอนที่ 11

“คุณต้องไปโรงพยาบาล ต้องเย็บแผล ต้องฉีดยา ถ้าไม่เชื่อฟังกันก็กลับบ้านไปเลย ผมไม่จ้างคนขี้กลัวไร้เหตุผลทำงานด้วย”

“อื้อ! ฮึกๆ” สองมือของพลอยชมพูขยุ้มเสื้อเชิ้ตช่วงอกของคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงไว้แน่น หญิงสาวซุกหน้ากับอกกว้าง หลับตาปี๋ น้ำตาไหลตลอดเวลา จนเสื้อของคนที่เธออาศัยซุกหน้าอยู่เปียกปอน หญิงสาวสะดุ้งทุกครั้งที่คุณหมอลงเข็มเย็บแผลให้สดๆ เพราะเธอปฏิเสธการฉีดยาชา หญิงสาวให้เหตุผลว่า ถ้าฉีดยาชาก็เท่ากับว่าเธอต้องถูกหมอแทงเข็มเพิ่มอีกหนึ่งเข็ม

“หมอเย็บแผลให้เรียบร้อยแล้วนะครับ เดี๋ยวพยาบาลจะมาฉีดยาบาดทะยักให้ คุณจำไม่ได้ว่าเคยฉีดวัคซีนบาดทะยักครั้งล่าสุดเมื่อไร ดังนั้นจะต้องฉีดยาสามเข็มนะครับ เข็มแรกวันนี้ แล้วอีกหนึ่งเดือนให้มาฉีดเข็มที่สอง ส่วนเข็มที่สามให้มาฉีดหลังจากฉีดเข็มที่สองไปแล้วหกเดือนนะครับ หมอจะเขียนใบนัดให้นะครับ”

คนกลัวเข็มช็อกซีนีม่าไปตั้งแต่ที่หมอบอกว่าต้องฉีดยาตั้งสามเข็มแล้ว พลอยชมพูไม่มีกะจิตกะใจฟังหรอกว่าคุณหมอพูดอะไรบ้าง หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นกับอกกว้าง ส่ายหน้าไปมาเร็วๆ ที่จริงอยากกรีดร้องโหยหวนออกมาให้สาแก่ใจด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลละก็ เธอจะไม่เก็บเสียงไว้อย่างนี้หรอก

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” เป็นพบรักเสียเองที่ต้องเอ่ยขอบคุณคุณหมอ เพราะคนเจ็บไม่ยอมผละออกจากอกเขาเลย เธอดึงเสื้อเขาไว้แน่น ซุกหน้าที่ชุ่มน้ำตาน้ำมูกกับอกเขา เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาเบาๆ เขารับรู้ว่าเธอตัวสั่นด้วย

“เหลือฉีดยาหนึ่งเข็ม” พบรักบอกคนที่ซุกหน้าอยู่กับอกเขา

“ไม่ฉีด ฮึกๆ ได้ไหมคะ คุณพบล้างแผลให้ติ๊บแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ฮึกๆ”

“เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว”

พลอยชมพูนึกถึงคำขู่ที่เขาขู่ไว้ก่อนพามาโรงพยาบาล หญิงสาวเงยหน้าเปียกปอนน้ำตามองสบสายตากับเขาด้วยแววตาตัดพ้อ ปากอิ่มจิ้มลิ้มขยับพูดเสียงเบาเจือสะอื้นน่าสงสาร

“คุณพบใจร้าย” ว่าเขาแล้วเธอก็ซุกหน้ากับอกคนใจร้ายอีกครั้ง หญิงสาวสะอื้นเบาๆ พอได้ยินเสียงพยาบาลเดินเข้ามาแล้วบอกว่าจะฉีดยาให้ เธอก็ขยุ้มเสื้อคนใจร้ายแน่นขึ้น ร่างบางเกร็งและสั่นน้อยๆ

พบรักรับรู้ถึงอาการของหญิงสาวที่เกาะเขาไว้แน่น ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ยกมือขึ้นลูบเรือนผมสลวยที่สยายเต็มแผ่นหลังเพราะยางมัดผมหลุดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

“เจ็บนิดเดียว อดทนหน่อย” เสียงทุ้มไม่หวานที่กระซิบบอกทำให้พลอยชมพูพยักหน้า สูดลมหายใจยาว และกลั้นหายใจทันทีที่พยาบาลคีบสำลีชุ่มแอลกอฮอล์มาเช็ดบริเวณต้นแขน หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปลายเข็มจิ้มเข้าเนื้อ สองมือขยุ้มเสื้อเชิ้ตคนใจร้ายแน่นขึ้น ใบหน้าบิดเบ้เหยเก รับรู้ถึงตัวยาที่ถูกส่งผ่านเข้ามาในร่างกาย กระทั่งพยาบาลดึงเข็มออก แล้วใช้สำลีและสกอตช์เทปแปะปิดรอยเข็มไว้ให้ พลอยชมพูจึงลืมตา เงยหน้าขึ้นมองสบตากับคนที่เธอเกาะเอาไว้แน่นตั้งแต่เข้ามาในห้องทำแผลแล้ว

“เรียบร้อยแล้ว” พบรักบอกเสียงทอดอ่อน เห็นเธอกลัวจนตัวสั่นก็รู้แล้วว่าเธอไม่ได้แกล้งทำ เขาเลยอดสงสารไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโตขนาดนี้แล้วยังจะกลัวเข็มอีก

พลอยชมพูพยักหน้าทั้งน้ำตา หญิงสาวปล่อยมือจากเสื้อเขา ผละออกจากอกแกร่งมานั่งตัวตรง ใช้หลังมือปาดน้ำตาป้อยๆ

“ฉีดแค่เข็มเดียวได้ไหมคะ”

พบรักถอนหายใจเฮือกใหญ่ สงสารก็สงสารอยู่หรอก แต่ไม่ใจอ่อนที่จะยอมให้เธอฉีดยาแค่เข็มเดียวหรอก ขืนเธอเป็นอะไรขึ้นมา เขาคงโดนเพื่อนบีบคอแน่ๆ

“ไม่ได้!” เสียงห้าวกับตาดุของพบรักทำให้คนที่เพิ่งปาดน้ำตาทิ้งไป ต้องเบ้หน้าน้ำตาร่วงพรูอีกครั้ง หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ

“คุณพบใจร้าย”

“เป็นไงบ้างตัวแสบ ไม่โทรหาพี่เลยนะ” เพชรนิลกรอกเสียงมาตามสายหลังจากน้องสาวรับสาย พลอยชมพูยกนิ้วชี้แตะริมฝีปาก ส่งสัญญาณบอกคนที่กำลังอุ้มเธออยู่ว่าห้ามพูด

“ติ๊บมาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ วันนี้เริ่มงานแต่เช้า เลยไม่ได้โทรหาใคร ฮั่นแน่! คิดถึงกระติ๊บผู้น่ารักล่ะซี้!”

พบรักหลุบตามองคนเจ็บที่เขากำลังอุ้มพาเข้าไปในบ้าน เมื่อกี้ตอนอยู่โรงพยาบาลร้องไห้เป็นเผาเต่า แต่พอคุยกับผู้ชายกลับร่าเริง เสียงใสกิ๊ง หน้าบาน ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วมั้ง พบรักรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นผู้ชายเพราะเขาอุ้มเธอแนบอก ใกล้กันแค่นี้ทำให้ได้ยินทุกคำที่ปลายสายพูดกับเธอ

“ใครบอก พี่นี้สบายหู สบายใจ ไม่ต้องวุ่นวายปากเปียกปากแฉะสอนงานใคร ไม่ต้องคอยตามว่าติ๊บแอบหนีเที่ยวที่ไหน มีเวลาว่างตั้งเยอะแยะ”

“โห...ไม่คิดถึงติ๊บหน่อยเหรอคะ”

“ไม่!”

“ใจร้าย คอยดูเถอะติ๊บจะอยู่ที่นี่ยาวๆ อยู่สักปีหนึ่งเป็นไง”

“เฮ้ย! ไม่ได้ๆ หกเดือนนี่ก็ถือว่ามากพอแล้ว ติ๊บต้องกลับมาตามกำหนด” เพชรนิลรีบบอกน้องสาว

“กลัวไม่มีใครทำงานช่วยล่ะสิ” พลอยชมพูว่ากระเง้ากระงอด

“ใช่! หกเดือนก็คือหกเดือน เข้าใจไหม” เพชรนิลบอกเสียงจริงจัง เขาล่ะกลัวใจยายตัวแสบเหลือเกิน ชายหนุ่มไม่ได้ห่วงว่าจะไม่มีคนช่วยงาน แต่เขาเป็นห่วงที่น้องไปทำงานไกลสายตา ยิ่งโก๊ะๆอยู่ด้วย กลัวว่าน้องจะถูกใครรังแก กลัวว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับน้อง ถึงแม้ว่ากวีจะรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า ที่ที่น้องไปทำงานนั้นปลอดภัยและไว้ใจได้ก็ตามเถอะ แต่การไม่เห็นน้องอยู่ในสายตา เขาก็ไม่ค่อยสบายใจอยู่ดี