“ฮือ...อึก” นามิสะอื้นออกมาอย่างหนัก ตอนนี้เธอนั่งแอบยิมอยู่ข้างรถหรูคันหนึ่งที่จอดบังตัวเธอเอาไว้อยู่ ซึ่งยิมได้ขับรถออกไปแล้วหลังจากที่ไม่ตัวเจอเธอ แต่เธอยังคงปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น
“ฮือๆ..” ยิ่งเธอคิดถึงภาพเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ เธอยิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหนักอีกครั้งมันเจ็บ เจ็บมากเหลือเกิน
ตึก..ตึก..ตึก..เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ
“นั่นใคร?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น จ้องมองเด็กสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่
“...” นามิดวงตาสั่นไหวเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยเอ่ยขึ้น เธอกำมือเข้าหากันแน่น
“กูถามว่านั่นใคร” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างดุดัน
“อึก..” นามิกา เงยหน้าขึ้นพร้อมกับยันตัวสูง จ้องมองคนตรงหน้าไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
“นามิกา..” ไทม์เอ่ยเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา
“พี่ไทม์..” นามิเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าเช่นกัน เธอโผเข้ากอดชายหนุ่ม เพื่อหาที่พักพิง
“ฮือๆ” นามิร
