ตอนที่ : 03
1213 Words
สายๆ ของวันต่อมา
เหมียวตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเพื่อนๆ ของเธอได้ออกไปพร้อมกับคุณครูในตอนเช้าแล้ว ในห้องเหลือเพียงเธอคนเดียวและโซนของผู้หญิงก็น่าจะเหลือเพียงเธอคนเดียวด้วย
"ตื่นสายเหมือนกันนะ"
"....." เธอหันไปมองตามเสียงที่พูดขึ้นทักทายเธอ ก่อนจะรีบหลบหน้าหนีทันที
ลืมไปเลยว่าเมื่อคืนธามก็บอกเอาไว้ว่าไม่ได้ไปกับพวกเพื่อนๆ ก็เลยน่าจะเหลือเธอกลับธามแค่สองคนที่ไม่ได้ไป
"พอทักแล้วก็ไม่ตอบ พอฉันไม่คุยด้วยก็หาว่าฉันหยิ่ง ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆ"
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอกไอ้เด็กเนิร์ด" เธอพูดตัดบทก่อนจะถือแก้วน้ำรีบเดินกลับมาที่ห้อง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถึงห้องธามก็เดินตามมาถึงตัวเธอซะก่อน
"มานี่ก่อน"
"โอ้ยย อะไรของนายอีกเนี่ย!?"
"มาเถอะน่า" เขาดึงแขนเหมียวให้เดินตามไป จนถึงโต๊ะม้าหินอ่อนที่เธอนั่งอยู่เมื่อวานตอนดึก "นั่งลงก่อนสิ"
"นายมีอะไรอีก?"
"ยังโกรธฉันเรื่องเมื่อคืนหรอ?"
"เปล่า"
"บอกว่าเปล่าแต่แสดงสีหน้าแบบนี้แปลว่ายังโกรธอยู่ฉันต้องทำยังไงถึงจะหายโกรธ?"
"ไม่ต้อง!" เหมียวปฏิเสธเสียงแข็ง
"จับของฉันคืนมั้ยล่ะ?"
"....." เธอหันขวับไปมองหน้าของธามทันที "ได้เหรอ?"
"อ่าว เธอจะไม่ปฏิเสธหน่อยหรอ"
"ไม่อะ มาสิฉันจะจับคืน"
"ดะ เดี๋ยวก่อน ฉันก็แค่พูดประชดเธอ จะบ้าหรอเหมียวเธอจะมาจับหน้าอกของฉันได้ยังไง เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอกเธอไม่กลัวว่าตัวเองจะเป็นประเด็นอีกหรอ"
"ทำไมต้องกลัว?"
"ดะ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวมีคนมาเห็น"
"ถ้าอย่างนั้นก็มาตรงนี้!"
เหมียวดึงตัวของธามให้เดินตามเธอไป ก่อนจะผลักตัวธามให้ชิดกับกำแพง
ที่เธอแสดงท่าทีว่าไม่พอใจเขาก็แค่อยากรู้ว่าธามจะมีวิธีจัดการยังไง จะทํายังไงให้เธอหายโกรธได้
"เอาจริงดิ?"
"จะกลัวทำไมเป็นคนท้าฉันเองหนิ อีกอย่างนายก็หุ่นดีจะตาย"
เหมียวค่อยๆ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อของธาม ลูบไล้กล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวยงามอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตของเขา
"หนะ ไหนบอกว่าจะจับหน้าอก ปะ ไปลูบท้องทำไม"
"นายออกกำลังกายแบบไหนหรอทำไมหุ่นดีจัง" เธอพูดเสียงแผ่วพร้อมกับลูบไล้ไปมาไม่หยุด
"กะ ก็ออกบ้างเป็นบางเวลาถ้ามีเวลาว่าง"
"ถ้าฉันอยากออกกำลังกายแบบไหนบ้างฉันต้องทำยังไง"
"ก็ไปฟิตเนสสิ"
"ฉันอยากให้นายสอน"
"อึก...." ธามกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อมือเล็กๆ ของเหมียวสัมผัสโดนกับหัวเข็มขัดของเขา
"ถอดแว่นหน่อยสิ"
"ไม่เอา"
"....." เหมียวเลื่อนมือไปดึงแว่นหนาเตอะของธามออกมา "ใส่ทำไม มันเสียบุคลิกเปล่าๆ ไม่ใส่แบบนี้ก็หล่อดี"
"....."
"ตกลงนายจะ...สอนฉันออกกำลังกายมั้ย"
"ฉันไม่ว่าง ฉัน..."
"ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะทำอยู่แบบนี้จนกว่าทุกคนจะกลับมา"
"เธอไม่กลัวตัวเองเสียหายหรอ เป็นผู้หญิงทำไมถึงกล้า..."
"สมัยนี้ทุกคนเท่าเทียมกันหมดแล้ว ผู้ชายทำได้ผู้หญิงก็ต้องทำได้" เธอเถียงกับทันทีเพราะเธอไม่ใช่คนหัวโบราณ
"....."
"ว่าไงธาม....รีบตัดสินใจสิ"
"อะ..โอเคๆ ฉันยอมสอนเธอก็ได้"
"ดีมากเด็กเนิร์ดสุดหล่อของฉัน"
เหมียวปล่อยธามให้เป็นอิสระจากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่ห้องอย่างอารมณ์ดี และไม่นานเพื่อนๆ ของเธอก็พากันกลับมา
ต่อหน้าทุกคนเหมียวและธามทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งกลับมาเรียนตามปกติ
"เมื่อไหร่นายจะให้สอนฉันสักที?"
"เธอก็เห็นว่าช่วงนี้สอบเยอะขนาดไหน รอให้มันพ้นช่วงนี้ไปก่อนก็ได้หรือไม่ก็รอให้เรียนจบก่อน" ธามตอบ
"ก็ได้ หลังจากปิดเทอมฉันจะมารอคำตอบจากไหนอีกที"
เวลาผ่านไปอีกเรื่อยๆ จนกระทั่งเหมียวเรียนจบมัธยมปลายเรียบร้อย
แต่แผนการที่เธอวางเอาไว้ก่อนหน้านั้นต้องยกเลิกทิ้งทั้งหมด เพราะแม่ที่เป็นเสาหลักของบ้านป่วยและเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน เธอเลยต้องรับหน้าที่เป็นเสาหลักของบ้านคอยดูแลน้องชายกับแม่แทน
หน้าร้านสะดวกซื้อขณะที่เหมียวกำลังจะกลับบ้านเธอแวะซื้อของกินกลับไปให้น้องชายก่อน
"เหมียว..."
"อ้าวธาม..."
"หายเงียบไปเลย ไหนบอกว่าจะให้ฉันสอนเธอออกกำลังกายไง"
"ขอโทษนะธามที่ทำให้รอ แต่คงต้องยกเลิกแหละ นายอยากทำอะไรก็ทำไปเลย"
"ทำไมล่ะ?"
"แม่ฉันป่วยเข้าโรงพยาบาลกะทันหันน่ะ ฉันก็เลยต้องรับหน้าที่เป็นเสาหลักของครอบครัวคอยดูแลแม่คอยดูแลน้องชาย"
"แม่เธอเป็นอะไรหรอ?"
"หมอบอกว่าเป็นเพราะแม่โหมงานหนักมากเกินไปร่างกายก็เลยรับไม่ไหว"
"อ๋อ แล้วแม่ของเธอพักอยู่ที่โรงพยาบาลไหนหรอ?"
"โรงพยาบาลXXX ฉันต้องไปแล้วขอตัวก่อนนะไว้ค่อยเจอกัน"
"อือ..."
เหมียวเดินไปขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ของเธอจากนั้นก็ขับออกไปทันที
"เจ๊ๆ เจ๊พอจะมีเงินหรือเปล่าอะ"
"เพราะมีอยู่จะเอาไปทำอะไร?"
"พอดีว่าอาจารย์ให้ร่วมทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ น่ะ อาจารย์ให้ช่วยกันหาเงินออกค่าอุปกรณ์ แต่ถ้าเจ๊ยังไม่มีก็ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวผมไปคุยกับเพื่อนมันเอง"
"เท่าไหร่ล่ะ?"
"ไม่รู้เหมือนกันสิเจ๊"
"อะเจ๊มี 300 นี่เป็นเงินเศษส่วนที่เหลือเจ๊จะเอาไปจ่ายค่าโรงพยาบาลให้แม่"
"ขอบคุณมากๆ ครับถ้าเหลือเดี๋ยวผมจะเอามาคืนนะ"
"เอาไปเถอะให้แล้วไม่รับคืนหรอก"
"ขอบคุณมากครับเจ๊"
"พรุ่งนี้ไปโรงเรียนเองได้อยู่นะเจ๊ต้องไปหาแม่ที่โรงพยาบาล ถ้าแม่ได้ออกจากโรงพยาบาลวันพรุ่งนี้ก็จะได้พากลับมาเลย"
"ครับ เดี๋ยวผมเดินไปเองเจ๊ไปหาแม่เถอะ"
"อือๆ"
เช้าวันต่อมา
เหมียวตื่นแต่เช้าแล้วรีบขับรถไปที่โรงพยาบาลทันที เพราะคุณหมอบอกว่าจะอนุญาตให้แม่ของเธอกลับบ้านได้วันนี้
"คุณพยาบาลคะ รบกวนแจ้งค่าใช้จ่ายของแม่ฉันหน่อยได้ไหมคะ"
"ได้ค่ะสักครู่นะคะ ค่าใช้จ่ายของคุณปานดาวไม่เสียค่ะ"
"คะ? ไม่เสียหรือยังไงคะมาทุกทีก็เสียนี่คะ"
"อ๋อ ทางคุณหมอแจ้งว่าเป็นเคสฉุกเฉินน่ะค่ะก็เลยไม่ได้เรียกเก็บเงินจากทางคนไข้"
"อ๋อ แล้วฉันรับแม่กลับบ้านได้เลยใช่ไหมคะ"
"ค่ะ รับยาเสร็จแล้วก็กลับบ้านได้เลยค่ะ"
"ขอบคุณมากๆ นะคะ"
ถึงจะรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอมาโรงพยาบาลทุกครั้งต้องเสียเงินตลอดแต่ครั้งนี้กลับไม่เสียเงินเลยแม้แต่บาทเดียว เธอก็ได้แต่คิดว่าคงจะเป็นเคสฉุกเฉินอย่างที่พยาบาลบอกจริงๆ
- Writer
