ตอนที่ 4 หัวใจต่างหากที่สำคัญ^^ 50%

1939 Words

ตอนที่ 4 หัวใจต่างหากที่สำคัญ^^ หลังจากเอนหลังแนบพื้นเตียงนุ่มๆ แก้วกัญญาต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความแปลกใจ เมื่อไฟโทรศัพท์กระพริบถี่ๆ เมื่อมีข้อความแจ้งเตือน แต่หญิงสาวไม่หยิบมาดู สงสัยจะเป็นข้อความบ้าบอที่ขยันส่งมา... เพลงรอสายใช้ฟรี 7 วัน... คลิปเด็ดดารา 18++... คุณได้รับโบนัสโทรฟรีเพียงแค่กด *1234 บลาๆๆ ทั้งหลาย.... แต่ต้องชักเสียงในลำคอ เมื่อหูได้ยินเสียงดังครืดๆ ยกกายบางขึ้นดู ปรากฏว่ามีสายเรียกเข้า เบอร์ไม่บอกชื่อ แต่เธอจำเลขท้ายได้ขึ้นใจ “คุณโทรมาทำไมคะ” คนปลายสายได้ยินยิ้มพอใจ เพราะพอเดาได้ว่าเจ้าของเสียงขุ่นนั้นกำลังทำหน้างอง้ำและบ่นให้เขาอยู่(ในใจ) แก้วกัญญาไม่เข้าใจคนโทรมาเช่นกันว่าจะโทรมาทำไม? ก็เธอบอกก่อนแยกกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้โทรหา แต่เขาก็ดื้อที่จะโทรมา ผู้ชายบ้าอะไร ตื้อชะมัด ไม่รู้หรือไงว่าเธอเป็นประเภทแพ้ผู้ชายจอมตื้อ ปลายนิ้วเล็กที่กำลังม้วนปลายผมตนเองอยู่นั้นต้องหยุดชะงัก กลีบปากบางเม้มติดกันต้องเผยอค้างอย่างตกใจ เมื่อหูได้ยินเสียงพร่ากระเส่าย้อนถาม “คิดว่าคนหื่นๆ อย่างผมจะโทรมาทำอะไรล่ะครับ” ครูสาว(ที่)เผลอคิดจินตนาการไปไกล กรีดร้องลั่นก่อนจะต่อว่าเสียงดังฟังชัดจนขี้หูเต้นระบำ “อ๊ายยยย! อย่ามาลามกใส่ฉันนะ ถ้าจะโทรมาเล่นเซ็กส์โฟนก็โทรไปหาบรรดาแม่ขาคุณนู้นค่ะ” ก็เขามันหื่นที่สุดในสามโลก โทรมาหาเธอในเวลาแบบนี้จะโทรมาทำไม นอกจาก... “ฮ่าๆ ว่าแต่ผมหื่น คุณนั้นแหละหื่น ผู้หญิงอะไร คิดหื่นกว่าผู้ชายที่แมนทั้งแท่งอีก” อรรคณิตโคตรพอใจ ผู้หญิงบ้าอะไร เห็นเงียบๆ หงิมๆ แต่แท้จริงแม่คุณคิดหื่นมากจริงๆ คนโดนแซวหน้าแดดแปร๊ดด้วยความอาย อายที่เผลอคิดไปซะ... ก็เขาหื่นนี่นา... ไม่คิดได้ไง... สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วตวาดแว้ดเสียงห้วนกระด้าง “อย่ามาว่าฉันนะ แล้วที่คุณโทรมานี่ โทรทำไมคะ” “ถามแปลกๆ ไม่คิดถึงจะโทรหาหรือครับ” เจอ ‘เม็ด’ นี้เข้าไป แก้วกัญญาถึงกับ ‘จุก’ อกด้านซ้าย เกิดมาจนอายุป่านนี้จะมีก็แต่ผู้กองหน้าหม้อ ป้อเก่งคนนี้ล่ะ ที่กล้า! ผู้ชายบ้าอะไร หน้าไม่อาย! กายเล็กบางบิดเกลียวอยู่คนเดียวโดยไม่รู้ตัว ส่วนปากกับใจของแม่คุณนั้นก็ดันไม่สามัคคีกัน ให้ตายสิพับผ่า! “ฉันไม่ใช่แฟนคุณ ไม่ต้องหยอดคำหวาน มันเลี่ยน!” อรรคณิตได้ยินแล้วยิ้ม ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ ปากแข็งๆ แบบนี้เจอมานักต่อนักล่ะ ฝีมือชั้นปรมาจารย์อย่างเขาปราบอยู่ ทอดเสียงทุ้มเอ่ยถาม “อยากเป็นแฟนจริงๆ ไหมล่ะครับ” ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะกระซาบชิดใบหูเลยล่ะ เธอคงอายม้วนเหมือนเด็กสาวเมื่อคราวโดนแฟนจีบครั้งแรก... แก้วกัญญาเคลิ้มในเสียงนุ่มทุ้มละมุนหูราวกับอยู่ในห้วงความฝัน และผลั้งปากไปตามแรงอารมณ์ขับเคลื่อนข้างในใจ จึงได้เอ่ยถ้อยคำดังกล่าวออกมา “ถ้าหื่นไม่มาก ปากไม่หมาแบบนี้ ก็ไม่แน่ค่ะ” แย่แล้วววววววว!!!!! ยัยแก้วเอ๊ยยยย!!! ไปหลอมปากพูดกับพ่อคนเร้าหรือแบบนั้นได้ยังไง ตายๆๆ หายนะมาเยือนแน่ๆ “คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน แต่คนฟังอยู่นั้นต่อว่าเสียงเรียบ “ปากไม่ตรงกับใจ” “เอ๊ะ อย่ามาว่าฉันนะ” ต่อว่าเสียงขุ่น ผู้กองหนุ่มหัวเราะเบาๆ เพราะจับน้ำเสียงได้ว่าตอนนี้แม่คุณกำลังโมโหอย่างหนักและคงทำหน้าหักงอคิ้วขมวดมุ่น จึงไม่อยากแหย่เธอมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยแหย่แล้วกัน จะแหย่ทั้งวันเลย คอยดูเถอะ! “เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปดูซากุระเมืองไทยนะครับ ตอนนี้กำลังบานเต็มที่สวยมากครับ” เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพัก ไม่ต้องเข้าเวร ผู้กองหนุ่มจึงมีแพลนพาใครบางคนแถวนี้ไปเปิดหูเปิดตา เพราะเขาเองก็แอบรู้มาว่า พรุ่งนี้ทางโครงการได้งดอบรมหนึ่งวัน เพื่อให้ผู้เข้าร่วมอบรมนั้นได้พักผ่อน จึงเป็นโอกาสเหมาะ ที่เขาจะพาเธอไปเที่ยว ส่วนแก้วกัญญาเมื่อได้ยินปลายสายบอกว่าซากุระเมืองไทยกำลังบานสวยงาม แม่คุณลืมความโมโหเมื่อครู่แล้วโพล่งถามอย่างสนใจ “ยังบานอยู่เหรอคะ” “ปีนี้บานช้า เลยบานนานกว่าทุกปี ห้ามปฏิเสธนะครับ ผมรู้ว่าพรุ่งนี้คุณไม่มีอบรม” “คุณรู้ได้ไงคะ” “รู้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้เจอกันตอนหกโมงเช้านะครับ” “ทำไมเช้านักล่ะ ฉันตื่นไม่ทันหรอกค่ะ” อรรคณิตกดมุมปากหยักยิ้มแล้วยวนกลับด้วยถ้อยคำห่ามๆ “งั้นจะพาเล่นเซ็กส์โฟนทั้งคืน ไม่ต้องนงต้องนอน...” ไม่ทันจะสิ้นประโยคเสียงหวานกรีดร้องดังลั่นแทรกเข้ามา “อ๊ายยยยๆ หยุดพูดเลยนะ คนทุเรศ คนอุบาทว์ ถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องหื่นๆ อีกนะ พรุ่งนี้ฉันจะไม่ไปด้วย” “ทำเป็นขู่ ที่จริงก็อยากลองเล่นดูใช่ไหมล่ะ แม่คนหื่นเงียบ!” ถ้าอยู่ใกล้กันเขาคงไม่ได้แกล้งเธอแบบนี้ เพราะจะโดนฝ่ามือ(อันแสนหนัก)ทั้งซ้ายและขวาระดมใส่ชนิดที่ไม่มีหยุด! “คุณอรรคณิต!” เสียงห้วนดังทำให้จอมหื่นหัวเราะเบาๆ “ฮ่าๆ ครับ ผมแค่หยอกเล่น ทำไมต้องจริงจังด้วย” แก้วกัญญาย่นจมูกใส่แล้วค่อนแขวะ “เพราะฉันรู้ไงคะว่าคุณหวังเรื่อง ‘อย่างว่า’ นั่นจริงๆ” “แล้วให้ไหมล่ะครับ” ถามต่ออย่างหน้าด้านๆ ซึ่งแก้วกัญญาได้ยินแล้วแทบจะปิดโทรศัพท์ใส่ ถ้าปลายสายไม่ขู่เอาไว้เสียก่อน “อ๊ะๆ อย่าคิดปิดโทรศัพท์หนีเชียวนะครับ ไม่งั้นผมบุกถึงที่พักของคุณแน่ คุณครูหมูป่า” นอกจากจะหื่นเกินบรรยายแล้วเขามันยังปากร้ายไม่หยุด ‘หมูป่า’ งั้นเหรอ! “ถ้าหมดธุระแล้วฉันขออนุญาตวางสายนะคะ ง่วงแล้ว” “บอกมาก่อนว่าให้ได้หรือเปล่า” “ให้อะไรคะ” “ก็เรื่องนั้นล่ะ” “คุณนี่มันยังไง เลิก ‘หื่น’ ได้แล้ว ฉันจะนอน พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า” “ผมยัง” “ถ้ายังไม่หยุด พรุ่งนี้ฉันจะไม่ไปกับคุณ โอเค๊?” “ครับๆ ฝันดีครับ จุ๊บๆ” แก้วกัญญารีบวางสายทันที แต่ยังไม่ลืมบ่นให้ “คนบ้า!” จากนั้นครูสาวจึงเอนกายลงนอนอีกครั้ง พลางคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเขาจนถึงปัจจุบัน แอบคิดว่าเขาคือคนที่ใช่หรือเปล่า? ทำไมทุกเรื่องมันเหมือนบังเอิญ แต่ก็เกิดขึ้นบ่อยจนเธอเลิกเอะใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทุกครั้งที่เจอหน้า... ได้ยินเสียงทุ้ม... หัวใจมักจะไหววูบเสมอ... “อ๊ายยยๆ คุณณพ คุณทำอะไรคะ” ถามทันทีเมื่อผู้กองหนุ่มรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง หากแต่คนไม่เคยโดนผู้ชายสัมผัสถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งกาย อรรคณิตเองก็สัมผัสได้ “ถ่ายรูปคู่ไงครับ เอ้า! ยิ้ม...” แชะ! แชะ! แก้วกัญญาไม่ทันได้ยิ้มเสียด้วยซ้ำ มีแต่อรรคณิตที่เก๊กหล่อยิ้มกว้าง ทางด้านครูสาวเอาแต่ก้มหน้าและหยัดร่างออกห่างจากอ้อมแขนแกร่ง ภาพที่ออกมาจึงค่อนข้าง ‘พิเศษ’ และ ‘แปลก’ กว่ารูปคู่ของคนอื่นๆ “บอกให้ยิ้มไงเล่า ยิ้มๆ แบล็กกราวน์ยิ่งสวยๆ อยู่ เหมือนในซีรีย์เกาหลีเลย” แชะ! เป็นภาพแรกและภาพเดียวที่ถือว่า ‘สำเร็จ’ อรรคณิตกดมุมปากหยักยิ้มพอใจ แม้คนในภาพจะไม่ใช่สาวสวยหุ่นเอ็กซ์แตกเหมือนนางเอกเอวีญี่ปุ่นที่ใฝ่ฝัน แต่มองทีไรก็ชุ่มฉ่ำหัวใจเสมอ... บนศีรษะทุยสวยของเธอมีหมวกป่านเค๊กสวมทับ รับกับผมยาวสีน้ำตาลไหม้ ปลายผมม้วนเป็นลอนใหญ่ และขาดไม่ได้เลยคือ แว่นหนาเตอะ คาดประดับไว้บนใบหน้านวลงาม เป็นภาพที่ทุกคนเห็นจนชินตา แต่งหน้าโทนหวานๆ ตามฉบับ และวันนี้แก้วกัญญาเลือกสวมชุดเดรสแขนสั้นสีฟ้าอ่อน ลายดอกเดซีเล็กๆ ช่วงคอเป็นระบายสวยงามความยาวของชุดนั้นคลุมเข่า แต่สิ่งที่อรรคณิตแปลกใจ คือ หญิงสาวเลือกสวมรองเท้าผ้าใบลำลองสีขาว ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยควง ทว่าโดยรวมแล้วเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีสไตล์และแต่งกายได้ลงตัวสุดๆ มีความเป็นตัวของตัวเองสูงมาก (แม้ในบางครั้งจะแต่งแนวป้าๆ ก็เถอะ) “แดดเริ่มแรงละ เดี๋ยวผมพาลงไปนั่งพักหาน้ำเย็นๆ ดื่มกัน” “ค่ะ” พูดจบครูสาวเดินนำหน้า ตรงไปยังร้านค้าเล็กๆ มีของขายหลายอย่าง แก้วกัญญามองเครื่องดื่มตรงหน้าแล้วชั่งใจว่าจะหยิบอะไรดี ซึ่งเหลือเพียงอย่างละขวด ‘น้ำองุ่น’ กับ ‘น้ำส้ม’ “เอ๊ะ! คุณ” จะไม่ให้ฉุนได้ไงเล่า ในเมื่อเธอเลือก ‘น้ำองุ่น’ แต่ไอ้คนตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังดันเลือกเครื่องดื่มชนิดเดียวกันกับเธอ แล้วเขาก็ได้มันไปครอง ส่วนเธอล่ะ? “เอามานะ ฉันเลือกก่อน” “แต่ผมหยิบก่อนนี่ครับ” ยักคิ้วใส่อย่างกวนๆ แก้วกัญญาหมดคำจะเถียงจึงได้แต่บ่นอุบอิบ “ขี้โกง ไม่กินก็ได้ ชิ!” สะบัดหน้าหนีพรืด แล้วเดินออกมาก่อนจะมุ่งหน้าไปยังชั้นขนมขบเคี้ยว ยื่นมือไปหยิบซองสีเหลืองๆ โดยไม่ลังเล เพราะเป็นขนมขบเคี้ยวเพียงชนิดเดียวที่เธอโปรดปราน... มันฝรั่งแท้ทอดกรอบแผ่นหยัก… จ่ายตังก์เรียบร้อยแก้วกัญญามานั่งกินอยู่ม้านั่งตัวยาว กลืนขนมลงคอไม่กี่คำต้องทำหน้ายาก เมื่อขนมเริ่มติดคอ... “ดื่มซะ” เสียงห้วนเข้มสั่งพร้อมกับน้ำองุ่นที่แกะฝาออกเรียบร้อยยื่นมาตรงหน้า ครั้นจะไม่รับก็กระไรเพราะอาการสะอึกกำลังจะมาเยือน แก้วกัญญารับน้ำองุ่น(ที่แย่งกับเขา) มาดื่ม กลืนลงคออึกใหญ่ และในขณะจะส่งคืนก็ต้องตาเขียวปัด ครั้นคนตัวใหญ่หย่อนสะโพกลงนั่งข้างๆ พลางขยับปากเอ่ยกวนประสาท “ดีจัง ได้จูบคุณทางอ้อม” “คุณนี่มัน…” “หรือไม่จริงล่ะครับ” แก้วกัญญาเห็นคิ้วเข้มยักใส่อย่างกวนๆ แล้วสะบัดหน้าหนี แต่ต้องค้อนขวับเมื่อพ่อคนตัวใหญ่เอ่ยเสียงทุ้มใกล้ๆ ใบหูผ่อง “กินด้วยนะครับ ถ้าทางจะอร่อย” “ก็เหมือนขนมทั่วไปนั่นล่ะค่ะ” ปากบอกแบบนั้น แต่เธอกลับเอียงซองขนมมาให้เขาหยิบ ทว่าคิ้วสวยขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อมือใหญ่ยักษ์นั่นเลื่อนไปหากลีบปากบางแตะมุมปากพร้อมบ่นให้เบาๆ “กินเลอะเหมือนเด็กๆ เลยนะครับ” นัยน์ตาคู่งามมองค้อน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจ้องมองสบตากันชั่วขณะ เมื่อดึงสติกลับคืนมาได้รีบปัดมือหนาออกทันที “ฮึ่ย!!” อรรคณิตหัวเราะหึๆ และคิดในใจอย่างมีความสุข สุขที่ได้อยู่ใกล้กับผู้หญิงแบบเธอ ผู้หญิงไม่หวือหวา ธรรมดาโคตรๆ แต่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขสุดๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more