ตอนที่ 13
1012 Words
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณกระติ๊บรีบหายเร็วๆนะคะ อยู่แต่ในบ้านแบบนี้น่าเบื่อแย่เลย”
“ติ๊บก็อยากหายเร็วๆค่ะ แต่แผลมันไม่เป็นใจ”
“แล้วนี่คุณหมอนัดตัดไหมวันไหนคะ” ลำดวนถามขณะที่เดินกลับมา หลังจากเอาอุปกรณ์ล้างแผลไปเก็บแล้ว
“ไม่ทราบค่ะ” พลอยชมพูตอบแล้วยิ้มแหยๆ ก็เมื่อวานเธอเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ ไม่สนใจฟังสิ่งที่คุณหมอคุณพยาบาลบอกสักนิด
“อ้าว!” ลำดวนมองหน้าคนที่นั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าและแววตาของลำดวนดูงงๆ พลอยชมพูจึงรีบอธิบายต่อว่า
“เอ่อ...คุณหมอเขียนใบนัดให้แล้วค่ะ ติ๊บเก็บไว้บนห้อง เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยขึ้นไปดู”
“อ๋อ! ค่ะ ว่าแต่คุณกระติ๊บจะเอาอะไรอีกไหมคะ น้าจะได้ขอตัวไปพับนกกระดาษช่วยคนอื่นๆ”
“ไม่ล่ะค่ะ แค่นี้ก็รบกวนน้าลำดวนมากแล้ว ว่าแต่จะพับนกกระดาษไปทำอะไรคะ”
“สัปดาห์หน้าจะมีลูกค้ามาจัดงานแต่งงานที่รีสอร์ตค่ะ เขาเหมารีสอร์ตทุกหลัง เห็นว่าจัดเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ ไม่ได้จ้างออแกไนซ์จัดงาน แล้วทีนี้ลูกค้าอยากใช้นกกระดาษตกแต่งสถานที่ คุณพบเลยจะทำให้เป็นพิเศษค่ะ”
“อ๋อ...แบบนี้นี่เอง งั้นติ๊บขอไปพับนกช่วยได้ไหมคะ ติ๊บอยากทำงานบ้าง นั่งอยู่เฉยๆมันน่าเบื่อค่ะ” ที่จริงอยากทำงานเพราะกลัวโดนหักเงินค่าแรงมากกว่า
“ได้สิคะ ไปกันตอนนี้เลย เดี๋ยวน้าช่วยพยุงคุณกระติ๊บไปเอง”
ลำดวนช่วยพยุงคนเจ็บเดินไปถึงศาลาไม้ที่อยู่ไม่ไกล มีพนักงานสองคนกำลังพับนกช่วยกันอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะ ติ๊บขอพับนกช่วยด้วยคนนะคะ” เมื่อนั่งลงเรียบร้อย พลอยชมพูก็เป็นฝ่ายทักทายทั้งสองคนก่อน เธอยิ้มสดใสและแนะนำตัวด้วยกิริยาน่ารักเป็นกันเอง หญิงสาวผู้มาใหม่ชวนเพื่อนร่วมงานพูดคุยเจื้อยแจ้ว เธอมีมุกตลกที่ขำบ้างไม่ขำบ้างมาเล่าสู่เพื่อนร่วมงานฟัง เรียกเสียงหัวเราะบ้าง บางทีก็ทำให้วงสนทนาเงียบบ้างเพราะมุกแป้ก ทุกคนจึงฮากริบ
การมาทำงานช่วยคนอื่นเป็นการตัดสินใจที่ถูกมากๆ มันทำให้เธอได้พูดคุยทำความคุ้นเคยกับพนักงานหลายคนในรีสอร์ต เพราะระหว่างที่นั่งพับนกกันอยู่นั้นก็มีพนักงานคนอื่นแวะเวียนมาพูดคุยเป็นระยะ บางคนมาช่วยพับนกได้ตัวสองตัวก็กลับไปทำงานของตัวเอง
“คุณกระติ๊บจะทำงานกับพวกเรานานแค่ไหนเหรอคะ” หญิงสาววัยสามสิบต้นๆเอ่ยถาม หลังจากที่นั่งทำงานช่วยกันมาได้สักพัก และเห็นว่าพนักงานใหม่ที่ใครๆก็พูดถึงว่าเธอเป็นคุณหนู เป็นลูกเศรษฐีผู้มีอันจะกิน และเป็นญาติของเพื่อนสนิทของเจ้าของรีสอร์ตด้วย แต่อยากมาทำงานเพราะแค่นึกสนุกเท่านั้น กลับไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด เธอน่ารักเป็นกันเอง ไม่ถือตัวสักนิด
“หกเดือนค่ะพี่” พลอยชมพูเงยหน้าขึ้นมาจากนกกระดาษในมือ เธอตอบแล้วยิ้มหวานให้คนถาม
“แต่เริ่มทำงานวันแรกก็ดันได้แผลซะแล้ว เลยพลอยทำให้ช่วยงานพี่ๆได้ไม่เต็มที่” เธอรู้สึกผิดที่ไม่ระวังให้มากกว่านี้ แทนที่จะได้ทำงานอย่างสนุกสนาน กลับหยิบจับได้เพียงงานเล็กๆน้อยๆ แถมยังถูกหักค่าแรงอีกด้วย อันนี้เป็นเรื่องที่เซ็งสุด
“อีกไม่กี่วันก็หายแล้วล่ะค่ะ คุณกระติ๊บอยู่ที่นี่ตั้งหกเดือน ยังมีเวลาทำงานสนุกๆกับพวกเราอีกเยอะ” คนที่ชักจะชอบใจคนงานใหม่พูดให้กำลังใจหญิงสาว
“แล้วเที่ยงนี้คุณกระติ๊บจะเดินไปกินข้าวที่ห้องครัวไหวไหมคะ” หญิงสาวอีกคนถามด้วยความเป็นห่วง
“ไหวสิคะพี่น้ำตาล” น้ำตาลเป็นหญิงสาววัยไล่เลี่ยกันกับพลอยชมพู เป็นพนักงานต้อนรับประจำที่ล็อบบี้ของรีสอร์ต วันนี้เป็นวันหยุด แต่เธอก็มาทำงานช่วย เพราะพับนกเป็นงานเร่งด่วน
“โอทีเดือนนี้คงได้เยอะนะน้ำตาล มาทำงานทุกวันหยุดเลย” ลำดวนเย้าหยอกยิ้มๆตามประสาคนคุ้นเคยกัน
“ก็มากกว่าเดือนที่ผ่านมาแหละจ้ะน้าลำดวน”
“หมายความว่าถ้าเราพับนกนอกเวลางานก็ถือว่าเป็นการทำโอทีเหรอคะพี่น้ำตาล” คนที่เพิ่งถูกหักค่าแรงไปสองร้อยเมื่อวานนี้ถามอย่างสนอกสนใจ
“ใช่จ้ะ”
นัยน์ตาคู่สุกใสเป็นประกาย แสดงว่าถ้าเธอเอานกไปนั่งพับตอนที่บ้านพักตอนกลางคืน เธอก็ต้องได้โอทีด้วยสิ ดีล่ะ...กระติ๊บจะเอาค่าแรงสองร้อยที่ถูกหักไปคืนมา
พบรักมองคนที่ถ่อสังขารไม่เต็มร้อยมานั่งกินข้าวกับพนักงานคนอื่นด้วยสายตาไม่พอใจ เดินมาได้ยังไงตั้งไกล แผลที่เท้าเพิ่งเย็บไปเมื่อวาน ยังกล้าเดินมาไกลขนาดนี้ หากแผลติดเชื้อหรือฉีกขาดขึ้นมาต้องเย็บใหม่ ไม่ต้องร้องไห้โวยวายอีกเหรอ
“มายังไง” เสียงดุๆที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้พลอยชมพูหันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครหญิงสาวก็ยิ้มหวานให้ตามมารยาท แล้วก็หันกลับไปกินข้าวตามเดิม
พบรักสูดลมหายใจลึก ระงับอารมณ์กรุ่นๆไว้ ถามแล้วไม่ตอบมันน่านัก
“ผมถามว่าคุณมายังไง” เสียงที่ดุขึ้นอีกระดับทำให้เพื่อนที่นั่งรับประทานอาหารโต๊ะเดียวกันพร้อมใจกันเงยขึ้นมองเจ้านาย จะมีก็แต่บางคนที่ไม่รู้ว่าเขาถามใครจึงยังคงนั่งก้มหน้ากินข้าวเงียบๆ ไม่หันไปมองเขาอีก กระทั่งน้าลำดวนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆสะกิดเบาๆ
- Writer
