“ทำอะไร?” เสียงของไทด์เอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของนามิ
“...” นามิกาไม่เอ่ยอะไรออกไป หันตัวไปหาไทด์ที่กำลังเดินมาหาเธอเช่นกัน ด้วยแววตาที่มันเต็มเป็นด้วยคำถามมากมาย
“ถามว่าทำอะไร?” ไทด์เอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียดุดัน เขามองไปยังมือบางที่ถือเอกสารของเขาอยู่
“เฮีย..มีรูปพี่บัวได้ยังไงคะ” นามิกลั้นใจเอ่ยถามออกไป
“บัว..” ไทด์คิ้วขมวดเล็กน้อย ก่อนเข้าใจในคำถามของเด็กสาว เขาเข้าไปกระชากเอกสารออกจากมือบางทันที “..ไม่จำเป็นต้องรู้”
พรึ่บ!
“แต่หนูอยากรู้” เด็กสาวเอ่ยออกไปอีกครั้ง จ้องมองไทด์อย่างไม่วางตา
“มันไม่มีอะไร” ไทด์เอ่ยออกไปเดินไปเก็บเอกสารไว้ที่โต๊ะทำงาน
“...” นามิยืนกำมือแน่น ทำไมเขาถึงไม่บอกความจริงกับเธอ หัวใจของเธอตอนนี้มันกำลังเจ็บปวดอีกครั้ง สายตาของเธอยังคงไม่ละจากชายหนุ่ม
“อย่ามองกูแบบนั้น” ไทด์เอ่ยขึ้น
“หนูไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้เลยใช่ไหม”
“มึงอย่าเซ้าซี้ได้ไหมวะ” ไทด์เอ่ยออกไป
