หลังจากที่ภูผาประชุมที่บริษัทเสร็จ เสือและเวย์ชวนให้มานั่งจิ๊บกาแฟที่สนามของเสือวันนี้คงขาดแค่โรมที่ติดงานไม่สามารถมาได้ ทั้งสามปรึกษาเรื่องงานและพูดคุยเรื่องสัพเพเหระตามภาษาเพื่อนวัยทำงาน
“ช่วงนี้มึงได้เข้าไปตรวจงานที่ผับบ้างไหมวะ”
“ไป”
“ช่วงนี้กูยุ่งมากแทบไม่มีเวลาไปผ่อนคลายที่ผับของมึงเลย กลับคอนโดก็เหนื่อยแล้ว” เวย์ที่นั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ในช่วงบ่ายของวัน
ครืด ครืด ครืด
(ครับ)
(วันนี้ช่วงเย็นหนูขอไปกินหมูกระทะกับเพื่อนได้ไหมคะ)
(หนูจะกลับกี่โมง เดี๋ยวเฮียไปทำงานที่ผับรอแล้วไปรับ)
(จริง ๆ หนูกลับเองได้ค่ะ เฮียไปทำงานเถอะ)
(ไม่ครับ เฮียจะไปรับ เสร็จแล้วก็ไลน์มาบอกนะ)
(ค่ะ เฮีย)
หลังจากวางสายภูผาหันหน้ากลับมาหาเพื่อนกับชะงัก เมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสองนั่งหูผึ่งฟังเขาคุยกับสายเมื่อสักครู่ ใบหน้าสงสัยของเวย์และเสือหันไปสบตากันและหันกลับมาตั้งคำถามกับภูผาต่อ
“ใคร?”
