“พี่ปุณครับ ขอข้าวผัดให้ผมจานหนึ่ง”
“ได้ค่ะ ได้ค่ะคุณภูผา เดี๋ยวพี่จะให้เด็กยกขึ้นไปให้ที่ห้องทำงานนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมกินที่ห้องครัวก็ได้ครับ คนอื่นกำลังยุ่งกันอยู่” ใบหน้าแปลกใจของปุณได้ยินคำตอบจากเจ้านาย ร้อยวันพันปีเจ้านายของเธอแทบจะไม่เดินลงมาเหยียบห้องครัวเลยด้วยซ้ำ แต่วันนี้นึกครึ้มอะไรของเขาถึงได้โผล่หน้ามาได้
“อ๋อ ได้ค่ะ พี่จะรีบทำให้ คุณภูผานั่งรอสักครู่นะคะ”
“มีนา หาเก้าอี้ให้คุณเขานั่งสิ” ปุณหันไปหามีนาที่กำลังยืนนิ่งไม่ยอมขยับตัวไปไหน เมื่อได้ยินเสียงเรียกของปุณเธอถึงได้สติรีบลนลานหาเก้าอี้ให้กับเจ้านายนั่งเพื่อรอทานข้าว
ปุณใช้เวลาทำอาหารให้กับภูผาไม่นาน ข้าวผัดหน้าตาน่าทานกลิ่นหอมฉุยลอยแตะจมูกของคนตัวเล็กที่ยืนเด็ดขั้วพริกอยู่ภายในครัว
อันที่จริงเธอก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเพราะเธอรอทานอาหารมึงดึกหลังจากที่ลูกค้าเริ่มซาลง เธอถึงจะได้ทานข้าวช่วงเวลานั้นและแน่นอนว่า
