BAD TOXIC SPECAIL.พิษรักคนเลว(ไทด์xนามิ)

โรงเรียนมัธยมชื่อดัง SC “น้องครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่โรงอาหาร “คะ?” หนึ่งในนั้นขานรับชายหนุ่ม “เอ่อ น้องรู้จักนามิกาม.4/1 ไหมครับ?” “อ่อ พี่นามิใช่หรือเปล่าคะ คนที่เป็นดาวโรงเรียนใช่ไหม?” นักเรียนเอ่ยถามออกไป “ใช่ครับๆ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับเมื่อเด็กนักเรียนสาวพูดนั้นถูก “คือ..” “บอกพี่เขาไปสิมึง..” นักเรียนสาวอีกคนในกลุ่มเอ่ยขึ้น พลางสะกิดแขนเพื่อน “คือพี่นามิไม่ได้มาโรงเรียนได้สองสามวันแล้วนะคะ” นักเรียนสาวครุ่นคิดอยู่พักก่อนจะเอ่ยออกไปอีกครั้ง “ไม่มาเรียน..” ชายหนุ่มถึงกับงุนงง คิ้วหนาขมวดเข้ากันเป็นปมอย่างสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามต่อ “..แล้วพอจะ..” “ไอ้ไทม์!” เสียงเรียกดังขึ้นจากทางด้านหลัง ไทม์หันกลับไปดู ก็พบว่าเป็นวรฤทธิ์เพื่อนของเขาวิ่งหน้าตาตื่นมา “อะไรวะ..พี่ขอตัวก่อนนะครับน้อง” ไทม์เอ่ยถามเพื่อนและหันกลับไปหาเพื่อนชายไม่แท้ที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา “แฮ่กๆ มานี่ๆ กูมีอะไรให้ดู เร็วๆ” วรฤทธิ์เหนื่อยหอบ กวักมือเรียกเพื่อนชาย พลางกดมือถือของตัวเองไปด้วย “อะไร..” ไทม์ขมวดคิ้วเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย “มึงดู” วรฤทธิ์ยื่นมือถือให้ไทม์นั้นดู มองเพื่อนรักด้วยสายตาที่เป็นห่วง เพราะตอนที่เขาเห็นใจก็หายอยู่ไม่น้อย “...” ไทม์รับมือถือขึ้นมาดู เขาจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจปวดหน่วง มันเป็นภาพของแฟนเด็กเขากำลังนอนอยู่กับผู้ชาย ในใจมีคำถามมากมาย ตั้งแต่ที่รู้จักเธอมานามิไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น เขารู้จักกับเธอตั้งแต่เธอยังเด็ก เราสองคนแค่ชอบพอกันแบบเด็กทั่วไปมันคือรักแบบใสๆ แต่พอเขาได้เข้ามหาวิทยาลัย เขาจึงมาขอเธอคบและตอนนี้ที่เขามาเพราะสองวันก่อนมันเป็นวันครบรอบ1ปีของเรา และเธอก็หายไปไม่ติดต่อเขาตั้งแต่วันนั้น “ไหวเปล่ามึง?” วรฤทธิ์เอ่ยถามก่อนจะจับไหล่กว้างของเพื่อนอย่างปลอบใจ เมื่อเพื่อนรักไม่พูดอะไร มีแต่เพียงแววตาที่ไหววูบ “กลับกัน..” ไทม์เอ่ยออกไปด้วยสีหน้ายากที่จะคาดเดาได้ ก่อนเขาหันหลังกลับเดินออกจากโรงอาหารทันที ไม่มีใครรู้ได้ว่าหัวใจของเขาตอนนี้มันพังยับเยินไม่มีชิ้นดี อีกด้านหนี่ง.. CONDO TIDE “ฮือ อึก..เมื่อไหร่จะปล่อยหนูไป..หนูอยากกลับบ้าน” เสียงเด็กสาวร้องไห้สะอื้น จ้องมองคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาด้วยความหวาดกลัว “รำคาญ!” เสียงทุ้มตวาดดังขึ้นใส่เด็กสาวด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น “พี่ไทด์..ไหนพี่บอกหนูเหมือนน้องสาวพี่ไงคะ ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้กับหนูด้วย อึก..” เด็กสาวสะอื้นเอ่ยขึ้นไปอย่างเสียความรู้สึก เธอรู้จักไทด์มาหลายปี เพราะเขาเคยช่วยเธอตอนที่เธอเกือบโดนรถชน ตั้งแต่วันนั้นเธอก็เจอเขาอยู่บ่อยๆ ความสัมพันธ์ของเราเปรียบเหมือนดั่งพี่น้อง เขาอบอุ่น แสนดีกับเธอทุกอย่าง แต่พอมาวันหนี่งที่เธอมีแฟน ไทด์ก็เริ่มห่างหายไป ไม่ได้มาหาเธอเหมือนเคย เธออยากแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนของเธอ แต่เขาก็ไม่เคยมา เธอจึงไม่ได้เล่าอะไรให้แฟนของเธอนั้นฟัง แต่พอมาวันนี้ อยู่ๆเขาก็จับตัวเธอมาอยู่ในที่แห่งนี้ได้สองวันแล้ว ทั้งที่วันนั้นมันเป็นวันสำคัญของเธอ และเธอกำลังจะเอาของขวัญครบรอบ1ปีไปให้กับแฟนเธอ แต่มันไม่เท่ากับใจของเธอมนตอนนี้ที่เจ็บปวดหรอก ที่อยู่ๆคนตรงหน้าก็เปลี่ยนกลับกลายเป็นคนละคนที่เธอนั้นเคยรู้จักเมื่อหลายปีก่อน “ทำอะไร? หรืออยากจะให้ทำ” ไทด์เดินสามขุมเข้าหาร่างบาง ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นอีกครั้ง จับตัวเธอมาเขายังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย นอกเสียจากแอบถ่ายรูปเธอกับเขาตอนหลับก็เท่านั้น อีกอย่างเธอยังเด็กเกินไปไม่ควรจะเสี่ยง “ปะ..เปล่าค่ะเปล่า แล้วพี่จะปล่อยหนูกลับบ้านได้หรือยังคะ?” “หึ จะรีบกลับไปทำไม พ่อแม่ก็ไม่อยู่” ไทด์เอ่ยขึ้นอย่างสบายใจ ใช่ เขารู้ว่าพ่อแม่ของนามิไม่ได้อยู่บ้าน เพราะเธออาศัยอยู่กับแม่บ้านที่คอยดูแลบ้านของเธอกับเขาก็เอามือถือส่งข้อความไปบอกแม่บ้านเรียบร้อยแล้วว่าเธอมีติวหนังสือเลยนอนค้างบ้านเพื่อน “แต่หนูอยากกลับบ้าน..” “ถ้ามึงไม่หยุดพูด กูจะตีมึงอีก” ไทด์เอ่ยแทรกออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน สายตาเหลือบไปมองไม้เรียวที่อยู่ข้างเตียง “มะ..ไม่พูดแล้ว พี่อย่าตีหนูเลยนะ อึก..ฮือๆ” เด็กสาวรีบพูดออกไปทั้งน้ำตา ร่างบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ที่เธอกลัวเขาไม่ใช่เพราะเขานั้นล่วงเกินเธอหรอกแต่เธอกลัวไม้เรียวยาวที่ว่างอยู่ข้างเตียงต่างหากละ เขาใช้ตีเธอจนผิวของเธอเป็นรอยช้ำหมดแล้ว ยิ่งเธอต่อต้านเขาก็ยิ่งตีเธออย่างแรง “หึ ดี..” ไทด์เอ่ยออกไปก่อนจะเดินออกจากห้องนอน เพื่อไปหาข้าวให้กับเด็กสาว เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าจะไปส่งเธอก่อนที่พ่อแม่ของเธอนั้นจะกลับมา เขาไม่ได้อยากจะทำแบบนี้หรอกแต่เด็กสาวนั้นดื้อเอง อยู่ๆก็ไปมีแฟน พอเขาลองหายไปเธอก็ไม่ค่อยสนใจเขาเหมือนแต่ก่อน ทั้งที่เขาเฝ้าดูแลเธอมาตลอด และมันจะไม่เจ็บปวดเลย ถ้าแฟนของเธอนั้นไม่ใช่คนที่เขารู้จักและรักมันยิ่งกว่าอะไร มันไม่ใช่ใครที่ไหน มันเป็นน้องชายคนเดียวของเขา เขาพยายามถอยห่างให้แล้ว แต่ระยะ1ปีที่ผ่านมามันทำให้เขาได้รู้ว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้เธอไปรักใครได้.. นอกจากเธอจะต้องรักเขาคนเดียวเท่านั้น! ปึง! “อึก ฮือๆ พี่ไทด์ คนใจร้าย” เด็กสาวนั่งร้องไห้ ก้มใบหน้าซุกเข้าหมอนสะอื้นจนตัวโยน ทำไมพี่ชายที่แสนดีของเธอถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไม? พรึ่บ..“อึก นามิขอโทษ..นามิอยากไปหาพี่ไทม์นะคะ” เด็กสาวเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าของเธอ แล้วเธอหยิบภาพที่เธอนั้นตั้งใจทำเป็นของเขาในวันครบรอบ ภาพสมัยตอนที่เธอนั้นแอบถ่ายเขาตอนที่เขายังเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอ เธอมองมันด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ไทม์ดีกับเธอมากเขาคอยดูแลเธอตอนอยู่ในโรงเรียน เธอชอบโดนเด็กผู้ชายแกล้งบ่อยๆ แต่เขาเป็นคนเข้ามาช่วยเธอทุกครั้ง ครบรอบ1ปีของเรา.. นามิรักพี่ไทม์นะคะ คนดีของหนู >.<