Chapter 12 วังวนแห่งการหลงลืม
‘อีกไม่กี่ปีข้าก็จะพ้นวัยปักปิ่นแล้ว ข้าอยากเป็นเจ้าสาวของท่านพี่จะได้หรือไม่เจ้าคะ’
เด็กหญิงตัวน้อยบิดกายไปมาด้วยความขวยเขิน ใบหน้าของนางแดงระเรื่อราวกับผลไม้ในฤดูหนาว มือเล็กป้อมผสานเข้าหากันแล้วบีบแน่นอย่างเฝ้ารอคำตอบจากคนตัวโตกว่า
แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นั่งนิ่งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ใบหน้ากลมก็ถึงกับถอดสี ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงก่อนจะสั่นน้อยๆ แล้วค่อยแบะออก ทว่าก่อนที่นางจะร้องไห้โฮด้วยความเสียใจนั้น คนข้างกายก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อนว่า
‘อีกไม่กี่ปีเจ้าก็จะโตเป็นสาวแล้ว แต่เจ้าก็ยังขี้แยอยู่เหมือนเดิม แล้วเช่นนี้เจ้าจะเป็นเจ้าสาวของข้าได้อย่างไรกัน’
น้ำตาที่ทำท่าจะหยดแห้งเหือดไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใสเมื่อครู่กลับไหวระริกเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่ม
‘ท่านพี่จะแต่งงานกับข้าหรือ’
‘เจ้าสาวของข้าจะเป็นใครไปได้เล่าหากไม่ใช่
