ตอนที่ : 04
1274 Words
เวลาผ่านไปอีกหลายเดือน
หลังจากนั้นเหมียวก็ไม่ได้เจอกับเพื่อนคนไหนอีกเลยเพราะต้องทำงาน แม่ของเธอก็ยังไปทำงานที่ไหนไม่ได้เพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงดี และเธอก็ไม่อยากให้แม่ทำงาน เธอจึงรับปากว่าจะหาเงินมาใช้หนี้และหาเงินส่งน้องเรียนเอง
"เจ๊ๆ เจ๊ๆ !! "
"อะไรไอ้หมาเสียงดังมาเชียว แม่นอนอยู่เนี่ยอย่าเสียงดังสิ" เหมียวหันไปเอ็ดน้องชาย เมื่อจู่ๆ มันก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับโวยวายเสียงดัง
"ใครก็ไม่รู้มายืนอยู่หน้าบ้านเรา มันมีปืนด้วยนะเจ๊"
"หรือว่าจะเป็น..."
"ใครเหรอเจ๊?"
"พาแม่เข้าบ้านไปก่อนแล้วห้ามออกมา เดี๋ยวเจ๊ไปรับหน้าพวกมันเอง"
"ครับๆ"
เหมียวรู้ดีว่าพวกที่มารออยู่ที่หน้าบ้านของเธอเป็นใคร ก็คงจะไม่พ้นเจ้าหนี้ที่แม่ของเธอเคยไปกู้เงินเอาไว้ และขาดส่งมาสองเดือนแล้วเพราะเธอหาเงินไม่ทัน
"สวัสดีค่ะพี่ๆ มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"เฮียให้มาเก็บต้นกับดอกที่ค้างเอาไว้"
"ฉันขอเวลาอีกหน่อยได้มั้ย คือตอนนี้แม่ของฉันยังไม่หายดีเลยฉันเองก็หาเงินคนเดียวมันหมุนไม่ทันนะพี่ ฉันก็อายุแค่นี้เองจะไปทำงานหาเงินที่ไหนได้มากมายล่ะ ช่วยหน่อยนะพี่"
"คงไม่ได้หรอกเพราะผลัดมาหลายเดือนแล้ว เฮียให้มาตามยอดให้ครบ ถ้าพวกพี่ไม่ได้ไปพวกพี่ก็ต้องเดือดร้อน"
"โถ่พี่ สงสารฉันเถอะ"
"....."
"เดือนนี้ถ้าฉันได้เงินมาฉันจะรีบเอาไปให้พวกพี่เลยนะ"
"บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ไงทำไมพูดไม่รู้เรื่องวะ!?" ชายฉกรรจ์คนนึงเริ่มหัวร้อนขึ้นมา "บอกว่าไม่ได้แค่นี้ก็ต้องเข้าใจสิ มีปัญญากู้ไปแต่ไม่มีปัญญาจ่ายจะกู้ไปเพื่ออะไรวะ!?"
"....."
"ถ้าให้เงินไม่ได้ก็เอาของมาจะได้เอาไปขาย"
"ฉันไม่มีของมีค่าอะไรหรอกนะพี่ของในบ้านก็เป็นของใช้ทั้งนั้น"
"ถ้าอย่างนั้นก็ไปขายตัวสิ คืนเดียวก็ได้เงินพอที่จะคืนที่ขาดส่งไปแล้ว"
"....." เหมียวยืนเงียบเพราะไม่รู้จะตอบอะไร เธอก็อยากหาเงินมาคืนพวกนี้ให้ครบหมดเลยเหมือนกัน แต่ก็อย่างที่เธอบอกไปเธอเองก็อายุแค่นี้จะหาเงินจากไหนได้ตั้งมากมาย
แต่เรื่องขายตัวเธอไม่สนใจอยู่แล้ว เธอไม่อยากขายศักดิ์ศรีของตัวเองกิน
"ถอยไปถ้าไม่มีให้พวกฉันก็จะได้ของไปขาย"
"อยะ อย่าเข้าไปเลยนะพี่ แม่ฉันไม่สบายอยู่ ถ้าฉันได้เงินมาฉันจะรีบเอาไปให้จริงๆ เลยนะฉันสัญญาฉันไม่โกหกพี่แน่นอน กลับไปก่อนนะพี่"
"เฮ้ย อย่ามายุ่ง!" ชายฉกรรจ์ผลักเหมียวออกไปอย่างแรงเมื่อเธอพยายามขัดขวางไม่ให้ทั้งสองคนเข้าไปในบ้านของเธอ
"ขอร้องนะพี่"
"ถอยไป!"
"อย่าทำแบบนี้เลยนะพี่สงสารฉันเถอะ"
"เกิดอะไรขึ้นเหมียว!"
ขณะที่เธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน ธามก็เข้ามาขัดขวางและช่วยเหลือเธอได้ทันเวลาพอดี
"มึงเป็นใครวะ เป็นผัวอีเด็กนี่หรอ?"
"พวกคุณจะทำอะไร จะเข้าไปบ้านของคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตได้ยังไง"
"ทำไมจะเข้าไม่ได้วะ เป็นหนี้แต่ไม่ยอมจ่ายก็ต้องเอาของมาขายใช้หนี้สิ"
"หนี้ทั้งหมดที่เหลือเท่าไหร่?"
"สองแสนห้า"
"ห๊ะ!? ทำไมมันเพิ่มไปตั้งห้าหมื่นล่ะ แบบนี้มันโกงกันชัดๆ เลยนี่หว่า" เหมียวเถียงกลับ เพราะเธอจำได้ว่าแม่ของเธอไปกู้มาแค่แสนปลายๆ และรวมดอกเบี้ยแล้วก็สองแสนพอดี แต่ขาดส่งไปแค่สองเดือนมีดอกเพิ่มขึ้นมาตั้งห้าหมื่นแน่ะ
"ทำยังไงได้วะเสือกไม่จ่ายต้นเองดอกมันก็เพิ่มดิ"
"เฮ้ยแต่แบบนี้มัน..."
"ไม่ต้องเถียงหรอกเหมียว เดี๋ยวหนี้ทั้งหมดฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง แต่พวกแกห้ามมายุ่งกับคนที่บ้านหลังนี้อีก เงินสองแสนห้าจะไปถึงมือเจ้านายของพวกแกในอีกสามชั่วโมง"
"ให้มันเป็นอย่างที่มึงพูดนะ ถ้ามึงโกหกกูมึงโดนยำแน่!"
ชายฉกรรจ์สองคนหันหลังเดินไปขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ และก็ไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายคำพูดเอาไว้ด้วย
"ธาม...ทำแบบนี้ทำไม?"
"เข้าบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกมันย้อนกลับมาอีกจะเป็นอันตราย"
"เข้ามาก่อนสิ"
"อือ..." เธอพาธามเดินกลับเข้าไปในบ้าน
"นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยนะธาม เงินมันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ ฉันไม่อยากรบกวนนาย"
"แล้วเธอไปกู้มาทำไม?"
"แม่ของฉันกู้มาตั้งนานแล้วล่ะ แต่พอแม่ไม่สบายก็เลยขาดส่งพวกมัน ฉันเองก็หาเงินไม่ทันเหมือนกัน มันก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ"
"อ๋อ"
"แล้วนายมาทำอะไรแถวนี้ เท่าที่ฉันจำได้บ้านของนายไม่ได้มาทางซอยนี่นา"
"ฉันมาวิ่งออกกำลังกายน่ะ"
"อ่อ เพิ่งรู้ว่าบ้านนายเขาใส่ชุดแบบนี้ออกกำลังกาย"
เหมียวมองเสื้อผ้าที่ธามใส่อยู่ มันเป็นชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัย
"กะ ก็ฉันขี้เกียจเปลี่ยนชุด"
"ไม่ใส่แว่นแล้วหรอ ไม่เป็นเด็กเนิร์ดอีกแล้วหรอ"
"เธอนี่ชอบล้อฉันแบบนี้ประจำเลยนะ"
"เรื่องเงินที่นายจ่ายให้ก่อนฉันจะพยายามรีบหาเอามาคืนให้นะ อย่าคิดดอกเพิ่มก็แล้วกัน"
"ฉันไม่เอาเงินคืนหรอก แต่เธอต้องไปทำงานพิเศษที่บ้านของฉัน"
"งานพิเศษอะไร?"
"พอดีว่าฉันเป็นคนรักความสะอาด ฉันไม่ชอบให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดในห้อง แต่ฉันจะอนุโลมให้เธอเข้าไปคอยทำความสะอาดห้องของฉันทุกวันหลังจากที่ฉันเลิกเรียนกลับมาแล้ว"
"ห้องของนายก็ทำความสะอาดเองก็ได้ ไม่เห็นต้องให้ใครไปทำให้เลย"
"หรือเธอจะให้ฉันคิดเงินแล้วก็เพิ่มดอกเบี้ยไปด้วย?"
"เอ้อมะ ไม่ดีกว่า แค่เก็บกวาดห้องเองคงไม่มีอะไรมากหรอกฉันทำได้" เหมียวพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ ถ้าทำงานเบาๆ แค่นี้ไม่ต้องจ่ายเงินหลักแสนแบบนั้นเธอคิดว่ามันคุ้ม แต่ไม่คิดว่าธามจะหางานให้เธอทำง่ายขนาดนี้
"ทำไมตอนเดือดร้อนเธอถึงไม่คิดถึงฉันเลย?"
"แล้วทำไมฉันต้องไปรบกวนนายด้วยล่ะ" เงินมันไม่ใช่น้อยๆ เลยในสายตาของเธอ เงินหลักแสนเธอทำงานหาเงินครึ่งปียังไม่ได้ขนาดนั้นเลย ถ้าเทียบกับบ้านคนรวยอย่างธามก็น่าจะหาได้ภายในครึ่งชั่วโมง
"ก็ถือซะว่าเราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน เพื่อนเห็นเพื่อนเดือดร้อนใครจะไปทนดูได้ล่ะ"
"จ้าพ่อคุณคนดี ขอบใจมากนะที่ช่วยเหลือ"
"แล้วแม่กับน้องชายของเธอล่ะ?"
"ฉันให้ไปอยู่ข้างบนกันแล้ว กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น"
"อ่อ อดเลย"
"อดอะไร?"
"ก็อดสวัสดีแม่ไง"
"เฮ้อ เย็นแล้วกลับบ้านได้แล้ว"
"อืม.."
"เดินกลับดีๆ ล่ะ อย่าไปเดินตาลอยตกท่อที่ไหนล่ะ"
"เออน่า ฉันไม่ได้เซ่อซ่าขนาดนั้น"
"หึหึ"
- Writer
