คลั่งรักเมียเด็ก.

ณ ร้านกาแฟหน้าโรงเรียน “ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงหวานของเด็กสาวมัธยมปลายคนหนึ่งที่กำลังวุ่นวายอยู่กับออเดอร์ของลูกค้าหลังเคาน์เตอร์ เธอเอ่ยเชิญชวนลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามาภายในร้านเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น “รับอะ...” “Hi มีนาคนสวย” เสียงใสของณิชาเอ่ยทักทายเพื่อนรัก มีนาเมื่อได้ยินเสียงทักทายจากเพื่อนรักถึงกับรีบเงยหน้าขึ้นมาจากออเดอร์ของลูกค้าทันที เธอส่งรอยยิ้มหวานให้กับณิชาและเลิกคิ้วเชิงถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้า “มีอะไรณิชา ถึงได้โผล่มาหาฉันถึงที่นี่ได้” “นี่แกลืมไปแล้วเหรอ?ว่าวันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเข้ามหาลัยของเราสองคน” “เฮ้ย!!จริงดิ ตอนนี้ฉันยังไม่ว่างดูเลย ลูกค้าพึ่งจะซาลงเนี้ย” “ไม่ต้องหรอก ฉันดูให้แกแล้ว” ใบหน้าเศร้าของณิชาทำให้มีนาใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเพื่อนสาว เธอคิดไปเองว่าใบหน้าเศร้าของเพื่อนรักคงเป็นเครื่องยืนยันคำตอบได้เป็นอย่างดี “ไม่เป็นไร ฉันทำใจไว้บ้างแล้ว” เธอเองก็ทำใจเอาไว้บ้างแล้ว เนื่องจากตัวเธอเองไม่ค่อยมีเวลาอ่านหนังสือเท่าไหร่นักส่วนใหญ่ก็จะตั้งใจเรียนตอนที่อาจารย์สอนในคาบเรียนเสียมากกว่า เพราะเธอไม่มีเวลามากมายนัก ต้องทำงานเสริมหลังจากเลิกเรียนกว่าจะกลับถึงหอพักก็ดึกมากแล้ว แต่เธอก็ตั้งใจและพยายามสุดความสามารถไปแล้ว “ฮ่าฮ่า ยินดีกับว่าที่นักศึกษาคนใหม่ด้วยค่า” เสียงหัวเราะของณิชาดังลั่นเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสลดของมีนา “จริงดิ!! ฉันสอบติดเหรอแก” น้ำเสียงตื่นเต้นบวกกับใบหน้าดีอกดีใจของมีนาเธอรีบวิ่งออกจากหลังเคาน์เตอร์มากอดเพื่อนรักด้วยความดีใจ เพราะเธอเองก็คาดหวังกับมหาลัยนี้มากเช่นกัน มหาลัยที่เด็กมัธยมปลายส่วนใหญ่อยากเข้าไปศึกษาต่อ มหาลัยที่มีชื่อเสียงระดับประเทศแถมการันตีจากรุ่นพี่ที่จบแล้วได้งานทำที่ดีแถมยังมีทุนการศึกษาอีกมากมายให้กับนักศึกษา ทำให้เด็กมัธยมปลายทุกคนต่างต้องใจอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าที่นี่ “ว่าแต่แกสอบติดไหม” “ติดสิยะ เราได้เรียนคณะเดียวกันและเอกเดียวกันด้วยนะ” “หุ้ย!!ดีใจอ่า” ใบหน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้ม สอบติดยังไม่พอยังได้เรียนต่อกลับเพื่อนที่จบจากมัธยมมาด้วยกันอีก “ว่าแต่เลิกงานที่ร้านกาแฟแล้วต้องไปทำงานที่ไหนต่อไหม” “ไปทำที่ร้านสะดวกซื้อ” “ขยันเหมือนเดิมเลยนะ พักผ่อนบ้าง” “ไม่ได้สิ ฉันต้องหาเงินเรียนนะ อีกอย่างตอนนี้ยิ่งต้องเก็บเงินเอาไว้ให้เยอะ ๆ ไหนจะต้องเข้ามหาลัยอีก อีกอย่างช่วงนี้ก็ปิดเทอมต้องรีบกอบโกย” “โอเค ๆ มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน” “ขอบคุณมากนะ” มีนาและณิชาพูดคุยกันสักพัก ก่อนที่ณิชาก็ขอตัวกลับก่อนเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของงานของมีนาเท่าไหร่นัก ร่างบางของมีนาเดินเข้ามาประจำหลังเคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้มกว้างจนพี่เจ้าของร้านถึงกับต้องเอ่ยทักด้วยความสงสัย “ยิ้มกว้างแบบนี้ มีเรื่องอะไรดี ๆ เหรอ” “พี่ฝน มีนาสอบติดมหาลัยN แล้วค่ะ” “จริงเหรอมีนา พี่ดีใจด้วยนะ” สายตาเอ็นดูของฝนเจ้าของร้านทอดมองไปยังคนตัวเล็กตรงหน้าที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวตัวเอง เพราะมีนาเป็นเด็กน่ารักและขยัน สู้งานแถมยังสู้คน แถมยังเป็นคนตรงไปตรงมาใครได้อยู่ใกล้เด็กคนนี้มักจะหลงรักเสมอ “ขอบคุณค่ะพี่ฝน” “แล้วแบบนี้ เข้ามหาลัยแล้วจะมีเวลามีทำงานที่ร้านพี่รึเปล่าเนี้ย” “โห่!!นี่พี่ฝนไล่มีนาออกทางอ้อมเหรอคะ” แก้มป่องของมีนากับท่าทางงอนของเธอ ทำให้ฝนถึงกับมันเขี้ยวบีบแก้มซาลาเปาไปหนึ่งที “ไม่ใช่สักหน่อย พี่ก็กลัวเราไม่มีเวลาไง” “มีนามีเวลาเสมอค่ะ เด็กกำลังโตหน่าพี่ฝน” “แบบมีนาเขาไม่เรียกว่าเด็กจ๊ะ ตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว สวยด้วย” “พี่ฝนก็พูดไป เรื่องความสวยมีนาไม่เถียงหรอกค่ะ เพราะมันคือความจริง” เสียงใสหัวเราะดังลั่น เวลาใครชมเธอว่าสวยข้อนี้มีนามักจะไม่เถียงและยอมรับคำชมได้อย่างหน้าชื่นตาบาน เพราะเธอสวยจริง ๆ “ถ่อมตัวนิดหนึ่งค่ะลูกสาว” เสียงสูงบวกตามองบน ของฝนกำลังหมั่นไส้คนตัวเล็กแต่ไม่สามารถทำให้มีนารู้สึกแต่อย่างใด เธอกลับหยอกล้อกับฝนอยู่สักพักก่อนที่ลูกค้าจะเข้ามาภายในร้านจึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง